Vermist (2007)

Regie : Jan Verheyen

Genre : Thriller

Acteurs : Koen Debouw, Joke Devynck, Kevin Janssens, Stan Van Samang,...

Speelduur : 85 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1133617/

Als ik me niet vergis is dit de pilootfilm van de gelijknamige serie die op VT4 speelde. Verheyen herconstrueert de gebeurtenissen rond de verdwijning van een 16-jarig meisje, Evy.

Ze verdween op discotheek nadat ze haar ouderlijk huis verliet, en werd gesignaleerd met een jongere man. De ouders roepen direct de cel Vermiste Personen op. Inspecteur Sibelius ontdekt dat de vader, Hendrik De Schrijver, soms hard optrad tegen zijn dochter, dat Evy niet vies was om seks te hebben voor een camera, en dat ze connecties had tot in het zware misdaadmilieu. Voor Sibelius en zijn experten wordt het een ingewikkelde affaire, waarin ze de rode draad moeten blijven vinden tussen de leugens en de halve waarheden van de getuigen.

Verheyen gaat ditmaal heel strak en technisch te werk. Soms voelt het aan als een docu-drama. Hij blijft de hele film door vasthouden aan de enquête rond Evy, die soms een bokkesprongetje naar links of naar rechts maakt. Hij heeft aandacht voor de bezorgdheid van de ouders, voor de domme dingen die aan de basis liggen van de verdwijning, voor valse pistes, voor de emotionele lasten, voor details die het onderzoek vooruit helpen. Hij schetst een realistisch beeld van wat een verdwijning impliceert maar regisseert het niet met genoeg verbeelding, waardoor de kwaliteit de gemiddelde VT4-serie niet overtreft, en hij een werk maakt die enkele dagen later vergeten zal zijn. Dit kon anders zijn, moest hij bijvoorbeeld de experten een privéleven gegeven hebben, waarop de verdwijning een impact op had. Misschien kon het ontvoeren van een hypothetische dochter van Sibelius voor meer rode peper gezorgd hebben.

Vinny's Rating : 6,5/10

How The Grinch Stole Christmas (2000)

Regie : Ron Howard

Genre : Komedie / Fantasy

Acteurs : Jim Carrey, Taylor Momsen, Jeffrey Tambor, Christine Baransky,...

Speelduur : 104 min

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0170016/

Om kerstdag door te komen, is "The Grinch" de ideale familiefilm. Het is een sprookje met een universele boodschap, die door Ron Howard heel sfeervol en dromerig in beeld gebracht werd. Het verhaal werd neergeschreven door de Amerikaanse kinderauteur Dr.Seuss. De mimiek en onnozelheden van Jim Carrey zijn een tot de verbeelding sprekende trekpleister, al is het personage op zich onsympathiek en lichtjes afschrikwekkend voor de allerkleinsten. Howard gaat hierin gelukkig nooit te ver.

Het verhaal brengt ons in het hart van een sneeuwvlok, waar we kennismaken met het wereldje van Whoville, waar alles in functie staat van de kerstviering. Kerstbomen worden gezet, de huizen worden met lichtjes versierd en de kinderen wachten vol ongeduld op de kadootjes. Eén personage deelt hun vreugde niet : een groene Who, de Grinch genaamd, heeft een gloeiende hekel aan kerstmis, omdat hij in zijn jeugd bespot en beschimpt werd. Hij heeft zich teruggetrokken op de top van een onherbergzame berg. Zijn wraak is nabij, en hij plant om alle kerstcadeaus uit de huizen te stelen en Whoville een zo triestig mogelijke kerst te bezorgen. Enkel het kleine meisje Cindy vindt hem aardig, is niet bang van hem, en probeert hem terug in de maatschappij te krijgen, waaruit hij verstoten is. Ze probeert ook haar volk duidelijk te maken waar de werkelijke bedoelingen van het kerstfeest liggen...

"The Grinch" vat in essentie de kerstwaarden samen : het belang van het familiale samenzijn en de gezelligheid van het gebeuren. Howard schotelt ons alle clichés opzettelijk voor, en stilaan komt die warmte en die gezelligheid onze harten binnen. Hoe kunnen we niet de eenzame zielen herkennen, die verbitterd kerstmis zonder familie moeten vieren? Hoe kunnen we niet de opwinding van de kerstcadeaus vergeten? We moeten toegeven dat kerstmis een feest is die de christelijke wereld verenigt, een lijm die tijdelijk de breuken in onze op de proef gestelde maatschappij verenigt en ons eraan herinnert dat we allemaal mensen met een hart zijn. De goede sentimenten primeren, en Jim Carrey zorgt voor een nerveuze en theatrale groene clown, die vanbinnen niet zo slecht is als hij zelf gelooft, en op de voet gevolgd wordt door een hond, die niet steeds goedkeurt wat zijn baasje doet, maar toch trouw blijft. Carrey's mimiek en de humor zijn eenvoudig maar effectief, en herinneren ons aan zijn rol in "The Mask". De wereld die Ron Howard opgebouwd heeft is feëriek en prikkelend. Voor de kinderen is het een portie gezonde pret, voor de volwassen is het de kans om mee te genieten en zich te laten overweldigen door het goede gevoel die de film uitstraalt.

Vinny's Rating : 8/10

Battle Beyond The Stars (1980)

Regie : Jimmy T. Murakami
Genre : Science-Fiction
Acteurs : Richard Thomas, Robert Vaughn, George Peppard, Darlanne Fluegel,...
Speelduur : 104 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0080421/

Goede Science Fiction is moeilijk, en toen ik deze onder ogen kreeg met de naam van Roger Corman presents, voorspelde dat niet veel goeds. Corman produceerde heel wat B-films en stond er zowat synoniem voor in de jaren '70. Als de film al succes oogstte bij kinderen, is hij sterk verouderd. "Battle" is een SF remake van "The Seven Samurai" van Akira Kurosawa.

