Loft (2008)

Regie : Erik Van Looy en Bart De Pauw
Genre : Thriller
Acteurs : Koen De Bouw, Filip Peeters, Matthias Schoenaerts, Veerle Baetens,...
Speelduur : 113 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0926762/

Ik was erg benieuwd en keek dan ook reikhalzend uit naar de DVD-release van Loft. Dat de film in Vlaanderen alle records brak in de zalen, schept toch wel hoge verwachtingen. En in de kranten hadden ze het ook al aangekondigd : ijzersterke thriller, uitermate sterk script. Maar dat Hitchcock ervan zou smullen, zoals De Pauw in de Knack beweerde, dat vond ik een erg pretentieuze opmerking. Ik vond het alvast geen topper, zonder het ook een saaie film te vinden.

Het begint met de ontdekking van een vrouwenlijk in een loft. Ze werd vermoord. Omdat enkel de vijf mannen de sleutel van de loft konden hebben, beginnen ze elkaar te wantrouwen. Dan vertelt de film in flashbacks. Vijf vrienden, die allemaal overspelig zijn in hun relatie, voorzien een plaats waar ze hun minnaressen kunnen ontmoeten. We leren ook deze mannen iets beter kennen, en zo sympathiek en eerlijk zijn ze helemaal niet. Ze hebben allen geheimen te verbergen voor elkaar en ze beseffen meer en meer dat ze elkaar in feite niet zo goed kennen als ze dachten...

"Loft" heeft teveel gebreken om een meesterwerk te zijn. De chauvinistische opstoot in Vlaanderen ligt waarschijnlijk aan de basis van het succes van deze "sleazy" thriller. Ten eerste : de regie van Van Looy is een kopieer-oefening van de Amerikaanse stijl. Dezelfde belichtingstechnieken, hetzelfde soundgebruik worden toegepast, wat de film toch wel onpersoonlijk maakt. Plus een finale in de gietende regen (hoeveel keer hebben ze dit al niet gebruikt?). Je ziet niet dat dit een film van Van Looy is. Hij geeft er geen signatuur aan. De personages zijn helemaal niet goed uitgewerkt. De band tussen de vrienden kwam niet overtuigend over. Je ziet ze nooit barbecuen, of voetballen, of met de kinderen van elkaar omgaan. Nee, ze lopen van de ene bar naar de andere receptie. Dat, en het gebrek aan uitdieping van de personages zelf (hun jeugd bvb) is een groot gebrek. Gelukkig had het script ook nog goede verrassingen, zoals een leuke intrige, die niet pretentieus is en nooit té ingewikkeld of gekunsteld wordt. Als kijker krijg je vaak de juiste vermoedens en dat is ook wel leuk. Sorry, maar dit is een gewone doorsnee-thriller, en Hitchcock zou dit ook zo ervaren hebben. Daar is "Loft" te weinig subtiel voor. Het verhaal heeft trouwens verre gelijkenissen met "Shallow Grave" uit 1995.

Vinny's Rating : 6/10

Inside Man (2006)

Regie : Spike Lee
Genre : Thriller / Drama
Acteurs : Denzel Washington, Clive Owen, Jodie Foster, Willem Dafoe, Christopher Plummer,...
Speelduur : 129 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0454848/

Heist films vragen om een zeer grote creativiteit, want het geloofwaardige aantal manieren om een bank te overvallen is uiteindelijk erg beperkt. Spike Lee zocht verder, en na lang zoeken, vond hij de "perfecte overval". Mmmja, hier en daar is het goed gevonden, maar het goede idee gaat, zoals vaak, in het nadeel van personage-ontwikkeling.

Rechercheur Keith Frazier (Denzel Washington) en zijn partner worden geconfronteerd met een overval op een bank, waarbij een grootschalige gijzelingssituatie ontstaat. Het is geen gewone bankoverval. De gijzelaars moeten hun kleren uitdoen en worden allen als overvaller uitgedost. En de bankdirecteur huurt een "fix-all" bediende, Madeleine White in om iets te recupereren dat hij ten allen koste wil verborgen houden in de kluis. Aan het hoofd van de overvallers staat de intelligente crimineel Dalton Russell (Clive Owen). De onderhandelingen verlopen moeizaam...

