New Jack City (1991)

Regie : Mario Van Peebles
Genre : Misdaad
Acteurs : Wesley Snipes, Ice-T, Judd Nelson, Chris Rock, Vanessa Williams,...
Speelduur : 96 min.
Meer info : www.imdb.com/title/tt0102526

"New Jack City" is rauw en brutaal, en vertelt de "rise and fall" van een zwarte drugsbaron, die een groot deel van Harlem aan de crack zette. Tussen het geweld door vestigt Van Peebles nu en dan de aandacht naar de gevaren van drugs om zijn film een consistente inhoud te geven.

Nino Brown en G-Money zijn twee zware jongens die een drugsimperium opbouwen in het hart van New York. Ze vestigen hun hoofdkwartieren in de Carson Building, een appartementsgebouw die ze zelf volledig ontruimd hebben. Brown is ook het hoofd van een gang, de Cash Money Brothers. Nick Paretti en Scotty Appleton verenigen hun krachten om Brown neer te halen, want momenteel hebben ze geen bewijs dat hij de plak zwaait. Scotty haalt een jonge junk, Pookie, van de straat en stuurt hem op ontwenningskuur. Daarna biedt Pookie zelf als terugbetaling zijn diensten aan en stelt voor om bij Brown te infiltreren. Scotty vermeldt ook niet dat hij een persoonlijke vendetta voert tegen Brown. Ik zal verzwijgen wat het inhoudt om het voor jullie ook nog leuk te houden ;-). In elk geval, het geweld escaleert wanneer Brown pogingen doet om de orde in zijn bende te handhaven, en zijn gedrag wordt steeds maniakaler en brutaler...

Dit is opnieuw een klassiek gangsterverhaal dat zich afspeelt in de zwarte gemeenschap. Bij momenten is het zelfs erg goed, zoals wanneer Snipes schreeuwt "The World is Mine" voor een groot scherm waar Scarface op speelt, en waaruit de film ongetwijfeld een groot deel van zijn inspiratie put. Chris Rock, meer bekend van zijn komische rollen na 2000, speelt een junk, die de hel van de drugs gekend heeft en door Ice-T geholpen wordt om af te kicken. Zijn rol brengt drama in het verhaal, en de sensibiliserende toon voor het probleem klinkt door, maar de film is eerst en vooral harde standaard-actie. Ook Vanessa Williams heeft een kleine rol als Keisha, een vrouwelijk bendelid. Deze bovengemiddelde film, één van de eerste "niggaz and gangstaz" films samen met "Boyz 'n the Hood" en "Menace II Society", mondt wel uit in een erg voorspelbaar einde. Een kleine klassieker in het genre.

Vinny's Rating : 6/10

Home (2006)

Regie : Ursula Meier
Genre : Komedie / Drama
Acteurs : Isabelle Huppert, Olivier Gourmet, Adelaïde Leroux, Madeleine Budd,...
Speelduur : 98 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1319569

Een huisje naast een onafgewerkte autosnelweg. Stel je daar het gezinnetje van Michel, Marthe en hun drie kinderen voor die daar in alle rust leven, tot de dag dat de autosnelweg in gebruik genomen wordt, en hun bewegingsvrijheid en vreugde beknot wordt door deze drukke lawaaierige weg. Het zou een "big brother" achtig experiment kunnen zijn, en in de ogen van Meier is het ook wel een beetje zo. Marthe wil het huis niet verlaten, al kan ze niet slapen en moet ze al het huiselijk werk op zich nemen. De drie kinderen zijn allemaal wel erg bizar. Judith, de oudste dochter, blijft zonnen aan de rand van de snelweg, zelfs terwijl een massa auto's voorbijrazen. Marion is geobsedeerd door de ziektes die giftige uitlaatgassen kunnen veroorzaken en de jongste, Julien, ondergaat zo'n beetje de grillen van iedereen. Het gezin probeert zo normaal mogelijk hun leven verder te zetten, maar stilaan wint de autosnelweg het van hun gemoedstoestand...

Een huis is nog geen thuis. Meier illustreert hoe mensen op een bijna surrealistische manier gehecht zijn aan dat kleine gebied dat hun huis is, en hoe ze zelfs onder extreme druk, toch in deze vertrouwde ruimte willen blijven. Gelukkig is een dergelijk fenomeen dankzij de ruimtelijke ordening niet mogelijk bij ons. Op een bepaald moment reageert het gezin op de gebeurtenissen door zich binnen op te sluiten in een verstikkende warmte. De onbekende acteurs (met uitzondering van Huppert) doen hun best om de film, die zich op één enkele setting afspeelt, interessant te maken. Ze geven de film wel een ziel, want het verhaal berust vooral op menselijke reacties op bepaalde situaties. De variatie bevindt zich niet in de setting, maar in de evoluties die de personages ondergaan. Voor mij was het in ieder geval te minimalistisch en vaag om me te boeien, hoewel ik moet toegeven dat de camera van Agnès Godard nu en dan wonderen verrichtte en beelden met uitstraling produceerde.

Vinny's Rating : 6/10

Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)

Regie : Michel Gondry
Genre : Drama
Acteurs : Jim Carrey, Kate Winslet, Kirsten Dunst, Mark Ruffalo, Tom Wilkinson,...
Speelduur : 107 min.
Meer info :

In de eerste 15 minuten ziet de kijker hoe Joel en Clementine elkaar ontmoeten op een koude februaridag langs het strand in Montauk. Ze zijn totaal verschillend van elkaar. Clementine is een flapuit en Joel een introvert die oogcontact liever vermijdt. Toch groeit er vlug iets tussen hen. In de tweede akte zien we Joel die huilend en verward achter zijn stuur zit. Hij heeft vernomen dat Clementine hun tumultueuze relatie beëindigd heeft, door via een wetenschappelijk procédé, haar herinneringen aan hem te laten wissen. Hij kan het niet aanvaarden en besluit om net hetzelfde te doen. Maar midden in het proces verzet zijn geest zich, en probeert hij de goede herinneringen aan hun relatie op te bergen in een verborgen uithoek van zijn geest.

Pas op het einde begrijpt de kijker dat de eerste momenten van de film zich helemaal op het einde van het verhaal bevinden. Na het verwijderen van hun herinneringen aan elkaar ontmoeten Joel en Clementine elkaar opnieuw, en opnieuw worden ze door elkaar aangetrokken. Kaufman grijpt terug naar existentialisme, waarbij hij stelt dat we allen gedoemd zijn om onszelf te zijn. Herinneringen zijn iets pijnlijks, omdat ze vergane beelden, vergaan geluk oproepen, die op hun beurt voor hartpijn zorgen. Hij laat zijn personage die hartpijn weghalen door middel van een klinische ingreep, maar er verandert niks. Ze worden opnieuw verliefd. Twee derde van de film speelt zich af in het geheugen van Joel. De fragmenten worden van zijn recentste (slechte) herinneringen naar zijn oudste herinneringen gewist. Hij neemt telkens het stukje Clementine die in zijn geest zit, mee naar al die plaatsen. De acteurs doen het niet slecht, met eindelijk eens een rol van Carrey die ver van de komische figuren ligt die we van hem gewend zijn. Winslet speelt ook een interessante rol. Wat me stoorde was die heel complexe manier om uiteindelijk iets heel eenvoudigs, primitiefs en instinctiefs als liefde te vatten. Het is alsof Kaufman gevoel in een wiskundige formule wil gieten, en dat vond ik te hoogmoedig, en ook niet stroken met andere concepten van liefde. Het is Kaufmans manier om de zaak te bekijken, maar zijn kijk had iets negatiefs, melancholisch en droevigs over zich. Liefde is niet enkel een pijnlijk gevoel aan vergane herinneringen.

Vinny's Rating : 4/10

A Perfect Getaway (2009)

Regie : David Twohy
Genre : Thriller
Acteurs : Steve Zahn, Milla Jovovich, Timothy Olyphant, Kiele Sanchez,...
Speelduur : 97 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0971209

Dit is een schoolvoorbeeld van een film die de kijker manipuleert met onwaarschijnlijke plotwendingen tot het flagrant wordt. Gelukkig is net nog niet alles negatief aan de film, want tot de wending eraan komt wordt de kijker getrakteerd op een spannende whodunnit.

Cliff en Cydney zijn een avontuurlijk pas getrouwd stel die hun huwelijksreis doorbrengen op Hawaii. Onderweg vernemen ze dat andere toeristen op gruwelijke wijze vermoord worden door een moordend koppel. Tijdens hun uitstapjes ontmoeten ze twee andere koppels. Kale en Cleo zijn twee liftende zwervers, die er wat bizar uit zien, en Cliff en Cydney weinig vertrouwen inboezemen. Het is dan ook met een opgelucht gevoel dat ze hen niet hoeven mee te pikken. Het andere koppel is Nick, een ex-soldaat uit Irak en Gina. Samen trekken ze dieper het eiland in naar een afgelegen strand, en beginnen elkaar te wantrouwen, want ook de moordenaars zijn op de vlucht...

Met dergelijke plots kun je het publiek van alles wijs maken, en dat is een serieus gebrek in deze thriller. Wat de wendingen ook inhouden, wat de regisseur je ook voorschotelt, je slikt het. Het is toch maar film. De spanning wordt wel goed opgebouwd. Echt, het is zelfs één van de betere buildups die ik in de laatste maanden heb mogen aanschouwen. De combinatie van wantrouwen en isolatie werkt, want velen onder ons zullen het gevoel wel kennen, om in het buitenland op een erg afgelegen plek te zitten, ver van alle hulp en alle beschaving. Het heeft iets onheilspellends. Maar dan komt Twohy met zijn domme twist af, een uur in de film, en die niet aansluit met bepaalde scènes die vooraf gingen. "Perfect Getaway" gebruikt eigenlijk alleen maar trucs om effecten te creëren, en interesseert zich niet aan geloofwaardigheid. Jammer, want de keuze van een andere wending had de film nog veel beter kunnen maken.

Vinny's Rating : 5,5/10

The Tournament (2009)

Regie : Scott Mann
Genre : Actie
Speelduur : 95 min.
Acteurs : Robert Carlyle, Kelly Hu, Ving Rhames, Liam Cunningham,...
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0471041/

The Tournament is opvallend goed voor een B-film. Deze opener op het recentste Screamfest Horror Festival is een non stop hersenloos actiefestijn met als enige doel om te entertainen. Zelden vond ik een no-brainer zo leuk.

Het verhaal op zich is heel eenvoudig. Verborgen voor de wereld speelt zich elke zeven jaar een wedstrijd af om te bepalen wie de beste huurmoordenaar ter wereld is. Een dertigtal killers komen ditmaal naar Engeland om het spel te spelen. Ze krijgen allemaal een tracker in hun lichaam geplant, zodat honderden camera's, verspreid over de stad, hun bewegingen kunnen volgen. Alles is toegelaten, zolang het een publiek van miljonairs kan amuseren en er geld binnenstroomt van hun weddenschappen. Aan de competitie nemen o.a. deel : Joshua Harlow, de huidig kampioen, wiens vrouw recentelijk vermoord werd, en die een tip kreeg dat haar moordenaar ook in het spel zit. Hij is er vooral voor persoonlijke motieven. Lai Lai Zhen is een Aziatische moordenares, die voor de triades werkte. Ze is even mooi als gevaarlijk. Slade is een gestoorde psychopaat die vingers afsnijdt als trofee. De "Frenchman" is een atleet, die zijn tracker uit zijn lichaam snijdt en die in zijn koffie dropt. De omstandigheden willen dat een gekwelde priester, Macavoy, de koffie uitdrinkt, en zo deel uitmaakt van het dodelijke toernooi. Het is Lai Lai Zhen die zich over de priester ontfermt, wanneer hij het doelwit wordt...

Het is een film die het niet moet hebben van logica, gewichtige dialogen en een mooi uitgekiende verhaallijn. De actie is aanwezig van begin tot einde, met een voorkeur voor gore kills. Het bloed spat in het rond en de ledematen vallen er af. Dit zou een film kunnen zijn van Rodriguez of Tarantino had er iets meer visuele stijl in gezeten. Het schokkerige camerawerk draagt bij tot chaotische vechtscènes en er flitsen flink wat beelden per minuut voor het netvlies. Het is allemaal geen grote kunst. Wel krijg je een hoop amusement, leuke actie en een tikkeltje humor in de persoon van Robert Carlyle. Hij vertolkt een huilerige priester, die toevallig in de vuurlinie staat. Wie houdt van actiefilms, en zich vaak beklaagt dat te weinig films in het genre nog verrassend zijn, moet deze beslist een kijkbeurt geven. Mijn lievelingsscène was de shootout in dat café, dat vol killers zat. Typisch Tarantino zoiets. Ik heb me in elk geval niet verveeld.

Vinny's Rating : 6/10

Pretty Woman (1990)

Regie : Garry Marshall
Genre : Komedie / Romantiek
Acteurs : Richard Gere, Julia Roberts, Ralph Bellamy, Laura San Giacomo,...
Speelduur : 119 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0100405/

Ik vind nog steeds "Pretty Woman" één van de betere romantische komedies. Een soort assepoester-verhaal over een arm meisje die voor de prins met het witte paard valt, het beeld dat zowat symbool staat voor romantiek.

Vivian Ward, een jong hoertje, tippelt langs de brede boulevards van Beverly Hills, op jacht naar geld om haar huurkost te kunnen betalen. Ze is nochtans een meisje die van een beter leven droomt. Edward Lewis is een zakenman, die zich bezighoudt met bedrijfsovernames. Hij is ook een felbegeerde vrijgezel met een enorm familiaal fortuin. Hij pikt Vivian op in een sportwagen, en vraagt haar om hem de weg te wijzen naar zijn luxueuze hotel, want hij is verloren gereden. Getroffen door haar eenvoud, vraagt hij haar mee in zijn suite. Lewis zocht aanvankelijk wat aangenaam gezelschap, maar stilaan raakt hij verliefd op Vivian. Vivian is de overvloedige levensstijl niet gewend maar besluit de tijd van haar leven te hebben wanneer Lewis haar 3000 dollar belooft indien ze één week lang zijn gezelschapsdame is.

Er hangt iets onschuldigs aan die film. Nooit wordt het vulgair, of plat, of vrouwonvriendelijk. Marshall toont hoe twee mensen schoonheid in elkaar ontdekken en verliefd worden. Dat het Amerikaanse kapitalisme de zaken bevordert, moeten we er wel bijnemen. Was Lewis niet zo rijk geweest, dan was Vivian misschien nooit voor hem gevallen. Romantische zielen zullen houden van de fijne dialogen, de aanstekelijke humor, de rustige eenvoudige romantiek. Vooral Hector Elizondo als de hoteleigenaar Barnard heeft een leuke rol, die me wat doet denken aan de "Love Boat" kapitein uit de TV-reeks. Julia Roberts speelde hier de rol die haar doorbraak betekent : ze is schattig, pittig en vaak adembenemend mooi. Haar carrière haalde nooit meer hetzelfde niveau achteraf, met uitzondering van "Erin Brockovich". Richard Gere doet het wat minder. De charismatische acteur uit "American Gigolo" is hier wat zoek, en zet een iets te opgepoetst personage neer. Soit, ik wind er verder geen doekjes om, "Pretty Woman" is terecht een geweldige film voor alle leeftijden.

Vinny's Rating : 7,5/10

Public Enemies (2009)

Regie : Michael Mann
Genre : Misdaad
Acteurs : Johnny Depp, Christian Bale, Marion Cotillard, Stephen Dorff, Bill Crudup,...
Speelduur : 140 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1152836/

Michael Mann regisseerde in 1994 "Heat" met De Niro en Al Pacino. Hij tilde hiermee de misdaadfilm op een ander niveau. Zijn nieuwe film, "Public Enemies" kan zich spijtig genoeg niet met deze topper meten. Hij zou het nochtans moeten weten : een misdaadfilm is meer dan schietpartijen en klopjachten.

Dit is het verhaal van de "Publieke vijand nummer 1" John Dillinger, die in de jaren '30 brutale bankovervallen pleegde en de wetshandhavers in hun blote billen zette. Dillinger houdt van wat hij doet en kan niet aan de lokroep weerstaan om opnieuw tot actie over te gaan. Gevangeniscellen houden hem niet tegen. Hij ontmoet in Chicago zijn vlam, Billie Frechette, die hem volgt, al weet ze dat hij een zware gangster is. De man die Dillingers huid wil is J. Edgar Hoover, de toekomstige baas van de FBI, wiens kans het is om in de schijnwerpers te treden. Hij gebruik hiervoor Melvin Purvis, een gedreven FBI-agent die er een sport van maakt om Dillinger te klissen. Purvis heeft voor zijn klopjacht veteranen nodig, en laat enkele geharde professionals overkomen...

Hoeveel reclame er ook is geweest rond deze film, hij viel me toch tegen. Teveel verschillende personages passeren de revue, en worden niet op correcte wijze geïntroduceerd. Ik moest soms gaan gissen wie wie was. Depp speelt een mindere rol, als de droge, weinig sympathieke Dillinger. Waar is de kleurrijke misdadiger uit "Blow" gebleven? Ik had vooral de indruk dat Mann zijn legendarische trucjes uit Heat nog eens wou overdoen (bankoverval met shootout op straat) . Een rush zoals in Heat kreeg ik er niet van. De jaren '30 sfeer heb ik in andere films eveneens al beter geweten al kan ik niet zeggen dat het ook weer slecht is.. "Public Enemies" bedoelt het allemaal goed, maar het geheel is vrij amateuristisch uitgevoerd en laat geen blijvende indruk achter.

Vinny's Rating : 5/10

Five Minutes of Heaven (2009)

Regie : Olivier Hirschbiegel

Genre : Drama

Acteurs : Liam Neeson, James Nesbitt, Anamaria Marinca, Juliet Crawford,...

Speelduur : 90 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1238291/

Dit tussendoortje van Hirschbiegel (Der Untergang) werd oorspronkelijk voor de televisie geregisseerd en won 2 awards op het Sundance festival. Het is een psychologisch drama over oncontroleerbare gevoelens en hoe die een leven in de negatieve zin kunnen beheersen.

De eerste akte van de film is een reconstructie van een tragedie die zich voordeed in 1976 in Ierland, in het bloedige conflict tussen protestanten en katholieken. Alistair Little is een jonge 19-jarige militant, die voor zijn eerste wapenfeiten staat. Zijn opdracht : een katholieke militant, Griffin, die verzocht werd om zijn dorp te verlaten, koud maken. Koudbloedig volbrengt hij zijn opdracht, en komt oog in oog te staan met Griffins jonge broertje van 10. De gevolgen verwoesten allebei hun leven. Little brengt 12 jaar in een cel door en Griffin, die verstoten is door zijn moeder, leidt een leven waarin hij droomt van bittere wraak. Dertig jaar later krijgt hij de kans om Little te ontmoeten in het kader van een televisieshow, waarbij gehoopt wordt dat ze beiden in een verzoenende dialoog treden. Griffin heeft maar één doel voor ogen : Little vermoorden. Little is realistisch genoeg om dat zelf in te zien, maar hij is uit op vergiffenis, want de daad uit het verleden blijft zijn ziel met schaamte en schuld verzengen...

Het eeuwenoude thema rond wraak en vergiffenis is allang geen nieuwtje meer, en dat is ook het probleem van de film. De gekende dilemma's komen opnieuw aan bod maar verder geen nieuwe inzichten. Ook het einde is ontgoochelend. De film viel erg goed mee in dat kasteel, tot (SPOILER) het verhaal besloot om Griffin te laten wegwandelen uit de TV-show. De spanning was net goed opgebouwd, en dan haalt Hirschbiegel die zomaar weg. Ik begreep het niet zo goed, en dus was het opnieuw leven naar een tweede climax die behoorlijk slecht uitviel. Het is een erg sobere low-budget film, met een zeer strak script. Het hele verhaal focust zich enkel om de gevoelens van Neeson en Nesbitt, en gunt geen bredere blik op hun sociale omgeving. Ik maakte geen kennis met hun familie en vrienden, die toch ook een potentiële rol spelen in het leren omgaan met hun innerlijke demonen. Het is een gemiste kans geweest om deze horizon te verruimen, maar desondanks voelde ik wel mee dankzij hun indringende acteerwerk. Een sterke eerste helft, en dan zakt het geheel als een pudding in elkaar.