Het verhaal is heel dunnetjes en kan in enkele lijnen samengevat worden. Een dictator uit de ruimte, Sador of the Malmori, koloniseert met geweld een klein vredig planeetje. De bevolking stuurt hun jonge held, Shad uit. De jongen moet bondgenoten zoeken om de oorlog te verklaren tegen Sador. Op zijn weg in de ruimte ontmoet hij Nanelia, dochter van een wetenschapper, de Space Cowboy, de ruimte-amazone Saint-Exmin, de hagedisachtige huurling Cayman of the Lambda Zone en Gelt, een verbannen misdadiger...

Het is kitscherig, ongelooflijk kitscherig zelfs, met veel neon en felle kleuren, en naieve personages zoals men ze enkel uit tekenfilms kent. De filmmakers hebben zich vreselijk laten gaan met ergerlijke special effects, en het verhaal heeft niet veel meer om het lijf dan hetgeen ik verteld heb. Wat is dan nog de reden om deze film te bekijken? Leefden ze nog lang en gelukkig? Hoe komt Sador aan zijn einde?
Maar voor kinderen met veel verbeelding zal het een leuke en onderhoudende film zijn, en misschien is het ook niet slecht zo. Vriendschap en collegialiteit zitten diep in de film ingeworteld en zou zelfs als moralistisch lesje niet misstaan in de bedrijfswereld. Laat je kinderen de film zien, maar kijk niet mee :-)

Vinny's Rating : 4,5/10

Quantum of Solace (2008)

Regie : Marc Forster

Genre : Actie

Acteurs : Daniel Craig, Olga Kurylenko, Mathieu Amalric, Judi Dench,...

Speelduur : 101 min

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0830515/

Na het prachtige "Casino Royale" was het reikhalzend uitkijken naar het vervolg, waarin Bond dieper raakt in zijn onderzoek naar de mysterieuze misdaadorganisatie Quantum. Forster, regisseur van "The Kite Runner", kan zijn voorganger niet evenaren en biedt ons iets dat meer op een ordinaire actiefilm lijkt dan op een Bondfilm "pur sang".

"Quantum of Solace" vangt aan waar "Casino Royale" ophield. Bond heeft Mr. White gevangengenomen en wordt belaagd door zijn vijanden in een wilde achtervolging met een hi-tech sportwagen. Tijdens de ondervraging van Mr White blijkt dat er een verrader zit binnen de geheime dienst, die White het zwijgen wil opleggen. Bond overmeestert Mitchell de verrader, maar White is gaan vliegen. De MI6 richt nu haar blik op een rijke investeerder, Dominic Greene, aan wie Mitchell financieel gelinkt was en zich in Haiti bevindt. Greene is ook in het gezelschap van Camille, een vrouw die haar eigen strijd voert tegen Greene. Bond ontdekt dat Greene plannen heeft om een staatsgreep te steunen in Bolivië in ruil voor de uitbating van belangrijke natuurlijke bronnen. Bond zal hier een voetje voor steken...

Een goede Bondfilm moet het hebben van zijn cliché's. Hier vinden we geen enkele terug. De dubbelzinnige sensualiteit van de Bondgirls is er niet. Ditmaal gaat hij niet onder de lakens, heeft de Bondgirl zelfs geen achternaam (Vesper Lynd is toch nog altijd Bond-achtiger dan alleen maar Camille) en neemt Bond geen nip van zijn favoriete drankje. De subtiel opgebouwde actie uit "Casino Royale" wordt vervangen door een opeenvolging van wilde actiescènes en bepaalde sleutelpersonages worden niet uitgewerkt, zoals de agente Fields of Guy Haines, één van de topmannen van Quantum. Hola, als ik zoiets wilde, dan huurde ik gewoon een Van Damme film. Dit is helaas een Bondfilm die, ondanks zijn vrij hoge entertaininggehalte, véél minder om het lijf heeft en die ook het verst verwijderd is van Ian Flemings idee van Bond. Ik hoop op beter voor Bond nr 23.

Vinny's Rating : 6/10

E.T. - The Extra Terrestrial (1982)

Regie : Steven Spielberg

Genre : SF / Familiefilm

Acteurs : Henry Thomas, Dee Wallace, Robert McNaughton, Drew Barrymore, Peter Coyote,...

Speelduur : 120 min (extended version)

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0083866/

Deze familiefilm verpulverde heel wat box-office records, en kende zijn succes vooral dank zij een grote merchandising campagne. Dit SF sprookje is een tijdloze filmervaring die vooral kinderen een magisch moment zal bezorgen. "E.T." bevat ook voldoende inhoud om volwassenen te ontroeren.

Een vreemd buitenaards wezentje wordt per ongeluk achtergelaten op aarde, en vindt toevlucht in het huis van Mary en haar kinderen, Elliott, Michael en Gertie, gespeeld door een toen nog 6-jarige Drew Barrymore. Het is een gezin die op dat moment in een moeilijke familiale situatie zit : de ouders zijn gescheiden en hun moeder doet haar best om haar kroost op te voeden. Elliott is degene die E.T. voor het eerst ziet, en verbergt hem in zijn kamer. Het blijkt ook dat het wezen een telepathische band met Elliott aanknoopt. Spielberg illustreerde dit met twee evenwijdige scènes : de ene speelt zich af in het klaslokaal, en de andere toont ons E.T. die op ontdekkingstocht gaat in het huis. Al snel worden ook Michael en Gertie betrokken in Elliotts geheim. E.T. wordt hun grote vriend waarover ze zich vol liefde ontfermen. Maar E.T. voelt zich eenzaam en verlangt naar huis...

