Regie : Cristian Mungiu
Genre : Drama
Acteurs : Anamaria Marinca, Laura Vasiliu, Vlad Ivanov,...
Speelduur : 105 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1032846/
Abortus is niet iets waar je licht mee moet omgaan. De winnaar van de Gouden Palm in Cannes toont ons dit met klinisch en grauw pessimisme. Het is niet zozeer de abortus zelf die zo pessimistisch is, maar het feit dat ze die abortus moeten uitvoeren in de Ceausescu dictatuur van de jaren '80, waar deze illegale handeling een misdrijf is, waarop strenge straffen staan. "4 months" is een momentopname in de levens van twee jonge meisjes die niet goed weten waar ze aan beginnen.
Gabita en Otilia zijn twee kamergenotes. Gabita is zwanger en wil abortus doen. Beide meisjes huren een kamer in een hotel en Gabita maakt een afspraak met Bebe, een clandestiene dokter. De dokter is misnoegd, want Gabita heeft zijn instructies niet gevolgd : ze zitten niet in het hotel dat hij had gevraag en ze bracht haar vriendin mee. Bovendien loog ze ook nog over het aantal maanden dat ze zwanger was, wat implicaties heeft op de abortusmethode. De man is ook misnoegd want hij weet wat voor gevolgen dit voor hem kan hebben, en maakt zich kwaad op de naïviteit van de meisjes. Uiteindelijk laat hij zich overhalen om het toch te doen...
Deze Roemeense film is een zuivere "arthouse" film, zonder muziek, rauw in zijn realisme en met statisch camerawerk. Dat was een groot minpunt wat mij betreft, omdat de film visueel traag en vervelend wordt, zoals het familiale samenkomen bij Otilia's schoonouders. Ook dialogen waarin slechts één van de personages in beeld komt kan ik minder waarderen, hoewel ik de goedgemeende bedoelingen van Mungiu begrijp.
Hij zorgt wel voor een goede weergave van de onaangename Ceausescu sfeer : voedselrantsoeneringen, streng personeel, de angst om bespioneerd te worden, troosteloze straatbeelden. Deze maatschappij moedigt meteen ook een grote solidariteit aan tussen de personages : Otilia en de dokter helpen Gabita tot ze hun engagementen voldaan hebben. Het doet er niet of ze elkaar lang of niet lang kennen, goed of niet goed... er hangt iets van solidariteit. De camera besteedt vooral aandacht aan de gezichtsuitdrukkingen van de actrices en geloof me : het verloop van de volledige situatie valt op ieders gezicht te lezen. De film verdiept zich ook niet in uitleg : zo weten we niks over de antecedenten van de abortus of over de redenen ervan en stopt de film even plots als hij begonnen is. Hun levens gaan gewoon verder. Hoewel het niet mijn visuele stijl is, vond ik dat Mungiu de juiste toon heeft gevonden.
Vinny's Rating : 7/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten