Carlito's Way (1993)

Regie : Brian De Palma
Genre : Misdaad / Drama
Acteurs : Al Pacino, Sean Penn, Penelope Anne Miller, John Leguizamo,...
Speelduur : 144 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0106519/

"Carlito's Way" is in mijn ogen één van de mooiste gangsterfilms ooit. Daar zijn talrijke redenen voor. Het verhaal verschilt niet zoveel van andere films. Opnieuw gaat het over vriendschappen die verraden worden en woelige liefdes. De vormgeving is schitterend en De Palma geeft leven aan de seventies door middel van een indrukwekkende soundtrack.

Carlito Brigante komt na 5 jaar cel vrij dankzij de inspanningen van zijn advocaat, David Kleinfeld. Carlito is niet van zins om terug te keren naar die plaats, en besluit om uit de "business" te stappen. Hij baat een discotheek uit voor rekening van een oude kennis, Saso.

Al snel haalt zijn verleden hem in. Hij is misschien wel veranderd, zijn criminele vriendjes niet. Hij wil maar één ding : genoeg geld inzamelen om met zijn geliefde Gail voorgoed naar Florida te verhuizen. Het gevaar loert in een hoek die hij niet verwachtte. Kleinfeld wordt door een Italiaanse maffiabaas gedwongen om een ontsnappingsoperatie op touw te zetten. De slijmerige advocaat had inderdaad heel wat geld van deze maffiabaas in zijn zakken gestoken, hopend dat hij nooit zou vrijkomen. Kleinfeld roept de hulp van Carlito in...

Schitterend gebracht verhaal, over een ex-gangster die met de beste wil van de wereld ingehaald wordt door zijn verleden als misdadiger. De Palma gebruikt indrukwekkende cameratechnieken om het geheel een tijdloos cachet te geven. Op een bepaald moment naar het einde toe zit Pacino samen aan tafel met drie Italiaanse gangsters. De camera draait een hoek van 360° en geeft een dreigende indruk. Wanneer hij bij zijn vriendin Gail op bezoek gaat, richt de lens zich op de spiegel, waar ze halfnaakt en uitdagend te zien is. Of nog in de eindscène in het station, waar de camera hem op de voet volgt. Allen scènes die indruk maken en onuitwisbaar zijn. Ook het verhaal wordt vloeiend verteld, en werkt als een wurgkoord die strakker rond Carlito's nek wordt aangespand. Op het einde is duidelijk dat zijn uiteindelijk lot bepaald werd door een moreel juiste keuze maar in zijn wereld zijn geen moreel juiste keuzes zoals blijkt. De wetten van de misdaad volgen een eigen weg. Ook het personage van Sean Penn past in die invalshoek. De soundtrack voegt een schitterende seventies sfeer toe, waardoor De Palma schaarser te werk kon gaan met decors. Het is ook een film die voor elke acteur schitterende rollen in petto heeft, tot de kleinste vertolkingen, zoals die van Viggo Mortensen en John Leguizamo. Werkelijk een dijk van een film... een onuitgeroepen klassieker.

Vinny's Rating : 10/10

The Curious Case of Benjamin Button (2008)

Regie : David Fincher
Genre : Drama / Romantiek
Acteurs : Brad Pitt, Cate Blanchett, Julia Ormond, Tilda Swinton,...
Speelduur : 166 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0421715/

Vreemde en mijmerende levensfilosofie over een leven die omgekeerd geleefd wordt. Het verhaal is van de hand van Eric Roth, eveneens de auteur van "Forrest Gump" en is een overname van een korte novelle. Op een bepaalde manier is "Benjamin Button" aangrijpend, en terzelfdertijd zo ongeloofwaardig. Het is moeilijk om substantie te geven aan een inhoud die zo ver van de realiteit ligt.

Daisy Fuller ligt op haar sterfbed, in aanwezigheid van haar dochter Caroline. Vooraleer ze de geest geeft, wil ze dat haar dochter haar het leven van Benjamin Button voorleest, een bijzondere man die ze in haar leven gekend heeft. Hij werd geboren juist na de eerste oorlog als de zoon van een kleine industrieel, Thomas Button. De moeder overlijdt in het kraambed en Thomas, geschokt door het monsterachtige aanzien van de baby, laat hem achter aan een rusthuis, waar hij geadopteerd wordt door Queenie en haar vriend Tizzy. Benjamin is oud geboren, en lijdt in zijn eerste levensjaren aan artritis. Hoe ouder hij wordt, hoe jonger hij wordt. Hij kan terug lopen, zijn haar groeit bij en hij gaat werken op de sleepboot van kapitein Mike, een Ierse bullebak met een gouden hart. Hij reist de wereld af, ver van zijn jeugdvriendin Daisy, die een populaire balletdanseres wordt. De tijd herenigt hen, maar wanneer Daisy verliefd is, voelt Benjamin zich nog veel te oud en laat de kans voorbijglippen om gelukkig te zijn. Ze leiden beiden hun leven verder tot hun leeftijden elkaar eindelijk kruisen....

