Regisseur : Matt Reeves
Genre : Science Fiction
Acteurs : Lizzy Kaplan, Jessica Lucas, T.J. Miller, Michael Stahl-David, ...
Speelduur : 85 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1060277/
Zelden in films is de docustijl zo goed in de plot, of in de non-plot eigenlijk want van een consistent verhaal is niet echt sprake, ingepast. “Cloverfield” vertrekt van een idee en niet van een neergepend script. De dialogen zijn geïmproviseerd in functie van een aantal vooraf bepaalde situaties. De film wordt verteld via een handcamera. Deze stijl, die in 1999 door de ingenieuze horrorfilm “Blair Witch Project” ingevoerd werd, geeft de indruk dat je rechtstreeks betrokken bent bij de actie, wat een graad van realisme toevoegt die je niet kan bereiken via de gewone filmtechnieken. Maar is “Cloverfield” nu meer dan een “Godzilla” met digitale camera, zoals velen zouden verwachten ?
O ja, het is veel meer. Waar “Godzilla” verveelt met nutteloze uitleg over waar het beest vandaan komt, en die domme dialogen dan nog kruidt met bombastische effecten, bespaart de regisseur alle irrelevante uitleg, en gebruikt zijn FX zuinig en doelgericht. Ook gaat het hier niet om holle actiescènes om het publiek aandachtig te houden. Het gaat over jongeren die in een situatie verzeild raken, en op een spontane manier proberen te overleven. De psychologische impact van de gebeurtenissen rondom hen wegen veel zwaarder door dan de actie van het monster dat door New York een spoor van vernieling achterlaat. En dit maakt de film ook een stuk menselijker. Enkel de overdadige camerabewegingen maken de film tot een moeilijke kijkoefening. Maar ik begrijp Matt Reeves (regisseur van de TV reeks “Lost) dus ... that’s not the point.
In de eerste 20 minuten maken we kennis met de personages, zodat we hen kunnen identificeren met gewone mensen zoals u en ik. Hun relaties, bezigheden worden uitgebreid uit de doeken gedaan op een afscheidsfeestje waar iedereen over iedereen zit te roddelen. Het hoofdpersonage, Rob, gaat naar Japan gaan werken. En dan, net als het begint te vervelen, raken we betrokken bij de actie. Het is precies alsof New York aangevallen wordt door de vijand. Dat is het niet : in feite is een reusachtig monster uit zee gekomen. Het beest voelt zich, net zoals in het King Kong van 1933, ontheemd en bedreigd, en slaat alles in vernieling. De strijd van het leger tegen het beest is hier een bijzaak, want we volgen vanaf nu enkele jongeren in hun doelloze omzwervingen om aan de chaos te ontsnappen. Ze vluchten doorheen de metro en onderweg komen ze spinachtige schepsels tegen, die van het wezen vallen. Een niet onaardig idee, die de dreiging van wat er gebeurt altijd erg nabij houdt en ons met een gevoel van onbehagen vult.
Vergeet Godzilla. “Cloverfield” is de deal. Samen met het Koreaanse “The Host” blazen ze het uitgeputte genre op een erg waardige manier terug leven in.
O ja, het is veel meer. Waar “Godzilla” verveelt met nutteloze uitleg over waar het beest vandaan komt, en die domme dialogen dan nog kruidt met bombastische effecten, bespaart de regisseur alle irrelevante uitleg, en gebruikt zijn FX zuinig en doelgericht. Ook gaat het hier niet om holle actiescènes om het publiek aandachtig te houden. Het gaat over jongeren die in een situatie verzeild raken, en op een spontane manier proberen te overleven. De psychologische impact van de gebeurtenissen rondom hen wegen veel zwaarder door dan de actie van het monster dat door New York een spoor van vernieling achterlaat. En dit maakt de film ook een stuk menselijker. Enkel de overdadige camerabewegingen maken de film tot een moeilijke kijkoefening. Maar ik begrijp Matt Reeves (regisseur van de TV reeks “Lost) dus ... that’s not the point.
In de eerste 20 minuten maken we kennis met de personages, zodat we hen kunnen identificeren met gewone mensen zoals u en ik. Hun relaties, bezigheden worden uitgebreid uit de doeken gedaan op een afscheidsfeestje waar iedereen over iedereen zit te roddelen. Het hoofdpersonage, Rob, gaat naar Japan gaan werken. En dan, net als het begint te vervelen, raken we betrokken bij de actie. Het is precies alsof New York aangevallen wordt door de vijand. Dat is het niet : in feite is een reusachtig monster uit zee gekomen. Het beest voelt zich, net zoals in het King Kong van 1933, ontheemd en bedreigd, en slaat alles in vernieling. De strijd van het leger tegen het beest is hier een bijzaak, want we volgen vanaf nu enkele jongeren in hun doelloze omzwervingen om aan de chaos te ontsnappen. Ze vluchten doorheen de metro en onderweg komen ze spinachtige schepsels tegen, die van het wezen vallen. Een niet onaardig idee, die de dreiging van wat er gebeurt altijd erg nabij houdt en ons met een gevoel van onbehagen vult.
Vergeet Godzilla. “Cloverfield” is de deal. Samen met het Koreaanse “The Host” blazen ze het uitgeputte genre op een erg waardige manier terug leven in.
Vinny's Rating : 8/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten