Secret Admirer (1985)

Regie : David Greenwalt
Genre : Komedie
Acteurs : C. Thomas Howell, Kelly Preston, Lori Loughlin, Fred Ward, Dee Wallace,...
Speelduur : 92 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0089981/

Als ik het snoetje van Kelly Preston zie op deze affiche, is het als man moeilijk om mijn tienerfantasieën te onderdrukken. Wat misschien de zoveelste romantische 80s komedie lijkt te zijn, wordt één van de betere in het genre, die de 17-jarige niet tot een belachelijk figuur maakt zoals in "17 Again" (zie review), maar een romantisch figuur. En dat, wel, dat is lief.

Michael Ryan is 17 en verliefd op Debbie Fimple, de dochter van een "dirty harry" achtige flik. Er is een probleem : Debbie gaat al uit met Steve, de gespierde zelfverzekerde sportjongen. Wanneer hij een anonieme liefdesbrief ontvangt, denkt hij onmiddellijk aan Debbie natuurlijk, en schrijft brieven terug. Michaels buddy, Toni, een discreet en rustig meisje, speelt tussenpersoon, maar kan niet weerstaan om zelf de brieven te lezen. Ze vindt de inhoud slecht en herschrijft de brieven voor haar maatje. Debbie is in de wolken : ze moet wel vallen voor de jongen die deze prozaïsche brieven schreef. Intussen zijn die brieven ook toevallig in handen geraakt van hun ouders, die beginnen te denken dat hun partners ontrouw zijn...

Ik vond dit een erg leuke komedie. De film kiest resoluut voor naieve romantiek en positieve gevoelens, en speelt met het idee dat meisjes vroeger met gevoelens bezig zijn dan jongens. Al is het nooit echt billenkletsen, het is ook nooit saai, en zowel de lieflijke Loughlin als Toni, als de moordzuchtig wordende Fred Ward, zorgen voor goede cinema. Enkel Howell, die op dat moment stilaan specialist aan het worden was in dat soort films, laat geen noemenswaardige indruk achter. Dat komt vooral omdat de grappige situaties zich rondom hem afspelen, en niet met hem. 80s muziek, flashy kleding, een hoop grappige escalerende situaties... ik weet niet zeker of dit soort films nog bij mij past, maar het was jeugdsentiment in elk geval.

Vinny's Rating : 7/10

Parenthood (1989)

Regie : Ron Howard
Genre : Komedie
Acteurs : Steve Martin, Mary Steenburgen, Dianne Wiest, Rick Moranis, Keanu Reeves,...
Speelduur : 124 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0098067/

Als er één film is die jonge ouders absoluut eens moeten zien, dan is het wel Howard's "Parenthood", een sympathieke komedie over de opvoeding van kinderen, over verantwoordelijkheden en generatieconflicten.

Het verhaal volgt 2 broers en 2 zusters. Gil (Steve Martin) en Karen hebben twee zoons en een dochter. Gil is nerveus rond de opvoeding van zijn dreumesen. Hij is een ideale vader, vooral omdat hij zelf nooit een innige band had met zijn eigen vader. Wanneer Gil zijn werk dreigt de verliezen en zijn vrouw hem vertelt dat er een vierde op komst is, wordt hij radeloos. Helen is een alleenstaande moeder met twee kinderen die in hun puberteit zitten. Garry lijkt ongelukkig en doet er alles aan om aan zijn moeder te ontvluchten. Julie is verliefd op de licht geschifte Tod, en beiden denken eraan om samen te gaan wonen. Zonder dat Helen het beseft, is Tod in feite een reddende engel in huis. Susan is getrouwd met Nathan, een man die van zijn dochtertje van drie een hoogbegaafd genie wil maken. Ze verdraagt Nathans grillen moeizaam, en staat voor een gesloten deur wanneer ze hem vertelt dat ze nog een kind wil. En tenslotte is er nog het zwarte schaap van de familie, Larry, die met een gokverslaving zit en schulden heeft in het crimineel milieu...