"The Curious Case of Benjamin Button" is traag, sentimenteel en goed bedoeld. Toch zo onwerkelijk ook. Het is moeilijk om je te identificeren met een man die oud geboren is en steeds maar jonger wordt. Een leven is niet meetbaar in tijd, zegt de poster van de film, maar in momenten. De momenten die het leven waard maken doen zich in elke fase van het leven voor. Er is een tijd om te reizen, te werken, lief te hebben. Fincher houdt zijn film vrij sober en gaat opnieuw stijlvol te werk met donkere decors. Jammer dat de film niet een minder melancholische en triestige uitstraling geeft. Button is sympathiek, maar niet leuk en ziet er nooit levenslustig uit. Dit voor een film die toch een ode aan het leven wil zijn? Verder duiken de nodige plotholes op : Fincher redt zich wel nog van slag door een zekere logica in de chronologie aan te houden. Toch vielen enkele scènes op : die waar hij een hele reeks gebeurtenissen beschrijft voor Daisy aangereden wordt door een auto bijvoorbeeld. Hij kon onmogelijk weten wat daar vooraf aan ging. Of fantaseerde hij enkel maar die gebeurtenissen? De passie tussen Pitt en Blanchett spettert niet van het scherm af. Er is romantiek, dat wel, maar nergens passie, en dat maakt de kijkervaring niet zo intens. Lang, boeiend om te zien, maar met een emotionele energie die soms pijnlijk ontbreekt. De zakdoeken blijven droog en je vraagt je af of een kleine drie uur nu wel nodig was voor de simpele boodschap die in de film verborgen zit.

Vinny's Rating : 6,5/10

American Gangster (2007)

Regie : Ridley Scott

Genre : Misdaad

Acteurs : Denzel Washington, Russell Crowe, Josh Brolin, Lymari Nadal,...

Speelduur : 157 min. (Unrated Version : 176 min.)

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0765429/

Ik herinner me dat "American Gangster" geen slechte film was. Hij liet een positieve indruk achter, al herinner ik me slechts vaag heel wat details. Het is één van die films die te weinig gedenkwaardige momenten bezitten om klassiekers te blijven. Nochtans is Ridley Scott, de regisseur, niet van de minste. De man staat al meer dan 30 jaar in het vak, en leverde klassiekers af als "Alien", "Blade Runner" en "Gladiator". Zijn ambitieuze project rond het leven van de gangster Frank Lucas oogstte, ondanks positieve reviews, weinig winst.

Begin jaren '70. Na de dood van Bumpy Johnson, één van New Yorks belangrijkste gangsters, neemt zijn vertrouweling en vroegere chauffeur, Frank Lucas, het misdaadmilieu in handen. Hij begint een drugs van de zuiverste kwaliteit te verspreiden, "Blue Magic" genaamd, die hij aan een niet te kloppen tarief kan verkopen op de markt. Dit komt omdat hij rechtstreeks aan de bron kocht dankzij een militaire connectie in Vietnam. Richie Roberts wordt aangeduid om een eind aan die florerende drugshandel te maken en wordt door het pas opgerichte DEA tewerkgesteld. Roberts is de geknipte man, want hij is vastberaden en onomkoopbaar...

Geen epische schietpartijen zoals in Scarface of Heat, en tegelijkertijd toch niet zo'n ontypische gangsterfilm als Gomorra. American Gangster zit ergens in het perfecte midden. Er is weinig diepgang in de meeste personages. Behalve Washington en Crowe zijn zowat alle andere personages oninteressant. Vooral Crowe, die zich vastberaden aan de beroepsethiek houdt en onomkoopbaar is, wekt veel eerbied op voor zijn aanpak. Lucas zelf kon een zeer succesvolle businessman geworden zijn indien hij al niet van jongsaf in het milieu zou gezeten hebben. De Puertoricaanse vlam van de gangster is een decoratiestuk, de corrupte flik is eenzijdig slecht en alle zwarten rond Washington leken zo op elkaar dat ik moeite had om ze uit elkaar te halen. Dus zeker niet het niveau van een Heat. American Gangster is ver van slecht, en speelt zich af tegen de achtergrond van de Vietnam oorlog en de politieke strijd tegen drugs. Ik heb de film in één adem uitgekeken en zelden scènes gezien die met hals en kop boven de standaarden van het genre uitstaken. Aardig maar niet onvergetelijk.

Vinny's Rating : 7/10

Lat den Rätte Komma In (2008)

Regie : Tomas Alfredson
Genre : Drama / Thriller
Acteurs : Kare Hedebrant, Line Leandersson, Per Ragnar, ...
Speelduur : 115 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1139797/

Dit was een aangename verrassing. Deze Zweedse film is met vakkundigheid en stijl in elkaar gestoken. Het is een wondermooi en dramatisch verhaal. Zelden heb ik een vampierenfilm gezien die zo dicht bij de realiteit lag. Geen bloederige toestanden noch schrikmomenten. Op dit aspect is Alfredson terughoudend geweest, hoewel er toch enkele rauwe en chirurgische shots in voorkomen.

Oskar brengt een eenzame jeugd door. Zijn ouders zijn gescheiden en zijn te druk bezig met zichzelf om zich om hem te bekommeren. Op school wordt hij gepest, en thuis fantaseert hij dat hij zijn kwelgeesten pijnigt. Een weinig beloftevolle toekomst staat hem te wachten. Tot hij op een dag zijn nieuw buurmeisje ontmoet, Eli. Ze woont samen met Hakan in de flat, een mysterieuze oudere man. Er ontstaat een hechte band tussen hen, en ze communiceren met elkaar aan de hand van morse codes. Wat Oskar niet weet, is dat Eli een vampier is, die bloed nodig heeft om te overleven. Dat is niet het enige; om te overleven heeft ze ook de toewijding van Oskar nodig...

De deprimerende sfeer wordt afgewisseld met momenten van hartverwarmende tederheid. De twee kinderen spelen heel volwassen rollen, en de symbiose tussen hen is voelbaar op het scherm. Het is deels een "coming of age" film, in de mate waarin Oskar voor zichzelf leert opkomen, en het is deels een humanisering van de vampiermythe. In films als "Nosferatu" en "Dracula" wordt de vampier meer als een dier dan als een gevoelsmens voorgesteld. Hier geeft de film een menselijke zijde aan de vampier. Een eenzaam wezen die intens vasthoudt aan haar menselijkheid, omdat ze hierdoor kan overleven. De knappe regie, bedwelmende muziek en het magnetische acteerwerk zorgen ervoor, dat de film bij mij nog lang zal nazinderen.

Vinny's Rating : 9/10

Oorlogswinter (2008)

Regie : Martin Koolhoven
Genre : Drama
Acteurs : Martijn Lakemeijer, Yorick Van Wageningen, Jamie Campbell Bower,...
Speelduur : 103 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0795441/

Als jonge knaap van 10 of 11 (inmiddels toch al een kwart eeuw geleden) las ik dit boek van Jan Terlouw. De tijd heeft mijn herinneringen aan het boek gewist. De film bracht de sfeer van Terlouw goed naar voor in mijn eerste Nederlandse film sinds tijden. Het is een drama dat zich afspeelt tijdens de bezetting onder de Duitsers, in een koude winter tijdens de oorlog.

Michiel Van Beusekom is de zoon van de burgemeester. Hij is gefascineerd door het verzet en bewondert vooral zijn oom Ben. Zijn beste vriend Dirk wordt door de Duitsers opgepakt. Hij gaf aan Michiel de locatie van een schuilplaats. Hij vindt er een Engelse piloot, Jack, die daags ervoor neergestort was in de buurt. Michiel brengt hem eten en maakt zich onbewust medeplichtig aan verzetsactiviteiten. Om Jack te verzorgen betrekt hij ook zijn zuster Erica erbij, die verpleegster is. Niet veel later wordt een Duitser gedood in de buurt. De vader van Michiel wordt opgepakt als voorbeeld en dreigt gefusilleerd te worden...

Voor een tienerfilm vond ik hem vrij ernstig. Koolhoven doet aardig zijn best maar faalt op doorslaggevende momenten. De momenten van tederheid en drama wisselen elkaar af. Te snel echter, want hij neemt de tijd niet om de emotie in ons los te krijgen. De scène waar de vader zijn zoon leert scheren vond ik zéér sterk maar juist iets te kort. Ik miste een dergelijke interactie met oom Ben, want de film wou nu net de nadruk leggen op hun speciale band. Koolhoven deed het niet en liet een kans liggen om drama te scheppen. De film was goed op dreef, maar zakte als een pudding ineen op het einde waardoor het gewenste effect uitbleef.

Vinny's Rating : 6/10

Just Add Water (2007)

Regie : Hart Bochner
Genre : Komedie / Drama
Acteurs : Dylan Walsh, Tracy Middendorf, Jonah Hill, Danny De Vito,...
Speelduur : 91 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0790723/

Ooit in ons leven belanden we in de routine. Werken, boodschappen doen, eten maken en zo verder. Stilaan verliezen we onze dromen uit het oog en zinken we weg in saaiheid en middelmatigheid.

Ray Tuckby is zo'n personage. Hij heeft een saaie job, een saaie vrouw die nooit het huis uit komt, een zoon zonder bijzondere interesses, een hysterische familie en een huisbaas die hem domineert in een vervuild dorpje. Geen leven die je zou benijden. Ray vindt het allemaal niet erg. De enige persoon die hem echt aardig vindt is de mooie Nora, die kassierster is in de lokale supermarkt, waar de rekken bijna leeg zijn en nooit niemand rond lijkt te lopen. Ze is al sinds haar jeugd verliefd op hem. Ray, die teveel opgeslorpt is door zijn middelmatige bestaan, ziet het niet in. Tot zijn vrouw hem bedriegt met zijn eigen broer. Hij komt er plots alleen voor te staan. Dank zij de attenties van Nora en de goede raad van Merl, een nieuwe inwoner, krijgt zijn leven opnieuw terug kleur...

"Just Add Water" is niet onaardig en ook niet echt top. Het begint als een komedie vol cynisme. Bochner maakt van de middelmatigheid iets heel lelijks en overdrijft opzettelijk. Het mag dan humor zijn, het sterke cynisme zal niet iedereen kunnen slikken vrees ik. Vooral de scène waar Ray's moeder en zuster elkaar doodwurgen voor een kookrecept is niet bepaald iets waar je mee kunt lachen. Daarna neemt de film een betere wending aan, wordt positiever, romantischer en eindigt ten slotte in een happy end met een overbekende boodschap. Het geheel leek allemaal wat op een sitcom in het dorpje Trona. Je maakt er kennis met zijn kleurrijke en lichtjes geschifte bewoners, en maakt de belevenissen mee die hen stilaan uit hun levensslaap haalt.

Vinny's Rating : 5,5/10

8 MM (1999)

Regie : Joel Schumacher
Genre : Thriller

Acteurs : Nicolas Cage, Joaquin Phoenix, Peter Stormare, James Gandolfini,...

Speelduur : 123 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0134273/

Bestaan snuff movies of zijn ze een "urban legend"? Nicolas Cage wist er op het einde van deze film alles van. De scriptwriter van "Seven" en de commerciële regisseur Joel Schumacher brachten hier een aardige prent die bevallig schippert van detectivefilm naar stevige thriller.

Tom Welles is privé-detective. Voor zijn beroep moet hij vaak lange tijd van huis wegblijven, waar zijn vrouw Amy bezorgd verder leeft. Hij wordt ingehuurd door de oude weduwe van een rijke industrieel. In de spullen van de overledene vond ze een opname, waarin een meisje op wreedaardige wijze vermoord wordt. Mevrouw Christian wil weten of dit echt is of niet. Voor Welles is dit het begin van een afdaling in een onderwereld op de rand van de illegaliteit. Hij ontdekt dat het meisje op de film Mary Ann Mathews is, die al jaren geleden verdween. Hij bezoekt haar moeder, een gebroken vrouw die op zoek is naar de waarheid. Welles ontmoet Max California, verkoper in een erotheek, die hem dieper in de wereld van extreme sex en SM brengt...

Schumacher zorgt voor een zeer zwaarmoedige sfeer. Hoe verder het onderzoek van Welles vordert, hoe verder zijn rationele geest aangetast wordt door de menselijke perversiteiten die hij ziet. Voor hem is het een kwestie om het waarom te begrijpen van al dit geweld en al die waanzin. Zelf steekt hij die grens over in een ijzingwekkende en wat mij betreft controversiële scène bijna op het einde die moord legitimeert. Joaquin Phoenix, de onvergetelijke Commodus uit "Gladiator", vertolkt een sympathieke figuur die sterk in contrast staat met het trio criminelen waarmee Cage te maken heeft in die film. "8mm" is niet prettig, zeer gewelddadig en zelfs een beetje deprimerend. Het kon absolute pulp zijn maar Schumacher bracht de film goed naar voor.

Vinny's Rating : 7,5/10

The Texas Chain Saw Massacre (1974)

Regie : Tobe Hooper
Genre : Horror
Acteurs : Marilyn Chambers en nog enkele andere B-acteurs
Speelduur : 83 min
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0072271/

Een klassieker in het horrorgenre is het wel. Je moet je goed inbeelden dat Hooper deze film in 1974 op het publiek losliet. De zoetsapperige sixties waren nog maar net achter de rug of Hooper laat deze brutale exploitation film los op het publiek.

Het verhaal kennen we allemaal : vijf jongeren zijn tijdens een superhete zomer in Texas op vakantie. Ze nemen een lifter op die niet erg normaal is. Hij verminkt zichzelf, en wanneer Franklin, de gehandicapte jongen uit de groep, aangevallen wordt door de lifter, laten ze hem achter. Op zoek naar benzine stranden ze in een slaperig dorpje. De enige gaspomp staat evenwel droog en twee van de jongeren gaan op zoek door afgelegen weiden. Ze bereiken een spookdorpje, waar ze aangevallen worden door een reus met een kettingzaag...

Ondanks de cult reputatie van TCM, is de film erg suggestief. Hij is rauw, gewelddadig, wreed, maar zelden zien we een spatje bloed. Dat is allemaal de verdienste van Hooper, die een realistische, bijna docu-feer opbouwt zonder in goedkope effecten te verzeilen. Wanneer we Marilyn Chambers schreeuwend zien rondlopen en vechten voor haar leven, dan weten we dat iedereen onder ons hetzelfde zou doen in die situatie. Hedendaagse horror is zo verwaterd met gore effecten, dat ze de essentie van ware terreur vergeten zijn. TCM heeft dat in zich. Ook de broeierig hete sfeer draagt bij aan de film : hierdoor lijkt iedereen met oververhitte hersenen te zitten en afwijkend gedrag te vertonen. Een prettige kijkervaring is die film niet en het acteerwerk is vreselijk slecht, maar als één van de eersten in zijn genre (de slasher), is TCM toch een blijver geworden en een must-see, net zoals "Night of the Living Dead" enkele jaren eerder.

Vinny's Rating : 6/10

Vinyan (2008)

Regie : Fabrice Du Welz
Genre : Thriller / Drama
Acteurs : Emmanuelle Béart, Rufus Sewell, Julie Dreyfus, Petch Osathanugrah,...
Speelduur : 93 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1029241/

De Belg Fabrice Du Welz liet zich gaan in dit experimenteel stukje cinema. Na de verontrustende horror van "Calvaire" brengt hij ons een psychologische duik in de essentie van waanzin.

Een koppel, Jeanne en Paul, verloor hun zoontje in de tsunami. Ze zijn er van overtuigd dat de jongen nog leeft en zoeken naar sporen. Wanneer ze een film ziet over weeskinderen in de Birmaanse jungle, denkt ze haar zoon te herkennen. Ze betalen een fortuin om in het afgelegen gebied te komen en een erkend gids in te huren. Ze stranden op een eiland, waar de verraderlijke drugshandelaar Thaksin Gao, belooft om hen naar hun zoon te brengen. De reis diep in de jungle brengt hen echter dieper dan ooit in hun waanzin. Ze kunnen hun verstand niet meer vertrouwen en vermengen hersenspinsels en werkelijkheid... Door op hun obsessies verder te bouwen gaan ze een lot tegemoet die veel erger is dan ze verwachtten...

Het verhaal gaat van verwarrend naar onbegrijpelijk. Du Welz stak veel energie in de visuele vormgeving. Hij wilde duidelijk het begrip "waanzin" in beelden vertalen. Het lukt hem toch grotendeels. Béart verandert stilaan in een zombie-achtig wezen, die verzuipt in de obsessie om haar zoon terug te vinden. Terwijl ze denkt dat ze steeds dichter bij hem komt, verwijdert ze zich steeds verder van hem. We begrijpen het al vlug : de zoon is dood. In feite trekt het koppel doelloos rond in de jungle, op zoek naar iets die er niet meer is. Ook de echtgenoot, die aanvankelijk nuchter is, raakt stilaan geaffecteerd door de isolatie en de bedreiging van de onbekende omgeving waarin ze vertoeven. Als kijker nemen we deel aan de waanzin. We kunnen onze zintuigen niet meer vertrouwen, en de interpretaties van wat we zien zijn veelvuldig. Du Welz is innoverend op visueel aspect, maar wat vertelstijl betreft ontbreekt het hem toch wel. Het is niet altijd duidelijk wat hij wil zeggen, en het vreemde einde zag er nogal losjes uit. Ondanks de artistieke ambities van de film, vond ik het acteerwerk niet baanbrekend, het verhaal doelloos en de betekenis quasi onbegrijpelijk. De film krijgt van mijn nipt een voldoende.