E.T. zit vol goede sentimenten en is inhoudelijk ook heel sterk uitgewerkt. In een periode waar kwaadaardige aliens heel populair zijn, is deze koddige "man of the moon" een ware verademing. De relatie met de kinderen is hartverwarmend en we blijven nooit onverschillig. Spielberg zorgt voor grappige situaties, enkele spannende momenten zonder daarbij te gaan overdrijven, en een vleugje tragedie om op onze emoties in te spelen. Hij blijft bij bepaalde zaken met zijn voeten op de grond, en koos desondanks een gebroken gezin als omgevingsfactor. Ik heb nooit begrepen waarom hij dat gedaan heeft en ik geloof niet dat het zo'n toevallige keuze is geweest. Uiteraard is er dan nog de overaanwezige bombastische muziek van John Williams, die emotie koppelt aan muziek. De film is zijn hype in ieder geval wel waard, en zal ongetwijfeld de tand des tijds overleven.

Vinny's Rating : 9/10

Hard Candy (2005)

Regie : David Slade

Genre : Thriller

Acteurs : Patrick Wilson, Ellen Page Sandra Oh

Speelduur : 103 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0424136/

Na afloop van deze film vroeg ik me af of dit nu over pedofilie ging of niet. Hoewel het standpunt van de regisseur duidelijk anti is, spreekt hij zijn positie tegen door de pedofiel in een bedreigde positie uit te beelden waardoor het publiek hem sympathiek gaat vinden. Het verhaal drenkt in een "oog om oog tand om tand" atmosfeer.

Jeff (Patrick Wilson) is een professionele fotograaf. In zijn vrije tijd schuimt hij chatrooms af om contact te leggen met minderjarige meisjes. Hij maakt een afspraak met de 14-jarige Hayley (Ellen Page), en nodigt haar uit bij hem thuis. Daar doet ze slaapmiddel in zijn drank en bindt hem vast op een stoel. De rollen worden omgekeerd. Het meisje lijkt veel van hem af te weten, en heeft snode plannen met hem. Jeffs enige zorg is om te ontsnappen maar zijn situatie is nogal benard.

De volledige film speelt zich af in Jeffs huis, en is een lange dialoog tussen Wilson en Page. "Hard Candy" weet niet welke kant het moet opgaan. Over Hayley niet veel uitleg : ze liegt over haar identiteit en haar motivaties voor wat ze doet blijven onbekend. Werd ze zelf misbruikt? Geen antwoorden. Moeilijk om begrip te voelen voor wat ze doet en moeilijk ook om geen medelijden met de pedofiel te hebben. Daar bovenop trakteert regisseur David Slade ons nog op een flinke portie sadisme, die de film nog dieper de afgrond in duwt. Niet zozeer het sadisme op zich stoort, wel het feit dat er totaal geen aanleiding voor is. En zo worden smeekbedes en de uitlatingen van deze arrogante snol heen en weer geslingerd tot het belabberde einde. Werkelijk, dit vond ik absoluut geen goede thriller. Hij is niet "to the point" en provoceert nauwelijks onze percepties. Zoals ze in Nederland zouden zeggen : een baggerfilm.

Vinny's Rating : 3/10

4 months, 3 weeks and 2 days (2007)

Regie : Cristian Mungiu

Genre : Drama

Acteurs : Anamaria Marinca, Laura Vasiliu, Vlad Ivanov,...

Speelduur : 105 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1032846/

Abortus is niet iets waar je licht mee moet omgaan. De winnaar van de Gouden Palm in Cannes toont ons dit met klinisch en grauw pessimisme. Het is niet zozeer de abortus zelf die zo pessimistisch is, maar het feit dat ze die abortus moeten uitvoeren in de Ceausescu dictatuur van de jaren '80, waar deze illegale handeling een misdrijf is, waarop strenge straffen staan. "4 months" is een momentopname in de levens van twee jonge meisjes die niet goed weten waar ze aan beginnen.

Gabita en Otilia zijn twee kamergenotes. Gabita is zwanger en wil abortus doen. Beide meisjes huren een kamer in een hotel en Gabita maakt een afspraak met Bebe, een clandestiene dokter. De dokter is misnoegd, want Gabita heeft zijn instructies niet gevolgd : ze zitten niet in het hotel dat hij had gevraag en ze bracht haar vriendin mee. Bovendien loog ze ook nog over het aantal maanden dat ze zwanger was, wat implicaties heeft op de abortusmethode. De man is ook misnoegd want hij weet wat voor gevolgen dit voor hem kan hebben, en maakt zich kwaad op de naïviteit van de meisjes. Uiteindelijk laat hij zich overhalen om het toch te doen...

Deze Roemeense film is een zuivere "arthouse" film, zonder muziek, rauw in zijn realisme en met statisch camerawerk. Dat was een groot minpunt wat mij betreft, omdat de film visueel traag en vervelend wordt, zoals het familiale samenkomen bij Otilia's schoonouders. Ook dialogen waarin slechts één van de personages in beeld komt kan ik minder waarderen, hoewel ik de goedgemeende bedoelingen van Mungiu begrijp.

Hij zorgt wel voor een goede weergave van de onaangename Ceausescu sfeer : voedselrantsoeneringen, streng personeel, de angst om bespioneerd te worden, troosteloze straatbeelden. Deze maatschappij moedigt meteen ook een grote solidariteit aan tussen de personages : Otilia en de dokter helpen Gabita tot ze hun engagementen voldaan hebben. Het doet er niet of ze elkaar lang of niet lang kennen, goed of niet goed... er hangt iets van solidariteit. De camera besteedt vooral aandacht aan de gezichtsuitdrukkingen van de actrices en geloof me : het verloop van de volledige situatie valt op ieders gezicht te lezen. De film verdiept zich ook niet in uitleg : zo weten we niks over de antecedenten van de abortus of over de redenen ervan en stopt de film even plots als hij begonnen is. Hun levens gaan gewoon verder. Hoewel het niet mijn visuele stijl is, vond ik dat Mungiu de juiste toon heeft gevonden.