Vinny's Rating : 5,5/10

De Helaasheid der Dingen (2009)

Regie : Felix Van Groeningen
Genre : Drama
Acteurs : Koen De Graeve, Valentijn Dhaenens, Kenneth Vanbaeden, Johan Heldenbergh,...
Speelduur : 107 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1075110/

Het boek van Dimitri Verhulst is eindelijk verfilmd. Geen makkelijk boek, maar Van Groeningen brengt het er goed vanaf, en benadert de sfeer van het boek, al zijn de woorden van Verhulst nog steeds krachtiger dan de beelden van Van Groeningen. Dat ten persoonlijken titel.

De Strobbes zijn een marginaal gezin in het onbeduidende Reetveerdegem. Vier broers hebben van hun bestaan weinig gebakken en wonen nu allen opnieuw bij hun oude moeder. Het is in dit gezin dat Gunther opgroeit. Zijn vader, Celle, werkt voor de post, maar is ook een notoire dronkelap. De nonkels, Breejen, Petrol en Koen werken helemaal niet en vullen hun dagen met gelummel, alcohol, hoererij en braspartijen. Op school wil het ook niet lukken voor Gunther. Al is hij wel van goede wil, de directeur associeert hem steeds met zijn marginale familie en vraagt hem meermaals of hij niet in een kostschool wil intrekken. Gunther wil niet, want de bloedband is sterker. Hij trekt ook op met Franky, een jongen van goede familie, die plots niet meer mag omgaan met Gunther. De manier waarop hij opgroeide heeft echter ook gevolgen in zijn leven als volwassene....

Van Groeningen gooit de volgorde van het boek wat dooreen. Hij blijft stilstaan bij passages uit het boek die niet uitgebreid werden, en werkt dan andere stukken minder uit. De toon van de film switcht met gemak van pseudo-komische scènes naar ernstige momenten. In feite had ik een wrang gevoel bij die komische momenten, want vanuit een ander standpunt gezien is er helemaal niks om te lachen aan die mensen die zich op de meest decadente manieren te pletter drinken omdat dit wellicht het meest intense is dat ze in hun bestaan kunnen bereiken. Ik vroeg me vaak af of die Strobbes genoegen vonden in de situatie waarin ze leefden, of het een manier was om aan een diep pijnlijk gevoel van uitzichtloosheid te ontsnappen. De sterkste scène was voor Koen De Graeve, die in een zeer gewelddadige woede ontsteekt tegen Gunther nadat ze een werkster van bijzondere jeugdzorg over de vloer kregen. De vader voelde zich verraden door de zoon. Dit greep me naar de keel. En toch was er een hechte band tussen hen. De vader ziet ondanks alles zijn zoon graag en wil oprecht dat zijn zoon trots op hem is. Van Groeningen brengt deftige realistische cinema op het scherm over falende vaders, over de impact van slechte opvoeding in het leven als volwassene en over familiale verbondenheid.

Vinny's Rating : 7/10

The Hurt Locker (2008)

Regie : Kathryn Bigelow
Genre : Thriller
Acteurs : Jeremy Renner, Anthony Mackie, Evangeline Lilly, Brian Geraghty,...
Speelduur : 127 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0887912/

Bigelow, specialiste van actiefilms als "Point Break" en "K-19 : the Widowmaker" brengt een enerverende thriller die zich in de oorlog van Irak afspeelt. Wat mij betreft, had de film te weinig te bieden en volgt in handycam-stijl de activiteiten van een ontmijningsploeg. Daarbij worden de psychologische effecten van de oorlog niet uit de weg gegaan.

De film begint met de ontdekking van een bom door een ploeg Amerikaanse militairen. Sgt Thompson gaat er naartoe, gedekt door zijn collega's, maar omdat de bom met een gsm geactiveerd wordt, laat hij het leven. Hij wordt vervangen door een roekeloze man, Sgt. Eldridge. Het botert niet tussen Eldridge en de pragmatische Sanborn, die de regels volgens het boekje volgt om hun veiligheid niet in gevaar te brengen. Voor Eldridge is de ontmanteling van een bom een "rush". De spanning en opwinding die hij voelt wanneer zijn leven in gevaar is, wordt stilaan een verslaving. "War is a drug", zoals de tagline van de film luidt...

De weergave van Irak is geweldig! Hoewel gefilmd in Jordanië, had ik de indruk dat dit Bagdad was. Straten in puin, het onaangename gevoel om begluurd te worden, de chaotische mengelmoes van Iraakse burgers en militaire beweging. Nooit is er tot nu toe een film gemaakt die zo goed de sfeer van Irak bracht. Vooral dat paranoide gevoel, door de vakkundige precisie van het zenuwachtige camerawerk op zijn "Cloverfield", zorgt ervoor dat je op het puntje van je stoel gaat zitten. De camera switcht van de ontmantelingen naar de nabije omgeving, waar Irakezen vanop afstand staan te gluren. Het lijdt geen twijfel dat sommigen onder hen de bom gelegd hebben. De zekerheid van het leven vervaagt in een reeks zenuwslopende momenten.
Spijtig genoeg is de film niet zo boeiend als ik verwachtte. Het is een droge opeenvolging van ontmantelingsscènes geworden. De scènes zijn vaak erg lang, zoals in de woestijn, waar ze door snipers onder schot gehouden worden. En ook het nochtans deftige acteerwerk lijdt eronder. Het tweede nadeel van de film is de nadrukkelijke focalisatie vanuit Amerikaans standpunt. De Amerikaan is degene die het zwaar te verduren heeft, omsingeld door verraderlijke Arabieren. De film diaboliseert de Irakees, en toont niet hoe een groot deel van de bevolking hier zelf onder lijdt, en toont ook niet dat bepaalde Irakezen zich tegen het terrorisme van hun eigen landgenoten gekeerd hebben. Dit had iets kunnen worden, had Bigelow een twist voorzien in "The Hurt Locker", een verrassing die niemand verwachtte. Het resultaat is een film die te vaak het gevoel van een afstandelijke documentaire geeft in plaats van een echte thriller.