Vinny's Rating : 5/10

Milk (2008)

Regie : Gus Van Sant
Genre : Drama
Acteurs : Sean Penn, Emile Hirsch, James Franco, Josh Brolin,...
Speelduur : 128 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1013753/

Nee, deze film is geen propaganda over de voedingswaarde van verse melk. De vreemde titel refereert naar een man, die zowat de meest geëngageerde homo was in de Amerikaanse geschiedenis. Hij is een figuur, die minder bekend is in Europa. Nochtans betekende hij heel wat in zijn tijd en zorgde zijn strijd voor gevolgen voor de hele wereld.

San Francisco in het begin van de jaren '70. Harvey Milk is homo, en hij leeft samen met zijn vriend Scott. Samen openen ze een winkel in Castro Street. Het leven is niet makkelijk voor de homo's. De kerk is intolerant tegenover hen en ziet hen als een gevaar voor samenleving en kinderen. In het seutige Amerika worden ze even sterk gediscrimineerd als de zwarten. Anita Bryant, een countryzangeres die onophoudelijk de gay-gemeenschap stigmatiseert, en de conservatieve extremist James Briggs willen allebei een voorstel door laten gaan die homo's het recht ontzeggen om leraar te worden, en om huizen te bezitten. Het omstreden Voorstel 6 is het voorwerp van de strijd van Milk. Die strijd begon voor hem al veel vroeger, toen hij in zijn eigen buurt gediscrimineerd werd, en hij dreigingsbrieven ontving, vermoedelijk van de lokale politie. Milk mobiliseert stilaan de volledige homogemeenschap in Castro Street, stort zich in de lokale politiek en met verstand gaat hij het debat aan met de conservatieve vleugel. De burger geeft hem stilaan krediet en schaart zich achter zijn overtuigingskracht en duidelijke argumentaties. Hij wordt verkozen tot gemeenteraadslid.

Het leven van Milk neemt daarna een dramatische wending aan. Hij wordt doodgeschoten door een gefrustreerde ambtscollega, Dan White. Daarop volgde een witte mars ter zijn herinnering. Sean Penn overtuigt als homo. De acteur blijft mij verbazen en bewijst opnieuw, dat hij een monumentaal talent bezit. Zijn Oscar voor beste acteur is werkelijk verdiend. De Harvey Milk uit de film is een echte demagoog, die met zijn enthousiasme iedereen achter zich krijgt. Hij is vooral een man die wist waarvoor hij streed, en die de homoseksuele gemeenschap een plaats in de maatschappij wilde geven. "Milk" is ook een stimulerend lesje politiek. Dat waren nog eens tijden, toen massa's op straat betoogden voor hun rechten. Het deed me heel even terugdenken aan "Germinal", die ik in januari reviewde. "Milk" is minder socialistisch dan "Germinal" maar daarom niet minder politiek met zijn democratische boodschappen. Naast Sean Penn vinden we James Franco terug, als zijn vriendje die het engagement van Milk privé niet aankan. Emile Hirsch, die de sterren van de hemel speelde in "Into The Wild" blijft hier op de achtergrond. Van Sant vult het verhaal aan met archiefbeelden en plaatst ze op een gepaste manier in het verhaal. Dat verhoogt natuurlijk de authenticiteit van het geheel, en bewijst meteen dat hij het onderwerp beheerst. Een interessante en stimulerende film is dit.

Vinny's Rating : 9/10

The Fly (1986)

Regie : David Cronenberg
Genre : Horror / Drama
Acteurs : Jeff Goldblum, Geena Davis, John Getz,...
Speelduur : 92 min.
Meer info :

Dit is de remake van de gelijknamige film uit de jaren '50. "The Fly" is een film die je best niet met een volle maag bekijkt. Special make-up designer Chris Walas heeft zich overtroffen om van Goldblum een hybride wezen te maken, half mens half insect.

Veronica Quaife werkt voor het magazine "Particle" en is op zoek naar een nieuw sensationeel artikel. Wanneer ze Seth Brundle ontmoet, een excentrieke wetenschapper, denkt ze te vinden wat ze zocht. Hij leidt zelfstandig een project die teleportatie mogelijk maakt. Teleportatie is het ontbinden van levende materie en hersamenstellen van die materie op een andere locatie. Een experiment met een baviaan loopt slecht af. Veronica is gecharmeerd door de gedrevenheid van Brundle en ze starten een relatie. Wat Brundle niet weet is dat ze de ex-vriendin is van "Particle" baas Stathis Borans, een onsympathieke seksmaniak. Brundle, onder invloed van jaloersheid en alcohol, teleporteert zichzelf, maar tijdens het proces bevond er zich ongezien een vlieg in de telepod...