Vinny's Rating : 7/10

Penelope (2006)

Regie : Mark Palansky

Genre : Komedie

Acteurs : Christina Ricci, James McAvoy, Catherine O'Hara, Reese Witherspoon,...

Speelduur : 98 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0472160/

Het moderne sprookje "Penelope" vangt aan met een stukje familiegeschiedenis. Ergens in de 18de eeuw spreekt een heks een vloek uit over een man, die niet met de dienstmeid, waarmee hij een verhouding had, wilde trouwen omdat zijn sociale status hem dwong om een vrouw uit zijn klasse te trouwen. De ontroostbare dienstmeid pleegde zelfmoord. De eerstvolgende vrouwelijke nakomelinge zou een varkenssnoet krijgen tot ze een man zou vinden die oprecht verliefd op haar zou zijn. Die eerstvolgende nakomelinge is Penelope Wilhern.

Met een varkensneus is het geen makkie om een geschikte kandidaat te vinden. Haar moeder nodigt heel wat kandidaten in de grote woning, maar de jongens lopen allemaal geschrokken van haar weg. Eén van hen, Edward Vanderman (Simon Woods), spreekt over Penelope als van een monster, en huurt een detective in, Lemon (Peter Dinklage), om het verscholen meisje aan de buitenwereld te tonen. Om haar te benaderen huren ze een verslaafd gokker in, Max Campion (James McAvoy). Hij vlucht niet weg voor Penelope en weet haar gevoelens te raken. Penelope is diep ontgoocheld wanneer Campions bedoelingen duidelijk worden. Ze vlucht weg van thuis om de wereld te ontdekken.

"Penelope" is een luchtige en lieve romantische komedie, die een eeuwenoud thema terug tot leven brengt : verder kijken dan het uiterlijk. Penelope gelooft zelf niet dat ze iemand zal vinden om de vloek te verbreken die haar leven beheerst en is gecomplexeerd. De luchtigheid komt naar voor uit de afwezigheid van agressieve woorden en beelden, waardoor de film geschikt is voor kinderen (hoewel meisjes de film meer zullen waarderen dan de jongens). Met de dwerg Lemon vindt Palansky een welkome komische noot. Palansky werkt de relatie tussen Ricci en McAvoy niet voldoende uit. Er ontluikt duidelijk een band tussen hen wanneer Campion het meisje gaat bezoeken, en dan keert hij pas terug op het einde. Het romantische gehalte is niet zo sterk aanwezig als men zou denken. Ook de lelijke groene kostuums van Christina Ricci zijn een doorn in het oog. Ze ziet er allesbehalve sexy uit. De enkele gebreken mogen de jongsten er niet van weerhouden om deze lieve film te bekijken. Ik heb er in elk geval een warm gevoel aan overgehouden.

Vinny's Rating : 7/10

The Black Dahlia (2006)

Regie : Brian De Palma

Genre : Misdaad

Acteurs : Josh Hartnett, Scarlett Johansson, Hillary Swank, Aaron Eckhart,...

Speelduur : 116 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0387877/

Brian De Palma, regisseur van legendarische films als "Body Double", "Scarface" en "The Untouchables" waagt zich aan een film noir, "The Black Dahlia", die een onopgeloste moord uit de jaren '40 als leidraad neemt. Het verhaal is geïnspireerd door het gelijknamige boek van misdaadauteur James Ellroy.

De film volgt twee detectives in het Los Angeles van de jaren '40, Bucky Bleichert (Hartnett) en Lee Blanchard (Eckhart), die een gruwelijke moord moeten oplossen. Elizabeth Short werd in twee stukken gezaagd en haar organen werden verwijderd. Bleichert en Blanchard raken geobsedeerd door de zaak, en het begint stilaan hun privé levens te raken. Beide detectives zijn stevig bevriend en vormen een "ménage à trois" met Kay Lake (Johansson), een mooie blondine die Blanchard ooit redde uit de klauwen van gangster Bobby Dewitt. Kay koos om met Blanchard te leven om zichzelf te beschermen, maar haar gevoelens gaan naar Bleichert. Beide detectives zijn ook professionele boksers onder de namen Mr. Fire en Mr. Ice. Bleicherts onderzoek brengt hem in aanraking met de duistere kant van de filmwereld. Elizabeth Short liet zich voor wat geld, meeslepen in pornografische films, en ontekt dat ze een lesbische relatie had met Madeleine Linscott (Swank), de dochter van een rijke bouwondernemer...

De Palma stak veel energie in de film om alles stijlvol te maken. Femme fatales, oldtimers, passionele scènes en aangepaste muziek. Je voelt je werkelijk teruggezogen naar deze zowel decadente als nostalgische periode. Verder is er heel wat mis. Het verhaal zit vrij warrig in elkaar : logische verbanden zijn moeilijk te leggen. Het is telkens alsof een element ontbreekt om de brug te slaan tussen twee scènes. Ook de driehoeksverhouding is ongeloofwaardig. In dergelijke relaties is er altijd één jaloerse man. Hier komen ze alle drie perfect overeen. Wat is dan de meerwaarde hiervan voor de film? De rol van Johansson was er om een rokerig waas te scheppen. Het leek alsof ze veel te verbergen had, en op het einde is duidelijk dat, van alle personages uit de film, ze de meest betrouwbare is. Swank speelt een manipulerende slet, die ooit een relatie had met Short, en Bleichert om haar vinger probeert te winden. Het is complex zonder intrigerend te worden en de gaten in het verhaal worden opgevuld met onbegrijpelijke wendingen, zoals een personage dat helemaal op het einde uit de lucht komt vallen. Het acteerwerk is matig, met slechte casting van een nog onervaren Josh Hartnett, een afwezige Aaron Eckhart, een weinig sensuele Scarlett Johansson en een bijna puriteinse Swank. Ik zeg het met nadruk : "The Black Dahlia" van De Palma is een slechte film noir.