De film gaat in flashbacks en flash-forwards. Enerzijds vertelt Russell wat er gebeurd is, en anderzijds zie je de geïnterviewde gijzelaars. Want omdat iedereen een overvallerspak aanhad, is iedereen ook een verdachte. Het is een originele vertelstijl en het houdt de aandacht vast tot het einde. De personages zijn vrij oppervlakkig. Neem nu Jodie Foster, die een soort effectenmakelaar is die zomaar bij de burgemeester kan binnenstappen en overal connecties lijkt te hebben. Wie kan nu zo belangrijk zijn? Spike Lee laat me in het ongewisse. En dan de zogezegde verrassingen. Bof, de nep-executies van gijzelaars is geen nieuwtje, en ook de finale twist is al eerder gebruikt geweest onder een andere vorm in "Shawshank Redemption". Het blockbuster gehalte is te hoog, het geheel te weinig interessant. Ik viel zeker niet in slaap, maar op het einde had ik iets van "O? Dat was het dan?"....

Vinny's Rating : 5/10

Le Pari (1997)

Regie : Didier Bourdon en Bernard Campan
Genre : Komedie
Acteurs : Bernard Campan, Didier Bourdon, Isabelle Ferron, Isabel Otero,...
Speelduur : 93 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0119863/

Didier en Bernard zijn twee schoonbroers die niet elkaars beste vrienden zijn. Didier baat een apotheek uit met zijn vrouw en Bernard is lesgever. Ze laten geen kans voorbij om elkaar een lelijke steek te geven. Ze hebben wel iets met elkaar gemeen : het zijn zware rokers. Op bezoek bij hun schoonvader, gaan ze vrij toevallig de weddenschap aan om 15 dagen niet meer te roken. Gemakkelijker gezegd dan gedaan : al na de eerste dag worden ze nerveuzer, daarna agressiever, ze beginnen zich vol te proppen met eten, hun seksleven gaat achteruit en alsof dat niet genoeg is, gaat het bergaf in hun relaties. De weddenschap verandert hun leven voorgoed...

Campan en Bourdon zijn in Frankrijk zeker geen onbekenden. Samen met Pascal Legitimus vormden ze "Les Inconnus", een trio komieken die vooral de maatschappelijke groepen en trends belachelijk maakte. Hier is dat niet anders. Bourdon is de "petit bourgeois" die weliswaar niet fortuinlijk is maar toch materialistisch ingesteld is, terwijl Campan de "gewone man" is. Roken als sociaal gebeuren en zelfs pseudo-cultureel fenomeen (op een bepaald moment zie je rokende acteurs en zanger Serge Gainsbourg op TV) wordt hier echt wel bespot. Hun pogingen om van de sigaret af te raken wordt als een ware kruistocht uitgebeeld, en dat kon ik waarderen. De aanpak is bijna geniaal te noemen. Het is een komedie, met voortdurend woordspelingen en hilarische situaties die vooral uit de uitstekende chemie tussen de twee "Inconnus" komen. Op de affiche zien ze er wat dikker uit dan ze werkelijk zijn, maar dat maakt ook deel uit van de grap. Ik heb ferm moeten lachen met die twee idioten, en hoop dat jullie dat ook zullen doen. Voor wie geen Frans kent is het aangeraden om ondertitels te vinden, want er wordt snel gepraat.

Vinny's Rating : 8/10

The Last King of Scotland (2006)

Regie : Kevin MacDonald
Genre : Drama / Thriller
Acteurs : Forest Whitaker, James McAvoy, Kerry Washington, Gillian Anderson,...
Speelduur : 123 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0455590/

Whitaker speelt één van de mooiste rollen uit zijn carrière als de Oegandese dictator Idi Amin Dada, die tussen 1971 en 1979 een ongeziene terreur losketende in zijn land. De film is een goed bestudeerde karakterschets met mooie beelden.

Nicholas Garrigan komt uit een familie van artsen. Als pas afgestudeerde zit hij nog met heel wat ambities en idealen. Hij draait de wereldbol, en zijn vinger valt op Oeganda. Daar wil hij naartoe. Hij komt er aan in een oproerige periode. Militairen die trouw zijn aan de volksfiguur en generaal Idi Amin werpen het regime van president Milton Obote omver. Amin geniet de volle steun van het volk en komt met heel wat mooie beloftes. Dr Merrit is minder onder de indruk dan Garrigan : voor haar is hij de zoveelste persoon in Afrika met mooie beloftes. Wanneer Amin een wegongeval heeft, roepen de militairen toevallig Garrigans hulp in om zijn hand te verzorgen. Amin lijkt wel onder de indruk door Garrigans optreden, en vraagt hem om zijn persoonlijke lijfarts te worden. Merrit raad hem aan zich niet met politiek te bemoeien maar Amin is een charmeur en lokt hem toch naar Kampala, de hoofdstad. Hij ontdekt vlug dat zijn weldoener paranoide trekjes vertoont en even snel kan overgaan van een sympathieke demagoog naar een onsamenhangende psychopaat...