Cronenberg maakte hier ongetwijfeld één van de indrukwekkendste horrorfilms uit de jaren '80. Zoals in zijn vorige films ook het geval was, laat hij fysiek en psychisch verval hand in hand gaan. De transformatie van Brundle is even afschrikwekkend als meelijwekkend. Er straalt een sterke emotie uit de personages, mede dankzij de briljante prestatie van Goldblum, die een neutrale en sympathieke wetenschapper vertolkt, wiens karakter stilaan verandert tijdens zijn transformatie. "The Fly" wordt stilaan tragedie, wanneer er een bres komt tussen de liefde tussen Seth en Veronica. Het hartverscheurende einde laat ons met medelijden achter. Ik heb zelden horror gezien met zoveel emotie. Wees gewaarschuwd, de horror in deze film is weerzinwekkend en toont ons de verdwijning van het menselijke, en het dierlijke neemt de plaats in. Er zit geen enkele nutteloze scène in echter, en sommige scènes zijn anthemisch. Ze maken indruk. Hoe Goldblum (of eerder een dubbelganger) topgymnastiek doet in zijn labo, of hoe het halfmonster zich plots over het gezicht van Borans buigt op het einde. De gruwelijkheid van de scène wordt verder versterkt door de muziek van Howard Shore. Briljante film.

Vinny's Rating : 9,5/10

Entre les Murs (2008)

Regie : Laurent Cantet
Genre : Drama
Acteurs : François Bégaudeau, Nassim Amrabt, Laura Baquela,...
Speelduur : 128 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1068646/

Mijn 100e review gaat naar de winnaar van de Gouden Palm in Cannes uit 2008. "Entre les Murs" werd door de jury tot beste film gekozen. Hoewel geacteerd, ervaren we de film als een documentaire. Nochtans is het een vrij sobere film, die ver van de mainstream af ligt en maatschappelijke dialoog wil uitlokken over het onderwijs in een multiculturele samenleving. Daarvoor deed Cantet beroep op het improvisatietalent van een groep jongeren. Auteur François Bégeaudeau, die het boek schreef, speelt zijn eigen rol als leraar. Het verhaalgedeelte kan ik erg kort samenvatten : François is leraar Frans in een school in de buitenwijken van Parijs, gekend voor zijn omvangrijke allochtonenbevolking en sociale miserie. De jongeren zitten niet tegen hun zin in klas, maar zijn op een leeftijd gekomen, waarin ze alles en iedereen in vraag stellen, van het onderwijs als institutie tot hun leraar zelf. Vele thema's worden aangeboord en François doet zijn best om hen iets bij te brengen. Gauw moet hij, als gevolg van conflicten met enkele probleemgevallen, zijn methodes herzien en leert hij, dat empathie een veel beter instrument is dan autoriteit...

Ik vond het een scherpe gedragsanalyse van de tiener en tegelijk een eerbetoon aan het moeilijke beroep van leraar. Respect voor de onderwijzers, die elke dag geconfronteerd worden met verbaal geweld, probleemleerlingen en pedagogische dilemma's. Pas wanneer problemen in een disciplinaire commissie terechtkomen, beseft de leraar dat hij uiteindelijk beslist over leven en lot van iemand. Cantet leert ons op zeer duidelijke wijze begrip op te brengen voor beide partijen en ziet af van zwart-wit standpunten. Leraars kunnen, evenals leerlingen, fouten maken die voortspruiten uit de menselijke natuur.

De tieners zoeken waardering voor wie ze zijn en zoeken verward naar een eigen identiteit. De klas is een micro-maatschappij, waarin de raciale en sociale diversiteit weerspiegeld is, en waarin François met veel tact evenwicht in brengt. Het beroep van leraar is leven van moment op moment. De zoektocht naar identiteit botst natuurlijk met een conservatief onderwijssysteem, dat autoriteit en uniformiteit uitstraalt om haar doel te bereiken, en geen rekening houdt met de persoonlijke (zeg maar hormonale) ontwikkelingen van de pubers.

"Entre les Murs" is een interessante film die de klas omtovert in een laboratorium, waar we sociaal gedrag observeren. De types leerlingen en het puberaal gedrag waren erg herkenbaar, al vond ik de klassituaties en machtsverhoudingen niet altijd realistisch. Het leek soms meer op een psychologisch discussieforum dan een omgeving waar les wordt gegeven.

Vinny's Rating : 7,5/10

Three Kingdoms : Resurrection of the Dragon (2008)

Regie : Daniel Lee

Genre : Oorlog / Drama

Acteurs : Andy Lau, Sammo Hung Kam-Bo, Maggie Q, Vanness Wu,...