Vinny's Rating : 5/10

Dazed and Confused (1993)

Regie : Richard Linklater
Genre : Komedie
Acteurs : Jason London, Rory Cochrane, Wiley Wiggins, Matthew McConaughey,...
Speelduur : 102 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0106677/

Elk decennium heeft zijn coming of age movie, aangepast aan de zedenen uit die tijd. In de jaren '70 had je "American Graffiti", in de jaren '80 "The Breakfast Club". Linklater laat deze nieuwe komedie afspelen in de seventies, en schetst een hedonistisch beeld van een zorgeloze jeugd.

1976 in een klein Texaans stadje. De zomervakantie staat voor de deur en de afgestudeerden staan aan de vooravond van een groot feest. De ouderen, waaronder Don Dawson en Floyd, zijn erop uit om fysieke straffen uit te delen aan de eerstejaars. Bij de meisjes worden ze verbaal vernederd. Mitch Kramer is één van die eerstejaars die het zwaar te verduren krijgt. Maar de sympathieke Floyd relativeert zijn pijn, en nodigt hem uit om mee te feesten met de groten. En 's avonds wil iedereen dronken zijn, zich stoned roken of erop los neuken...

Als coming-of-age verhaal verdiept deze prent zich teveel in het rituele aspect. Ontgroening zoals hier uitgebeeld wordt is een puur Amerikaans verschijnsel, dat bij ons plaats geruimd heeft voor andere activiteiten na uit de hand gelopen excessen. Daarom is dit een film, die enkel herkenbaar zal zijn voor een Amerikaans publiek. Ik heb ook gedronken, ik ben ook al stoned geweest en bloedgeil gestaan, maar op een veel gezondere manier. Ik begreep wel dat Linklater een film wilde tonen over de zorgeloze momenten uit onze jeugd, vlak voor de periode waarin we definitief het werkleven binnenstappen. Momenten van euforie, van dronkenschap, van samenhorigheid en verliefdheid. We genieten mee en voelen dit alles aan. Toch kreeg het me niet warm, omdat deze momenten veronderstellen dat je het toppunt van stupiditeit moet bereiken om te kunnen genieten van deze momenten. Joint-geklets, vechtpartijen en die irritante Slater met zijn this man, that man, brengen ook zaken aan die het geheel oppervlakkig maken.

En dan heb je personages zoals die gespeeld door McConaughey, die veel ouder is dan deze tieners, en participeert aan het feest omdat dit het meest roemrijke moment van zijn bestaan was. Iedereen heeft zijn jeugd beleefd, iedereen heeft van zijn jeugd genoten, maar er is ook een tijd om volwassen te worden, en dat is een andere trein die evenmin gemist mag worden. Matige film wat mij betreft.

Vinny's Rating : 4,5/10

Star Trek (2009)

Regie : J.J. Abrams
Genre : Science-Fiction
Acteurs : Chris Pine, Zachary Quinto, Eric Bana, Bruce Greenwood, Karl Urban,...
Speelduur : 127 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0796366/

Star Trek, als dé meest populaire SF reeks en misschien ook de eerste, zorgde wereldwijd voor een leger fans, de Trekkies. Gene Roddenberry had met zijn ploeg ruimte-ontdekkingsreizigers een trend gezet die intussen nieuwe generaties jongeren en nostalgische ouderen aanspreekt. Na een reeks van een zes of zeven films in de jaren '80 en '90 met de originele cast, was het tijd om de reeks opnieuw leven in te blazen. De nieuwe Star Trek is, naar voorbeeld van "The Next Generation" verjongd en zorgt voor meer actie en special effects.

Deze nieuwe film, de elfde, vertelt het verhaal van hoe de ploeg van de USS Enterprise tot stand is gekomen. De USS Kelvin ontdekt een zwart gat, en ze komen oog in oog te staan met een Romulaans schip, de Narada, die onder bevel staat van kapitein Nero. Het komt tot een treffen en de Kelvin wordt vernietigd. George Kirk, die het bevel overnam van de kapitein, blijft aan boord, maar zijn zwangere vrouw ontsnapt in een pod en geeft het leven aan een zoon, James Tiberius Kirk. Daarna maakt de film een sprong van bijna 20 jaar. Kirk is intussen opgegroeid tot een ambitieuze maar roekeloze aspirant-piloot, en wordt argwanend bekeken door zijn collega's. Pike moedigt hem aan om zich in te schrijven in de Starfleet Academy, waar hij Uhura en Leonard McCoy ontmoet. Aanvankelijk krijgt hij een schorsing wegens valsspelen bij een simulatortest, maar McCoy krijgt dan Kirk toch aan boord van de USS Enterprise, die voor een missie vertrekt. Op de planeet Vulcan heeft Spock problemen over zijn halfmenselijke afkomst, maar ontwikkelt zichzelf tot een uitstekend bevelhebber die nooit afwijkt van het boekje. De eerste ontmoeting tussen Kirk en Spock verloopt niet al te best...