Twee interessante plots lopen door "The Last King of Scotland". De eerste vertelt het verhaal van Amin zelf, een man waarin het Afrikaans bijgeloof nog steeds goed ingeworteld zit, en die in alles tekens ziet. Desondanks werd hij opgeleid door de Britten en komt over als een beschaafde zwarte. Een slim element is om de Britse geheimagent Stone (Simon McBurney) aan het woord te laten. De macht van de Engelsen was nog erg reëel, en Amin was hun man. Wanneer hij echter tot wreedheden overstapte, wilden ze alles doen om er van af te raken om geen bloed aan hun handen te krijgen. Garrigan begrijpt de politieke relaties niet in het begin, maar hij begrijpt ze op het einde maar al te duidelijk, wanneer Stone hem dan chanteert om Amin te vergiftigen. De sfeer wordt alsmaar verstikkender en MacDonald zet de kijker een klem op de keel. Zoals ik al zei, speelt Whitaker een ingewikkelde, riskante rol als de dictator die beweerde de dag van zijn dood te kennen. Zijn vertolking is gebaseerd op een gedetailleerde studie van de echte Amin, en voelt nooit aan als een stereotipering. Whitaker charmeert, zijn half loensende blik is dreigend, zijn présence indrukwekkend ("You are a giant, that's why they fear you") en zijn aanvallen bruusk. Sterke rol en hij is er de geknipte man voor. De dokter Garrigan is een fictief personage maar gebaseerd op een (anoniem gehouden) arts die inderdaad voor Amin werkte, en die heel nauw samenwerkte met de tiran. "The Last King of Scotland" is een goede film over Amin en respecteert de historische feiten. Een must-see.

Vinny's Rating : 8/10

Innerspace (1987)

Regie : Joe Dante
Genre : SF / Komedie
Acteurs : Dennis Quaid, Meg Ryan, Martin Short, Kevin McCarthy,...
Speelduur : 116 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0093260/

Met een origineel uitgangspunt, lukt het Dante niet om een interessante film te maken. Dit vreemde verhaal over het miniaturiseren van mensen voor de geneeskunde wijkt af van alle ernst en weet niet welke toon het moet aanslaan.

Tuck Pendleton zit aan de alcohol en met een relatie met Lydia die stilaan op de klippen loopt. Om te ontsnappen aan deze pijnlijke gebeurtenissen in zijn leven laat hij zich miniaturiseren voor een wetenschappelijk experiment. De artsen willen op die manier bijdragen aan een efficiëntere gezondheidszorg. Er zijn echter een stel boeven, die het geheim van de miniaturisering willen stelen om te verkopen voor militaire doeleinden. De leidende wetenschapper vlucht met Pendleton, die nu in een capsule in een spuit zit naar een nabijgelegen shopping-center. Hij wordt achtervolgd door een huurmoordenaar, Mr Igoe, die hem neerschiet. De dokter heeft nog net de tijd om de capsule in het lichaam van Jack Putter te spuiten. Putter, een sullige kassier, heeft zowat alle kwalen die mogelijk zijn en brengt zijn vrije tijd door in wachtzalen van dokters. Vanuit de capsule legt Pendleton contact met Putter. Pendleton heeft slechts een beperkte voorraad zuurstof. Putter moet hem nu helpen om terug naar het lab te gaan om de capsule opnieuw te vergroten...

Tja, wat moet ik over die film zeggen. Het begint als een SF-getinte avonturenfilm, maar vanaf het moment dat Putter erin komt, wordt het komisch en dwaas. Dante raakt aan zowat alle stijlen en gebruikt vrij slechte special effects om de film kracht bij te zetten. Die scène waar de baddies veranderd worden in dwergen is ronduit mislukt. De humor was niet mijn ding, en de film neigde nu net meer naar de komedie. Jammer, want het idee was echt super. Dan heb je nog wel een erg goede stuntscène, waar Short uit een vrachtwagen bungelt, een supersexy Meg Ryan en een stereotiepe cowboy die voor de enige écht leuke noot zorgt in deze minderwaardige film. Tenzij je van nonsense houdt, sla je deze film best over.