Vinny's Rating : 5/10

Cloverfield (2007)

Regisseur : Matt Reeves

Genre : Science Fiction

Acteurs : Lizzy Kaplan, Jessica Lucas, T.J. Miller, Michael Stahl-David, ...

Speelduur : 85 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1060277/

Zelden in films is de docustijl zo goed in de plot, of in de non-plot eigenlijk want van een consistent verhaal is niet echt sprake, ingepast. “Cloverfield” vertrekt van een idee en niet van een neergepend script. De dialogen zijn geïmproviseerd in functie van een aantal vooraf bepaalde situaties. De film wordt verteld via een handcamera. Deze stijl, die in 1999 door de ingenieuze horrorfilm “Blair Witch Project” ingevoerd werd, geeft de indruk dat je rechtstreeks betrokken bent bij de actie, wat een graad van realisme toevoegt die je niet kan bereiken via de gewone filmtechnieken. Maar is “Cloverfield” nu meer dan een “Godzilla” met digitale camera, zoals velen zouden verwachten ?

O ja, het is veel meer. Waar “Godzilla” verveelt met nutteloze uitleg over waar het beest vandaan komt, en die domme dialogen dan nog kruidt met bombastische effecten, bespaart de regisseur alle irrelevante uitleg, en gebruikt zijn FX zuinig en doelgericht. Ook gaat het hier niet om holle actiescènes om het publiek aandachtig te houden. Het gaat over jongeren die in een situatie verzeild raken, en op een spontane manier proberen te overleven. De psychologische impact van de gebeurtenissen rondom hen wegen veel zwaarder door dan de actie van het monster dat door New York een spoor van vernieling achterlaat. En dit maakt de film ook een stuk menselijker. Enkel de overdadige camerabewegingen maken de film tot een moeilijke kijkoefening. Maar ik begrijp Matt Reeves (regisseur van de TV reeks “Lost) dus ... that’s not the point.

In de eerste 20 minuten maken we kennis met de personages, zodat we hen kunnen identificeren met gewone mensen zoals u en ik. Hun relaties, bezigheden worden uitgebreid uit de doeken gedaan op een afscheidsfeestje waar iedereen over iedereen zit te roddelen. Het hoofdpersonage, Rob, gaat naar Japan gaan werken. En dan, net als het begint te vervelen, raken we betrokken bij de actie. Het is precies alsof New York aangevallen wordt door de vijand. Dat is het niet : in feite is een reusachtig monster uit zee gekomen. Het beest voelt zich, net zoals in het King Kong van 1933, ontheemd en bedreigd, en slaat alles in vernieling. De strijd van het leger tegen het beest is hier een bijzaak, want we volgen vanaf nu enkele jongeren in hun doelloze omzwervingen om aan de chaos te ontsnappen. Ze vluchten doorheen de metro en onderweg komen ze spinachtige schepsels tegen, die van het wezen vallen. Een niet onaardig idee, die de dreiging van wat er gebeurt altijd erg nabij houdt en ons met een gevoel van onbehagen vult.

Vergeet Godzilla. “Cloverfield” is de deal. Samen met het Koreaanse “The Host” blazen ze het uitgeputte genre op een erg waardige manier terug leven in.

Vinny's Rating : 8/10

Lakeview Terrace (2008)

Regie : Neil LaBute
Genre : Thriller
Acteurs : Samuel L. Jackson, Patrick Wilson, Kerry Washington, Ron Glass, ...
Speelduur : 105 min
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0947802/

Je vrouw kan je nog kiezen, je buurman moet je aanvaarden, wie hij ook is. Chris en Lisa Mattson komen toe in Lakeview, een zeg maar "chique" buitenwijk van Los Angeles. Hij is blank, zij is zwart. Ze zijn een modern interraciaal koppel die van elkaar houden. Chris' schoonvader is een rijke jurist die nog steeds sceptisch is of zijn dochter de goede keuze heeft gemaakt. De sfeer is wat gespannen. Hun buur, Abel Turner, is een zwarte ervaren politieagent, die ook een oogje in het zeil houdt voor de buurt en met zijn twee kinderen leeft. Chris probeert contact met Abel en zijn gezin te maken. In de ogenschijnlijk sympathieke communicatie tussen hen, laat Abel nu en dan een onwennige opmerking vallen, waarmee hij zijn ongenoegen uit over de gemengde relatie van Chris en Lisa. Het blijft niet bij verbale aanvallen. Abel begint de plagerijtjes op te drijven : hij laat een fel licht in hun kamer schijnen, houdt luidruchtige feestjes tot laat in de nacht en snoeit de hagen van Chris kaal... Eén ding is zeker, hij wil zijn buren weg.

"Lakeview Terrace" is een ongewone thriller. Neil LaBute klampt zich niet vast aan clichés over racisme. Hier is de racist zwart en het slachtoffer blank. Abel heeft zijn motivaties om zijn buren het leven zuur te maken, leren we, en wat we zien is een man die op de verkeerde manier met zijn persoonlijke frustraties omgaat. Hij geeft anderen de schuld voor wat hemzelf overkomt. Het feit dat hij agent is, maakt de situatie nog meer gepeperd en levert hem een machtsvoordeel op. Chris laat zich niet doen, en er volgt een trage maar zekere escalatie in de gebeurtenissen.