Deze Star Trek film is minder volwassen als zijn voorgangers. Toch zorgt Abrams voor enkele leuke verrassingen. Het verhaal staat niet stil : er gebeuren veel verschillende dingen, en als kijker moest ik mijn gedachten er goed bijhouden. Voor mij persoonlijk zal Star Trek nooit Star Wars overtreffen, maar deze film bleek uiteindelijk een soort compromis. Vooral Quinto was goed gecast als de jonge Spock, en dan zien we plots ook Leonard Nimoy, dé one and only Spock opduiken. Het script haalt voor mij iets teveel krachttoeren uit om de ploeg op een geloofwaardige wijze samen te stellen. De verschillende machtswissels en de manier waarop Kirk dan op het einde het bevel gaat voeren (het moment waarop iedereen zat te wachten) komen kunstmatig over, en het verhaal met het tijdsreizen is zo typisch trekkie. Ik ben geen Star Trek fan : de films zullen me nooit bekoren en het verhaal vond ik maar zo-zo. Maar de overdonderende special effects en het respect van Abrams tegenover het creatieve werk van Roddenberry verdienen vermelding. Hiermee is Star Trek geen uitgemolken film geworden, maar een hommage aan de originele serie.

Vinny's Rating : 6,5/10

Duma (2005)

Regie : Carroll Ballard

Genre : Avontuur

Acteurs : Alex Michaeletos, Campbell Scott, Hope Davis, Eamonn Walker,...

Speelduur : 100 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0361715/

De Warner Bros. studio's maakten een verkeerde inschatting met deze film. Ze dachten dat "Duma" niet zou opbrengen, en hebben de release in bioscopen beperkt tot de VS. Spijtig, want ditmaal waren de recensies wereldwijd prima, en is dit een erg mooie film geworden.

Xan en zijn ouders leven op een afgelegen boerderij in Zuid-Afrika. Op een nacht vinden ze op de baan het welpje van een jachtluipaard (ook cheetah genaamd), het snelste zoogdier ter wereld. De cheetah krijgt de naam Duma en groeit op in de boerderij. Het dier wordt het onafscheidelijke kameraadje van Xan. Op een dag overlijdt Peter, zijn vader, en verhuist hij samen met zijn moeder en Duma naar de stad. Het dier, dat niet in zijn natuurlijke omgeving zit, zorgt voor heel wat chaos op de lokale school, waar het op zoek was naar Xan. De jongen verlaat het huis met Duma om hem opnieuw naar de wildernis te brengen, waar hij thuishoort. In de woestijn ontmoet hij Ripkuna, een zwerver. Beiden komen ertoe om elkaar te helpen om uit de woestijn te raken. Kan Xan Ripkuna vertrouwen?

Ballard maakte in het verleden alleen maar films die over de band tussen mens en dier handelden. "The Black Stallion" en "Never Cry Wolf" zijn zijn twee bekendste werken. Hij filmt Duma op het niveau van een National Geographic reporter, en toont hoe zeer hij van de natuur houdt. Voor de film werkte hij met vier verschillende getrainde cheetahs, maar op het scherm is er maar één. Ballard tovert ook met licht en schaduw, wat soms voor fraaie beelden zorgt. De erg natuurlijk acterende Alex Michaeletos beleeft onderweg naar de wildernis heel wat avonturen, die toch zeker wel de kinderen zullen aanspreken. Op die tocht door oogverblindend mooie landschappen, ontwaken de instincten van Duma, en wordt de jongen volwassener. Veel verhaal is er niet aan de film, en jammer is dat niet : de beelden, de opeenvolging van avontuurlijke momenten en natuurbeelden zijn voldoende om iedereen te boeien. "Duma" behandelt de kijker met de nodige intelligentie en steekt ver uit boven het gemiddelde "family entertainment". Een dikke vertederende aanrader.

Vinny's Rating : 8/10

This Boy's Life (1993)

Regie : Michael Caton-Jones
Genre : Drama
Acteurs : Robert De Niro, Leonardo Di Caprio, Ellen Barkin, Jonah Blechman,...
Speelduur : 115 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0108330/

Deze film kan onbekend lijken of overkomen, maar is een mijlpaal geweest voor heel wat acteurs die erin spelen. Het is de eerste belangrijke film van Di Caprio, waarin hij toont dat hij wel wat in zijn mars heeft. Zijn tegenspelers zijn niet van de minsten. De Niro speelt zijn tirannieke stiefvader en Ellen Barkin de liefdevolle moeder. Merk ook een kleine rol van Chris Cooper op, alsook de beginrollen van Tobey "Spider-Man" Maguire en Eliza Dushku.