Vinny's Rating : 5/10

Le Jumeau (1984)

Regie : Yves Robert
Genre : Komedie
Acteurs : Pierre Richard, Camilla More, Carey More, Andréa Ferreol, Jean-Pierre Kalfon,...
Speelduur : 104 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0087520/

Deze Franse feelgood-komedie met de Franse komiek Pierre Richard is een amusante verfilming van een roman van Donald Westlake, en werd in 1996 nog eens overgedaan onder de titel "Two Much" met Antonio Banderas en Melanie Griffith in de hoofdrol. Deze versie is de meest sympathieke, al begint het na een uur wat aan te modderen.

Matthias Duval is een gokliefhebber die niet fortuinlijk is maar zich graag in de "high society" beweegt. Hij verliest heel wat tijdens een pokerspel aan de Côte d'Azur. Hij besluit om zich wat te ontspannen in de mooie villa van zijn vriend Ralph. Daar ontmoet hij tijdens een avondfeest de Engelse Liz Kerner, erfgename van een rijke industrieel. Duval is nogal op zijn gemak met vrouwen en versiert Liz in een mum van tijd. Liz heeft een tweelingzus, Betty, die hij eveneens het hof maakt. Overmoedig door zijn succes vindt hij zichzelf een tweelingbroer uit, Matthieu. Vanaf dan begint het spelletje : hij moet zowel Matthias en Matthieu spelen om zijn leugentje vol te houden. Matthieu draagt een bril, heeft een ander kapsel en is verlegen. De zusjes willen allebei trouwen, de één met Matthias, de ander met Matthieu, om van hun deel van de erfenis te kunnen genieten. Maar de advocaat van De Kerners, Volpinex, waakt over het fortuin...

Het is nooit billenkletsen met deze film. De grappen komen voort uit de ingewikkelde situatie waarin Matthieu/Matthias verkeert, en de kunst waarmee hij zich uit de penarie praat. Het is wel moeilijk te geloven dat de zusjes hem niet doorhebben na een paar dikke flaters. Die advocaat, Volpinex, deed me door zijn kille mechanische optreden denken aan Jaws, de vijand van James Bond. En de zusjes zijn gewoon lief en sexy. Het is echter nooit volledig duidelijk in de film of de zusjes nu werkelijk verliefd zijn op Richard, of ze enkel uit eigenbelang handelen om hun fortuin veilig te stellen. Dan zou je het einde van de film als een win-win situatie kunnen zien. Wie niet opschrikt van naief romantisme en dubbelzinnigheid zal dit heerlijk vinden. Voor de anderen zal het allemaal wat te lang duren, en daar reken ik mezelf toe.

Vinny's Rating : 6/10

Ice Age 3 : Dawn of the Dinosaurs (2009)

Regie : Carlos Saldanho

Genre : Animatie

Stemmen : Ray Romano, John Leguizamo, Denis Leary, Queen Latifah...

Speelduur : 90 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1080016/

Na de successen van de eerste twee delen, was het bijna onvermijdelijk dat er een derde film zou komen. Ditmaal ontmoeten Sid en zijn vrienden dinosaurussen in een vreemde wereld onder het ijs.

Manny en Ellie verwachten een mini-mammoet, en willen zich vestigen. Diego de sabeltandtijger wordt ouder en kan niet meer zo goed jagen. Hij plant om Sid, Manny en Ellie te verlaten. Sid zelf voelt zich stilaan vereenzaamd dat hij zijn "familie" kwijt is. Tot hij onder het ijs enkele dinosaurus-eieren ontdekt en meeneemt naar Manny. De drie kleine dino's zien Sid aan voor hun moeder. Wanneer de echte moeder haar kleintjes komt halen, en ook Sid meeneemt naar haar wereld, verenigen Manny, Ellie, Diego en Crash en Eddie hun krachten om hun vriend te redden. Onderweg ontmoeten ze ook Buck de wezel, een soort huurling die zijn leven lang al vastzit in de dino-wereld. En de prehistorische eekhoorn Scrat? Wel, die speelt ook weer mee, maar zijn aandacht wordt ditmaal door iets anders getrokken dan zijn bijna legendarische noot...