Jackson speelt een valse man met veel overtuiging. Het is de eerste keer dat hij een rol speelt die hem zo dicht bij zijn publiek brengt. Wilson en Washington brengen het er ook goed vanaf, al dien ik te vermelden dat ze een opvallend braaf en katholiek leventje leiden. Ze zijn jong, zitten nog vol onzekerheden, vol goede bedoelingen en zijn goed op weg om respectabele burgers te worden. Een man als Turner hadden ze niet voorzien, want hij is allesbehalve de buur die ze voor ogen hadden. "Lakeview Terrace" spreekt onrechtstreeks ook over de sociale rol die de "buur" dient te spelen, als "gids" in een nieuwe omgeving. LaBute verwerkt ook de dreiging van een bosbrand, die in zekere zin het tempo van de film aangeeft. Wanneer het vuur Lakeview bereikt, zijn de gemoederen van Chris en Abel ook al hoog opgelaaid. Het is een interessante film omdat hij zich op veel verschillende manieren laat zien, of het nu een racistisch drama is dan niet een beangstigende sociale thriller.


Vinny's Rating : 8,5/10

Catch A Fire (2006)

Regie : Phillip Noyce

Genre : Drama

Acteurs : Tim Robbins, Derek Luke, Bonnie Henna, Mncedisi Shabangu,...

Speelduur : 101 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0437232/

De autochtone Zoeloes hebben vele jaren gestreden voor gelijke rechten als de blanke. Het racismeprobleem is jarenlang uitgebreid in de Westerse media gekomen. De australiër Phillip Noyce waagt zich aan een nieuwe anti-apartheidfilm. Vraag is nog maar of hij ons nieuwe dingen kan vertellen die nog niet aan bod gekomen zijn in vorige films zoals bvb "Cry Freedom". Hij gebruikt het echt gebeurde verhaal van Patrick Chamusso als leitmotiv voor zijn film.

Chamusso is een Shangaan, werd geboren in Mozambique en keerde jaren later terug naar Zuid-Afrika, waar hij als ploegleider werkte in een olieraffinaderij. Hij is getrouwd met Precious en heeft twee kinderen. In zijn vrije tijd coacht hij een lokale kindervoetbalploeg. Het is de periode van de terroristische aanslagen van het ANC, de verzetsbeweging tegen het blanke bestuur. Op een dag wordt ook Secundo, de firma waar Chamusso werkt, getroffen. Onmiddellijk opent de sinistere Nic Vos een enquête om de daders bij de kraag te vatten. Ook Chamusso, die toevallig afwezig was op de dag van de aanslag, wordt opgepakt, gemarteld en ondervraagd. Na wekenlange ontberingen is Vos overtuigd dat de man niks met de aanslag te maken had. Ontgoocheld door zijn behandeling sluit hij zich aan bij het ANC en volgt een intensieve training in Mozambique. De organisatie wordt geleid en gesteund door Joe Slovo, een blanke kolonist die tegen de wil van zijn regering, ijverde voor gelijke rechten voor blank en zwart. De apartheidsbeweging krijgt informatie over de trainingskampen en plant een aanval. Chamusso keert opnieuw naar huis via Swaziland, en bereidt een nieuwe aanslag voor op Secundo. Vos herkent Chamusso op de spionagefoto's uit Mozambique, en vermoedt waar het allemaal naartoe gaat...

Shawn Slovo, dochter van Joe, schreef het script, en omdat ook Chamusso advies gaf bij de filmproductie, twijfel ik er niet aan dat "Catch a Fire" een betrouwbare film is. De beledigingen door de blanken, de precaire toestanden van de zwarten en de algemene mobilisatie voor het ANC hebben de gemoederen verhit in de jaren '80. Robbins speelt een minder sympathieke rol als verantwoordelijke voor de interne veiligheid. Hij doet zich voor als iemand met een hart, en probeert subtiel Chamusso's vertrouwen te winnen, maar aarzelt daarna niet om hem fysiek onder druk te zetten. Chamusso zelf is een man van zijn generatie, die op een punt komt waar het allemaal niet meer verder kan. Robbins is hiermee zelf de motor voor Chamusso's verzet en dat illustreert meteen de volledige problematiek. Met onderdrukking graaf je je eigen graf, vooral in Zuid-Afrika. Zoals Nic Vos het in een nuchter moment verwoordt : "Apartheid kan volgens mij niet blijven bestaan. Wij zijn met drie miljoen, jullie met 25 miljoen." Hij is gewoon een man die zijn job doet, zonder werkelijk te geloven in zijn regering.

Enkele aspecten verzwakken de film evenwel : het overmatige gebruik van lokale zang en muziek ergerde mij naar het einde toe want het was niet duidelijk waarom die er zo prominent in zat. Noyce brak met deze intermezzo's de dynamiek van zijn film. Ook wordt er over het ANC en over de regering relatief weinig verteld. De film dringt niet diep door in de twee kampen waardoor het verhaal wat oppervlakkig overkomt. De brutaliteiten van de blanken waren in werkelijkheid veel extremer. Noyce mist de goede toon.

Vinny's Rating : 6/10

La Balance (1982)

Regie : Bob Swaim

Genre : Politie

Acteurs : Richard Berry, Philippe Léotard, Nathalie Baye, Christophe Malavoy,...

Speelduur : 97 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0083611/

Informant zijn voor de politie is één van de vuilste taakjes die je je kunt indenken. De politie speelt met je en voor de onderwereld ben je een smerige verrader. Deze rauwe maar karikaturale thriller van Bob Swaim speelt zich af in Belleville, een wijk uit Parijs die ooit het hoofdkwartier was van de lokale misdaad.