Het autobiografische verhaal van Tobias Wolff vangt aan "on the road". Toby en zijn moeder Caroline gaan naar Salt Lake City om er een nieuw leven te starten. De moeder leert al vlug Dwight Hansen kennen, een charmeur, die al drie kinderen heeft uit een eerste huwelijk. Dwight en Caroline trouwen en Toby wordt in dit samengesteld gezin opgenomen in Concrete, een godvergeten oord waar Dwight vol lof over praat. Dwight toont vlug zijn ware gelaat en stelt zich extreem streng op tegenover Toby. Zijn haat voor de jongen wordt gevoed door eigen sociale complexen, want hij verwijst telkens naar diens rijke natuurlijke vader, waarin hij zijn minachting over de rijken laat blijken. Caroline wil geen partij kiezen omdat ze behoefte heeft aan stabiliteit en die eindelijk gevonden heeft met Dwight, al is ze zelf niet bepaald gelukkig. Toby wordt ongelukkig en denkt eraan om weg te lopen uit die toekomstloze plek en vernederende gezinssituatie.

Wat speelt Di Caprio goed : het leed toen al geen twijfel dat een mooie toekomst als acteur hem te wachten stond. Ellen Barkin in één van haar braafste rollen, blijft wat tegen de achtergrond plakken de hele film door, ten gunste van De Niro als stiefvader Dwight, die één en al egoisme, afgunst en boosaardigheid uitstraalt tegenover Jack. Dwight wil alleen maar de dromen van Jack kapot maken. De Niro steelt opnieuw de show met zijn talent. Het wordt nergens vervelend en saai, en ik voelde aan hoe de jongen streed om uit het godverlaten Concrete te raken. Hoewel deze autobiografie van Tobias Wolff wat verdoken ligt onder grotere kaskrakers, is dit zeker één die ik aanraad. Het wordt nooit té stroperig of sentimenteel, nooit echt ontroerend maar ook nooit echt oppervlakkig.

Vinny's Rating : 7,5/10

The Virgin Suicides (1999)

Regie : Sofia Coppola
Genre : Drama
Acteurs : James Woods, Kathleen Turner, Kirsten Dunst, Josh Hartnett,...
Speelduur : 97 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0159097/

Erg vreemde film was dit. Coppola geeft een freudiaanse kijk op het volwassen worden en de stoorzenders die ontwikkeling in de weg staan. De zin die me bijblijft kwam van Hartnett : "Wij wisten dat ze ons doorhadden, maar voor ons bleven ze een mysterie". Er is mysterie aan de film, het mysterie van de vrouw, wat ze voelen, wat ze denken, en wat mannen nooit zullen kunnen doorgronden.

Het verhaal wordt door de aanbidders van de Lisbon zusters verteld in de "we" vorm. Zowat iedere jongen van het dorp aanbad de Lisbons, maar ze bleven voor ieder van hen een mysterie. De film vangt aan met de zelfmoord van de jongste zuster, en het hele gebeuren wordt door de familie zelf vlug verwerkt. Daarna heeft de film aandacht voor de liefde die ontstaat tussen Lux Lisbon (Kirsten Dunst) en de playboy van de school, Trip Fontaine. Hij maakt haar op alle mogelijke manieren het hof, en krijgt zelfs haar ouders zo ver, dat ze hun dochters naar het schoolfeest laten gaan. Lux en Trip hebben seks, maar Trip laat haar onmiddellijk daarna in de steek. De zusters worden extreem streng bestraft door hun katholieke moeder : alle contact met de buitenwereld wordt hen maandenlang ontzegd...

De Lisbons belichamen de droom, de fantasie van de man. Ze zijn veel meer dan de dochters van een ultraconservatief koppel. Ze stellen het vrouwelijke perfectie voor, zoals de man dat ziet, het ideale, het ongrijpbare. Omdat ze altijd in isolatie geleefd hebben, onder een drukkende moederlijke autoriteit en een afwezige vaderfiguur, waren de zussen mentaal te zwak, misschien wel depressief, om aan hun "gevangenschap" te ontkomen en om zich aan een andere omgeving aan te passen. Want ja, ze zijn niet weggelopen uit huis terwijl dat waarschijnlijk wel kon. Dat vond ik nog het meest intrigerende aan dat verhaal. Waarom deden ze het niet? Waren de zussen slachtoffers van een "slecht functionerend" gezin waar harmonieus volwassen worden niet mogelijk was? Door het mooiste uit hun tienerjaren weg te nemen, hadden de ouders al een deel van hun leven weggenomen.

Coppola is nogal ver gegaan in haar verfilming, en maakte een moeilijk doordringbare film die onderweg steeds vager wordt en te complex en diepgaand is om echt genietbaar te zijn. Ik vroeg me ook af of Jeffrey Eugenides, de auteur, dit verhaal niet schreef om ook de kerk aan te vallen, die zo fanatiek was in de jaren '60 en '70, dat ze stilaan een belemmering werd voor de maatschappij en de toekomst van een land. Ik vroeg me heel wat dingen af tijdens de film, en dat hoort een beetje tot de charmes van "the Virgin Suicides".

Vinny's Rating : 6/10