Ice Age 3 is opnieuw topamusement met leuke situaties, een fijn verhaal en indrukwekkende beelden. Wie denkt dat de makers van Ice Age op het eind van hun inspiratie zaten hebben het goed mis. Ze bouwen voort op de personages die ze een ziel ingeblazen hebben in de vorige films, en breiden de grote familie uit met Buck. Het idee van de dinosauriërs lijkt zo door "Jurassic Park" geïnspireerd, maar wordt verwerkt tot een tekenfilm die zich als een wilde achtbaan bekijkt. De film zorgt voor een mega-mega dinosauriër, Rudy genaamd, een wilde luchtachtervolging met ptero's, een aanval met sauriërs enz enz. Alleen jammer dat het vleugje dramatiek uit de eerste film er niet in zat. Wat Scrat betreft, die krijgt een belangrijkere plaats en ontmoet er zelfs een vriendinnetje, Scratte, terwijl Diego, tot mijn spijt, een iets mindere rol speelt in het hele verhaal, en wat minder interageert met Sid, zoals in deel één. Ice Age 3 is beter dan het tweede deel, doch bereikt het niveau van de eerste film niet.

Vinny's Rating : 8/10

A Bronx Tale (1993)

Regie : Robert De Niro
Genre : Misdaad / Drama
Acteurs : Chazz Palminteri, Robert De Niro, Lillo Brancato, Taral Hicks,...
Speelduur : 116 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0106489/

De Niro koos de omgeving van zijn eigen jeugdjaren in de Bronx als decor voor zijn regiedebuut. Hij werkte daarvoor het toneelstuk van Palminteri uit, een zoon van Italiaanse immigranten, die in een woelige omgeving opgroeide waar racisme en culturele verschillen die ervoor zorgden dat een kind daar erg makkelijk een weinig rooskleurige toekomst tegemoet kon gaan.

Calogero is de negenjarige zoon van een eerlijke, hardwerkende buschauffeur, Lorenzo. Al van kindsaf kijkt hij op met zijn vrienden naar de lokale gangsters, die het respect van iedereen hebben. Vooral Sonny, hun leider, is zijn grote voorbeeld. Wanneer Sonny iemand op straat vermoordt, is Calogero getuige. Bij de identificatie door de politie verlinkt de jongen hem niet, en Sonny neemt hem daarna onder zijn hoede, ondanks het verbod van zijn vader. "De mensen houden niet van hem", zegt Lorenzo, "Ze zijn bang voor hem, daarom doen ze vriendelijk." Maar Calogero heeft een nieuwe familie gevonden en distantieert zich stilaan van zijn biologische vader. Tien jaar later is Calogero, die C. genoemd wordt, de rechterhand van Sonny. Hij wordt ook verliefd op een zwart meisje...

Dit is in feite een vrij klassiek misdaadverhaal, weliswaar niet gekruid met shootouts en geweld, maar met de levenswijsheid van mannen als Palminteri en De Niro, die hun jeugd in de immigrantenwijken doorbrachten. C. heeft twee vaders die hem totaal verschillende adviezen geven. Lorenzo vindt de man die elke dag vroeg opstaat om naar zijn werk te gaan de échte held. Sonny gaat daar op in, en zegt dat iemand niet moet luisteren naar wat anderen vinden dat je in het leven moet doen. Want als het misloopt, kan het niemand wat schelen. Sonny is een rustige, wijze man, die eerder priester dan mafiabaas kon geworden zijn. Het rassenprobleem komt ook ter sprake. De jeugdvrienden van C. pakken nu en dan zwarten hardhandig aan in "hun" wijk. Maar C. is verliefd op Jane, en beiden lijken verder te kunnen kijken dan hun huidskleur. Dat vond ik een verfrissend gegeven. De Niro staat stil bij de keuzes die éénieder maakt in zijn leven, en de logische gevolgen die voortspruiten uit die keuzes. Hij illustreert dat op een fascinerende manier in een scène waar C. zich tegen zijn zin in een auto bevindt met zijn vrienden, die erop uit zijn om de zwarten een lesje te leren. "Bronx Tale" is toch wat minder dan films als "Goodfellas" of "Donnie Brasco" maar mist zeker geen inhoud en toont met een menselijke touch de slechte invloed en verkeerde waarden van de misdaadwereld.

Vinny's Rating : 7,5/10

Sade (2000)

Regie : Benoit Jacquot
Genre : Drama
Acteurs : Daniel Auteuil, Isild Le Besco, Jeanne Balibar, Marianne Denicourt,...
Speelduur : 94 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0217019/

Sade is één van de meest controversiële personages uit de Franse geschiedenis. De 18de eeuwse libertijn en schrijver gaf zijn naam aan het woord "sadisme", ons allen bekend. Sadisme is een soort filosofie geworden in zijn tijd, een manier om zich te voelen leven in periodes waar miserie en oorlog de mens gevoelloos maakten.

De film is geen biografie, zoals de titel misschien zou suggereren. Het is een etappe in Sades leven dat zich in 1794 afspeelt, bijna op het einde van de civiele terreur van Robespierre. Sade zit in de gevangenis voor subversief en gewelddadig gedrag. Hij wordt overgeplaatst naar Picpus, een gebouw dat het midden houdt tussen een gekkenhuis, een gevangenis en een asielcentrum voor de adel. Hij ontmoet er de familie van Emilie de Lancris, een jong meisje. Sade neemt een vaderlijke houding aan met haar en wijdt haar in zijn verwrongen wereld in. Emilie staat eerst afkerig tegenover de smerige literatuur van Sade, maar raakt stilaan gefascineerd door de man en zijn ideeën. Er is ook nog een vrouw, met wie hij een kind heeft gehad, en die nu een halve relatie heeft met Latour, een Jacobijn en dus aanhanger van Robespierre. Ze is nog steeds verliefd op Sade, maar is het niet omdat hij haar de weg naar de vrijheid heeft getoond? "C'est seulement en cotoyant l'excès qu'on trouve la liberté" zegt Sade op het einde.

Jacquot regisseert uiteindelijk een weinig interessante film over de perverse markies. Hij gebruikt het idee dat seks en geweld leiden tot een vorm van totale vrijheid, en maakt van Sade een sympathieke, soms grappige en verleidelijke filosoof. Ik kan niet geloven dat Sade in werkelijkheid zo was. Volgens mij was het een immorele viespeuk, die zich een filosofie had uitgevonden om zijn perversies een gerechtvaardigd karakter te geven. Een weinig glorieuze man. Maar dat is dan wat ik ervan denk. De clou van de film is een felbesproken semi-pornografische scène, waarin Emilie "opgevoed" wordt. Ik begreep niet echt wat er zo schokkend aan was : de scène is saai en weerspiegelt ook weer niet de kern van Sades ideeën. In plaats van opgewonden te zijn, acteert Auteuil alsof de seksuele exploratie een vervelende routineklus is. Nee, van deze film had ik zowel een iets uitdagender en meer omvattender verhaal verwach, die Sade uitbeeldde zoals hij werkelijk was.

Vinny's Rating : 4,5/10

Pacific Heights (1990)

Regie : John Schlesinger
Genre : Thriller
Acteurs : Melanie Griffith, Matthew Modine, Michael Keaton, Beverly D'Angelo,...
Speelduur : 102 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0100318/

Als verhuurder ken je best de wetten rond verhuur beter dan je huurder. Dat is de bittere les die een naief koppeltje hier moeten leren. Schlesingers thriller is nog zo dom niet, en zet een situatie neer die hier extreem uitgewerkt wordt, maar in de praktijk niet onmogelijk is.

Drake Goodman en zijn vriendin Patty Palmer kopen het huis van hun dromen op Pacific Heights en knappen het volledig op. Het huis heeft drie grote woonruimtes, en ze besluiten om er twee van te verhuren. Een Japans ouder koppel trekt in het eerste appartement in, en een gladde zakenman, Carter Hayes, praat Drake om en vestigt zich op het gelijkvloers. De problemen beginnen vrij vlug : Hayes betaalt zijn borg niet, begint lawaai te maken, nodigt een lugubere "vriend" uit om bij hem te wonen en saboteert. Drake en Patty nemen een advocate onder de arm, maar de wetten beschermen beter de huurder dan de verhuurder. De stress van de hele situatie leidt tot een miskraam bij Patty. Bij Drake slaan de stoppen door : hij verwondt Hayes en wordt door de politie opgepakt...