Speelduur : 98 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0882978/

Originele titel : Saam gwok dzi gin lung se gap

De Chinese filmindustrie heeft altijd een voorliefde gehad voor historische en epische avonturenfilms, die zich afspelen in hun glorieuze verleden, toen China nog de inzet was van verschillende rivaliserende dynastieën. "De Romance van de 3 Koninkrijken" is op dat vlak één van de belangrijkste verfilmingen van 2008. Ook John Woo verfilmde het verhaal onder de Engelse titel "Red Cliff", een epos dat meer dan 4 uur duurt.

Zhao Zilong is een soldaat in het China van de 2de eeuw na Christus. Het land is in drie koninkrijken uiteen gevallen. Zijn beste vriend is Ping An, die eveneens van een glorierijke toekomst droomt ten dienste van zijn koning, Liu. Liu is in voortdurende staat van oorlog met Cao Cao. Door zijn heroische daden en onfeilbare vechtkunst, klimt Zilong op tot de belangrijkste generaal van Liu. Wanneer Liu's vrouw en kinderen ontvoerd worden, gaat hij hen achterna en dient Cao een nederlaag toe. Vele jaren gaan voorbij. De oude koningen zijn er niet meer, maar Cao Ying, de kleindochter van de vijandige koning, wil korte metten maken met haar vijanden en lokt Zilong in een valstrik waardoor de inzet heel hoog wordt...

Er is veel heroische dwaasheid en episch drama in "Three Kingdoms". De militaire erecodes uit die tijd berustten op eergevoel, loyauteit, en zetten hen aan tot zelfopoffering. Daniel Lee maakt overmatig gebruik van slow motions en zet de veldslagen en gevechten op een chaotische manier neer. Visueel is het niet zo aangenaam eigenlijk. Hij wilde artistiek te werk gaan, maar de opzet miste zijn doel. Het geheel komt niet afgewerkt over. We zien dat Zilong verliefd is op een vrouw, wanneer hij poppenkast gaat bekijken in zijn geboortestad. Verder komt de regisseur hier niet meer op terug. Gelukkig is het verhaal boeiend en had ik geen moeite om de film tot het einde uit te kijken.

Vinny's Rating : 6/10

The Island at the top of the World (1974)

Regie : Robert Stevenson
Genre : Avontuur
Acteurs : David Hartman, Donald Sinden, Mako, Jacques Marin,...
Speelduur : 90 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0071671/

"Island at the top.." is een oubollige avonturenfilm, die teruggrijpt naar de atmosfeer van de werken van Jules Verne. Het is de reis van een rijke man, die zijn verdwenen zoon gaat opzoeken aan de Noordpool. Hij is daarbij vergezeld door eenvertaler-historicus, prof. Ivarsson. Om de reis te volbrengen, gebruiken ze de "Hyperion", een soort Zeppelin die Dr.Ross kocht van zijn Franse uitvinder. In plaats van zijn zoon terug te vinden, ontdekt Ross een kolonie vikings, die al eeuwenlang geïsoleerd leven in een vulkaankrater. De vikings zijn niet bepaald gelukkig dat "buitenstaanders" hem hebben gevonden, en onder invloed van eenboosaardige priester, de Godi, worden ze ter dood veroordeeld.

Hoewel de film in 1974 gemaakt geweest is, zijn de special effects zo flauw, dat hij er wel 20 jaar ouder uitziet. Het is geen compliment voor een film, maar ik wil er toch aan toevoegen dat de makers toch hun best gedaan hebben om er iets moois van te maken. Vooral de decors waren bij momenten toch wel oogstrelend, en de muziek van Maurice Jarre is passend zoals gewoonlijk. Verder zit het verhaal vol naïviteit dat het zelfs niet spannend meer wordt. Welke gevaarlijke situatie ze ook tegenkomen,ze wandelen er precies met de glimlach door. Vooral die historicus was irritant op dat vlak. Ook het basisidee van de vikings is niet goed uitgewerkt : de interactie met het verloren volk is te kort en de regisseur buit deze interessante situatie niet voldoende uit. Nog voor we ondergedompeld zijn in die verloren wereld, slaan de personages al op de vlucht. De eskimo, gespeeld door de Japanse acteur Mako, is een racistische uitbeelding van de achterlijke inuit.

Dit is het type film die je op kerstdag of nieuwjaardag bekijkt omdat er toch niks anders te doen is. Zou ook passend zijn in een nonnenklooster door zijn heel conservatieve karakter. Ook de jeugd zal hier lak aan hebben (behalve de allerjongstendan), want die zijn inmiddels veel meer gewend.

Vinny's Rating : 4,5/10