Zonet is er weer een informant van de politie vermoord geweest door de bende van gangster Roger Massina,die al jaren uit handen van de politie weet te blijven. Palouzi (Richard Berry) en zijn collega Tintin (Christophe Malavoy) moeten nu een nieuwe informant vinden. Dédé Lafont (Philippe Léotard) lijkt de geschikte man. Hij werkte ooit voor Massina en liep weg uit diens bende naar aanleiding van een ruzie over een vrouw. De vrouw, Nicole (Nathalie Baye) is prostituée en heeft nog steeds een relatie met Lafont. Palouzi benadert Nicole om Lafont te overtuigen om Massina erin te luizen. Lafont weigert, waardoor de smerissen druk beginnen uit te oefenen. Maar Lafont heeft ook zijn eer, en ziet verklikken als iets wat hij niet kan doen.

Bob Swaim geeft een zwoele en broeierige Parijse sfeer uit de jaren '80 weer, met kleurrijke en gewetenloze gangsters en een decadente, door neon verlichte omgeving. Léotard, die broer is van een ex-minister van Mittérand, speelt een romantische boef die tussen twee vuren komt te zitten. Hoewel hij al lang niet meer voor Massina werkt, weigert hij om te verklikken. Zijn zwakke punt is Nathalie Baye, die hoopt op een betere toekomst met Dédé. Haar wens om uit "het milieu" te ontsnappen is zo groot, dat ze alle kansen neemt die zich aanbieden. De flikken zijn niet sympathieker dan de boeven : ze gebruiken en beledigen mensen om het kopstuk te kunnen pakken. De armoede en situatie waarin mensen als Lafont en Nicole zich bevinden, hebben ze aan zichzelf te denken, geloven ze. "La Balance" won in 1983 verschillende Césars (de Franse Oscars). Het is een verzuurde en agressieve kijk op de onderwereld, die te weinig dubbelzinnig is om werkelijk interessant te zijn. De hoeren zijn vulgair, de boeven flashy en de politie corrupt, vulgair én flashy. Zo'n karikaturen passen niet in een film die wil realistisch zijn en Swaim gaat hiermee in de fout. Gelukkig zijn het verhaal en de acteurprestaties onderhoudend genoeg om je tot het einde aan de zetel vast te kluisteren.

Vinny's Rating : 7/10

Aanrijding in Moscou (2007)

Regie : Christoph Van Rompaey

Genre : Komedie

Acteurs : Barbara Sarafian, Jurgen Delnaet, Johan Heldenbergh, Anemone Valcke,..

Speelduur : 102 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0948530/

Iemand zei me ooit : de enige zekerheid in het leven is dat alles onzeker is. Soms komen er verrassingen op onverwachte momenten en krijgt ons bestaan opnieuw schwung. De tragikomedie "Aanrijding in Moscou" lijkt zo uit het leven gegrepen, met zijn lichte toon en kleurig Gentse taalgebruik, en vertelt met humor en tederheid de kroniek van een vrouw, die niet gelukkig is, dat niet beseft, en plots tegen een verliefde man aanloopt die meer dan 10 jaar jonger is.

Matty (Barbara Sarafian), 43 jaar, botst op de parking van de Colruyt met haar auto in de truck van Johnny (Jurgen Delnaet), 29 jaar, die woedend naar haar uithaalt. Nog op hetzelfde moment probeert hij haar wat te bedaren. Maar Matty is een karaktervolle vrouw en wil niks van de truckchauffeur weten. Kort daarop belt hij haar thuis op (nummer gelezen op de aangifte!) en stelt voor om de bluts in haar auto te repareren. Wanneer hij er éénmaal is, nodigt ze hem binnen om mee te dineren en ontdekt zijn goede inborst. Vanaf dan verandert er iets in het routineuze bestaan van Matty. Haar leven is nochtans allesbehalve eenvoudig : ze leeft half gescheiden van haar wettige man, die een midlife crisis beleeft en een relatie onderhoudt met een 22-jarige studente, maar toch de deur naar huis veilig wil openlaten. Ze heeft drie kinderen, een introverte zoon, een jong dochtertje de toekomst voorspelt, en Vera, 16 jaar, die niet op haar mond gevallen is en in haar puberteitsrevolutie zit. Nu Matty er alleen voorstaat, heeft ze al haar energie nodig om de situatie te controleren. Johnny geeft toe dat hij verliefd is op haar. Op de eerste afspraak hebben ze seks. Maar Johnny komt op het verkeerde moment in het leven van Matty. Ze valt vlug terug met de voeten op de grond, wanneer haar man Werner haar vertelt dat de man een strafblad heeft voor het toebrengen van slagen en verwondingen op zijn ex-vrouw...

Voor een Vlaamse film is hij best aardig. Niet iedereen zal zich herkennen in de complexe situatie van Matty, maar we brengen er zeker begrip voor op. Ze is een ongecompliceerde vrouw die haar mannetje staat, en die niet beseft dat ze ongelukkig is, en zelfs niet gelooft dat het haar ook nog eens kan overkomen. Ze is ook nog steeds verliefd op Werner, omdat hij haar herinnert aan de momenten dat ze gelukkig was, en ze gelooft dat dit allemaal terug zal komen als hij terug is. De combinatie Sarafian-Delnaet geeft tot mijn spijt geen vonken; de afstand tussen hen is nooit echt close en liefde heb ik nauwelijks gezien. Enkel de laatste scène bracht wat meer emotie op het doek. Johan Heldenbergh vond ik goed acteren, met heel wat gezichtsuitdrukkingen die zijn aard en zijn bedoelingen verraadden. De humor, en dan zeg ik wel, de voortdurende humor houdt de film kaarsrecht en interessant. Het zijn herkenbare personages. De betere Vlaamse film, die me zeker aanmoedigt om nog films van eigen bodem te gaan proeven.