Dit is zo één van die thrillers die tergend traag crescendo gaan. Het is allemaal niks nieuws, soms is het vreselijk cliché en toch lukt het om met de reeds gekende trucs een vrij spannende film te maken. Vooral Keaton doet zijn best als een lugubere meester-oplichter.

Vinny's Rating : 6,5/10

The Pink Panther (2006)

Regie : Shawn Levy
Genre : Komedie
Acteurs : Steve Martin, Kevin Kline, Beyoncé Knowles, Jean Reno,...
Speelduur : 93 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0383216/

De schandaligste komedies zijn deze waar je amper of helemaal niet tot lachen komt. "Pink Panther" is zo'n voorbeeld, en is een ware belediging voor de intelligentie. Ik ben weer maar eens genoodzaakt om mijn rode kaart boven te halen.

Tijdens een voetbalwedstrijd wordt Gluant, de coach van een succesvol Frans team, gedood door een giftige pijl. De "Pink Panther", een roze diamant, die hij rond zijn vinger droeg, is verdwenen. Inspecteur Dreyfus, de hoofdinspecteur van de politie, duidt de knullige Clouseau aan om het onderzoek te voeren. Dit is voor Dreyfus gewoon een afleidingsmaneuver om de pers op afstand te houden, want intussen zet hij zijn beste mensen in om het onderzoek tot een goed einde te brengen. De nietsvermoedende Clouseau wordt geflankeerd door Ponton, een man die in feite door Dreyfus betaald wordt om de domme flik in de gaten te houden...

Die "Pink Panther" films vond ik ook al misleidend in de tijd dat Blake Edwards ze regisseerde met Peter Sellers in de hoofdrol. Ik kende enkel maar de grappige tekenfilms met die roze panter. Wat heeft die panter nu te maken met een domme inspecteur en Britse humor? Maar nu is er een remake van die Blake Edwards film, en hou je goed vast aan de takken van de bomen, want de humor vliegt erg laag en vond ik nauwelijks grappig. De scène waarin Clouseau Dreyfus te lijf gaat en denkt dat ie een masker draagt is werkelijk beneden alle peil. Oerflauw, helemaal niet vindingrijk, en met het gevoel dat je de grap ooit al eens gezien hebt in Chaplin of Laurel en Hardy films. Trouwens, Martin is Sellers niet, en Levy is zeker Blake Edwards niet. Martin is een flauw afkooksel, meer niet. Ook Jean Réno speelt een ongelooflijk oninteressante rol, als de volger Ponton, die voortdurend loopt te stamelen en verder niks. Dat Reno, die toch al bewezen heeft met "Leon" en "Mission Impossible" dat hij een goed acteur is, zoiets doet is ronduit triest. Om dan nog maar niet te spreken van Beyoncé, die als zangeres gelukkig iets beter is dan actrice. Op de eindaftiteling wordt je nog getrakteerd op een zagerig R&B nummer, vermoedelijk een commerciële stunt. Wie absoluut "Pink Panther" toestanden wil, bekijkt beter de komedie uit de jaren '70, waar Britse humor tenminste van Britse bodem is. Dit is een drol van een film.

Vinny's Rating : 2/10

The Border (1982)

Regie : Tony Richardson
Genre : Drama
Acteurs : Jack Nicholson, Harvey Keitel, Valerie Perrine, Elpidia Carrillo, Warren Oates,...
Speelduur : 104 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0083678/

Zelden zag ik Nicholson als een normaal, kwetsbaar persoon acteren. De meesten kennen hem als schizofreen ("The Shining", "Ironweed"), misdadiger ("Batman", "Departed") of geschifte alternatieveling ("Easy Rider"). Hij speelt hier een grensagent, die de golf van immigranten uit Mexico moet onder controle houden samen met Cat, de man van zijn vrouws vriendin.

Charlie Smith (Nicholson) is een man met weinig scholing en weinig talenten. Hij doet allerlei kleine jobs. Zijn vrouw, Marcy, is op materiële vooruitgang gesteld. Ze wil een mooi huis met een zwembad, en nog veel andere dingen die ze zich niet kunnen veroorloven. Cat overtuigt hem om grensagent te worden, een goedverdienende job. Charlie komt er vlug achter dat corruptie de klok slaat. Een quota aan Mexicanen wordt tegen smeergelden toegelaten in het land, en om de schijn te behouden, worden ook nu en dan Mexicanen op demonstratieve wijze teruggegeven aan de Mexicaanse regering. Charlie wil hier niks mee te maken hebben maar beïnvloed door de hogere levensstandaard die zijn vrouw wil bereiken, geeft hij toch toe. Niet voor lang, want hij krijgt gewetensproblemen en besef voor verantwoordelijkheid wanneer de baby van een immigrante, Maria, gekidnapt en verkocht wordt...

Dat er vuile zaakjes aan de gang waren aan de grens tussen de VS en Mexico is intussen al lang geen geheim meer. Richardson doet zijn best om ook de armoede en uitzichtloosheid op het Mexicaanse platteland in de verf te zetten. Zoals Keitel zegt : "Je kunt ze niet allemaal tegenhouden." De grensagenten staan voor een onmogelijke taak die even uitzichtloos is als de sociale toestand in Mexico. Corruptie en banditisme nemen het dan over, en Nicholson wil zijn geweten redden en doen wat juist is. Hij is een goed man, ver van de gevaarlijke gek uit "Shining". Alles wordt goed aangepakt, en de film verliest de menselijke aspecten niet uit het oog. Shootouts en geweld worden tot een minimum herleid. Bewustwording rond het probleem vonden de makers veel belangrijker. Alleen op het einde wordt alles vlug en met iets teveel zelfvoldaanheid afgehandeld. Toch een goede film.

Vinny's Rating : 7,5/10

Festen (1998)

Engelse Titel : The Celebration
Regie : Thomas Vinterberg
Genre : Drama
Acteurs : Ulrich Thomsen, Thomas Bo Larsen, Paprika Steen, Henning Moritzen,...
Speelduur : 105 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0154420/

Ik ben niet zo vertrouwd met die Dogme films, die principieel ingaan tegen de Hollywoodiaanse manier van filmen. Het manifesto, dat door enkele Scandinavische regisseurs werd getekend, met Lars Von Trier voorop, is voorstander van natuurlijke belichting, spontaan acteerwerk en regie met een handcamera. In "Festen" levert dat een erg apart resultaat op.

In "Festen" maak je kennis met de familie Klingenfeldt, rijke industriëlen met een op zijn zachtst gezegd, dubieuze levenswandel. De vader, Helge, heeft zijn vrienden en kinderen uitgenodigd voor zijn 60e verjaardag. Het begint al verontrustend, wanneer Michael niet op de lijst van de genodigden staat, en het wordt rechtuit een ongezonde sfeer, wanneer een andere zoon, Christian, zijn vader publiekelijk van seksueel misbruik in hun jeugd beschuldigt. Michael, een halve psychopaat, verdraagt deze beschuldigingen niet, en zet Christian buiten. Intussen is ook Gbatokai aangekomen, de zwarte vriend van hun zus Helene, die met racistische opmerkingen wordt ontvangen. En er zijn nog andere verborgen geheimen in de familie : zoals de serveerster die Christian zwanger had gemaakt om haar daarna in de steek te laten. Terwijl ze allen stilaan dronken worden weten ze nog niet dat Helene een brief teruggevonden heeft van hun overleden zuster, die kort voordien zelfmoord pleegde...

Behalve een oefening in het kader van de Dogme 95 principes, is "Festen" ook een satire op de filthy rich. Door het verhaal te vertellen vanuit gebeurtenissen op een familiefeest, krijgen we meteen ook de pijnlijke geheimpjes van de familie Klingenfeldt te horen met evenveel ongeloof als de gasten op het feest. Het komt over als de gossip die je vaak in roddelblaadjes leest, maar die je nieuwsgierigheid zodanig prikkelen, dat je zondig blijft doorlezen. Zo werkt "Festen" ook. Vinterberg heeft zijn werk goed opgezet, met zowel een sterk script als een pakkende regie die door het handcamerawerk, erg intiem overkomt. Het komt hier en daar zelfs over als een farce, wanneer de kok de sleutels van de gasten verbergt, om te voorkomen dat ze de clou missen. Ook enkele onaangename momenten, zoals wanneer de familie een racistisch liedje begint te zingen, terwijl Helene's vriend niet goed begrijpt wat er allemaal gaande is. Hoewel "Festen" een mooi voorbeeld is van een alternatief soort film, en het zijn effect niet mist, zit het ook binnen een genre, waarvoor slechts tijdelijk een publiek is.

Vinny's Rating : 7/10