Vinny's Rating : 7,5/10

The Evil That Men Do (1984)

Regie : J. Lee Thompson
Genre : Actie
Acteurs : Charles Bronson, Theresa Saldana, Jose Ferrer, Josef Maher,...
Speelduur : 86 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0087222/

De "Death Wish" reeks bevestigde Charles Bronson in zijn status als actieheld. Het lukte hem wel, dus koos hij bewust om ermee verder te doen. De vroegere westernacteur had zijn niche gevonden. Dat leverde een opeenvolging op van goede en minder goede actieprenten. "The Evil That Men Do" is één van zijn slechtste films ooit.

In een Latijn Amerikaans land oefent de gevreesde Dr. Molloch, geïnspireerd door de Nazi arts Mengele, een heerschappij van terreur uit ten dienste van de lokale militaire dictatuur. Hij verhief folteren tot een kunst. Voor een groep militairen foltert hij een journalist, Jorge Hidalgo die zijn praktijken bekritizeerde. Het is precies een opleiding die hij aan het geven is. Holland, een kennis van Hidalgo en CIA-huurling, wordt door Dr. Lomelin ingehuurd om Molloch te liquideren. Hij neemt Rhiana, de weduwe van Hidalgo, en haar dochtertje mee als dekmantel naar het Latijn Amerikaans land. Daarna begint hij Molloch te bedreigen en zijn mannetjes uit te schakelen...

Daarmee is het verhaal bijna volledig verteld. De film werd voornamelijk in Mexico gedraaid. Veel morele waarde zit hier niet in. De enige gerechtigheid is de wet van de sterkste, en de dialogen blijven op een laag pitje. Ze beperken zich tot viriele gesprekkenover liquidatie en justitie. Al van het begin af aan, weten we waar alles naartoe gaat, en we twijfelen er geen minuut aan dat de dokter een wreed einde tegemoet gaat. Zo gaat dat nu éénmaal in zo'n films.

Regisseur Thompson komt met geen enkele, maar dan ook geen enkele verrassing op de proppen. Niemand biedt weerstand aan Bronson. Het is zowel een stijlloze als een oncreatieve no-brainer. Ik ben vrij nostalgisch naar films uit de eighties, en de zorgeloosheid van die films doet me meestal deugd. "The Evil that Men Do" is één om te passen. Je verliest er niet alleen je tijd mee, bovendien ben je die de volgende dag al vergeten.

Vinny's Rating : 3/10

Casino Royale (2006)

Regie : Martin Campbell

Genre : Actie / Spionage

Acteurs : Daniel Craig, Eva Green, Mads Mikkelsen, Jeffrey Wright,..

Speelduur : 145 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0381061/

Het is lang geleden dat er nog eens zo'n goede Bondfilm geweest is. Man, wat was dit een goede actiefilm !!! Na "Die Another Day", die een grote mislukking was, twijfelde ik eraan om ooit nog naar Bondfilms te kijken. De reeks was buiten adem geraakt. Martin Campbell, die al "Goldeneye" regisseerde, overtreft zichzelf met deze "Casino Royale", een volledige ommezwaai in het James Bond-concept. Daniel Craig speelt een menselijkere Bond, één die stiller is, één die fouten maakt, één die gefolterd en bijna vermoord wordt, die verliest in het spel. Dit is de James Bond die het dichtst in de buurt komt van wat zijn schepper, Ian Fleming, wilde.

James Bond is een topspion in wording, en heeft zojuist zijn dubbel O status verdiend. In Oeganda vertrouwt een rebel (Isaach de Bankolé) zijn geld toe aan Le Chiffre (Mads Mikkelsen), de bankier van een duistere, niet nader genoemde criminele organisatie. LeChiffre belegt gelden van terroristen, en stelt ze overal ter wereld beschikbaar. Bond zit op dat moment in Madagascar, waar hij een bommenlegger weet te klissen na een grandioze achtervolging. Tot grote woede van M, zijn superieur, overtreedt hij fundamentele regels en brengt schade toe op het grondgebied van een ambassade. Na zijn uitbrander begeeft hij zich naar de Bahamas, waar hij een man, Dimitrios, schaduwt die voor Le Chiffre werkt. Hij benadert hem door zijn mooie gefrustreerde vrouw te verleiden, en veredelt een plan om een nieuw vliegtuigmodel op te blazen. Om zijn financieel verlies terug te winnen organiseert hij een pokerwedstrijd in Montenegro, waar er met miljoenen ingezet wordt. Ook Bond koopt zich in met behulp van een mooie schatkistagente, Vesper Lind (Eva Green).

"Casino Royale" is op bijna alle vlakken geslaagd. De achtervolgingen en stunts zijn adembenemend en elegant. Vooral die eerste achtervolging laat je met open mond achter. En er volgen nog topscènes, de één al spannender dan de andere. Het was lang geleden dat de cinema nog voor zo'n goed entertainment zorgde. Deze 21ste Bond houdt niet op met het geven van wat we willen. Waar Pierce Brosnan meer een stripfiguur was, is Craig een stille, donkere en discrete man. De nieuwe Bondgirl, Vesper Lind (gespeeld door de oogverblindende Eva Green) is meer een karaktervolle assistente dan een karakterloos seksobject zoals in de vorige films. Le Chiffre is een charismatische slechterik met een doorborende blik en een stijlvolle présence. Campbell breekt met de Bondroutine van de vorige films op alle vlak, en met succes. In plaats daarvan legt de film de clichés uit : van waar komt Bonds voorkeur voor "Martini shaken not stirred"? Waarom dumpt Bond altijd de vrouwen die hij verleidt? Voor mij mogen ze in de toekomst nog zo'n Bond films maken, want die heeft me meegekregen tot het einde, en kostte me een zware vermoeiende dag op het werk de dag erop, want hij duurt toch bijna 2 h 30. Ik geef hem net geen 10 omdat de Bondsong (van Chris Cornell), toch een essentieel kenmerk van een goede James Bond, erg slecht is.

Vinny's Rating : 9,5/10