Er zit zoveel meer in, en iedereen zal wel iets uit zijn eigen familiekring herkennen. Het verhaal werd geschreven door brave huisvaders, en het begrip voor de vaak erg moeilijke taak om kinderen op te voeden wordt met eenvoud doch waarheid weergegeven. Ik leefde me zeer makkelijk in, en dan kwamen er grappige en zoete momenten tussen. De scène waarin Steve Martin zich in cowboy verkleedt om een groep kinderen te entertainen voor de verjaardag van zijn zoon vond ik zowel de leukste als de ontroerendste uit de hele film. Ik vond de wisselende toon van ernstige naar grappige momenten prima, al kon Howard het blijkbaar niet laten om soms een beetje moraliserend te doen. Zo maakt hij duidelijk dat wat je kinderen ook (mis)doen, en ongeacht hun leeftijd, een goede ouder hen nooit in de steek laat. En dit heeft Howard begrepen en brengt hij met succes over.

Vinny's Rating : 8,5/10

Sunshine (2007)

Regie : Danny Boyle
Genre : Science-Fiction
Acteurs : Cillian Murphy, Cliff Curtis, Michelle Yeoh, Rose Byrne,...
Speelduur : 108 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0448134/

Dit is SF voor SF-liefhebbers, die niet aan komt draven met aliens, space-opera en kitscherige effecten. Wie zijn science-fiction portie graag semi-wetenschappelijk, spiritueel getint en gevuld met opmerkelijke beelden wil, zit hier wel goed.

2057. Een team van zeven technici en wetenschappers wordt met de Icarus II naar de zon gestuurd. De zon is inmiddels een uitdovende ster aan het worden, en dat is bedreigend voor de Aarde, die afdaalt in een permanente ijstijd. De Icarus heeft als opdracht om een gigantische bom in de kern van de zon te droppen. Robert Capa is de ingenieur die het object kan bedienen. Het is niet de eerste expeditie die de poging daartoe doet. De eerste Icarus verdween spoorloos. Ook Icarus II wordt niet van tegenslag bespaard : een technicus, Trey vergat het zonnescherm in de goede positie in te stellen, zodat het ruimteschip blootgesteld wordt aan de vernietigende radiaties van de zon. In de daaropvolgende corrigerende operatie wordt de zuurstoftuin in vuur gezet, waardoor de overleving van het volledige team niet meer gegarandeerd wordt. En tot slot vinden ze het eerste Icarus schip terug...

Boyle was duidelijk meer geïnspireerd door films als "Solaris" van Tarkovsky en "Silent Running" van Trumbull dan de space-opera van Lucas, maar er zitten ook elementen uit "Event Horizon" in zijn werk vervat. Het is opwindend om te zien in wat voor wetenschappelijk verklaarbare situaties de astronauten verwikkeld raken. Of tenminste aannemelijke situaties. Puristen zullen verkondigen dat "Sunshine" misschien toch niet zo kosher is op sommige vlakken. Het speelt geen rol : logica is geen goede leidraad in een science-fiction film. Vooral omdat Boyle ons meer de filosofisch-spirituele kant op leidt. De zon wordt als de bron van alle leven voorgesteld. De leider van de eerste expeditie, Pinbacker, voelde zich "in de nabijheid van God" en ook op het einde laat de visie van Boyle en Alex Garland niet aan duidelijk te wensen over. Het is geen vernieuwende visie, daar Kubrick die met "2001" al veel dieper heeft uitgewerkt, maar ze is wel relevant in een film waar de mens en de immensiteit van de ruimte naast elkaar gezet worden. De visuals zijn schitterend : soms is het idee al voldoende om een SF-film waardevol te maken. De zuurstoftuin mag dan uit "Silent Running" gehaald worden, de goudkleurige ruimtepakken, het zonneschild en de digitale weergaves van de zon prikkelen de fantasie meer dan eens en maken er toch wel een bijzondere filmervaring van die ook erg spannend is. "Sunshine" is de verfilmde droom over reizen naar de zon. Wat Boyle betreft, die bewijst nog maar eens dat hij tot de meest aparte regisseurs behoort.

Vinny's Rating : 8/10

Fracture (2007)

Regie : Gregory Hoblit
Genre : Thriller
Acteurs : Ryan Gosling, Anthony Hopkins, Rosamund Pike, David Strathairn,...
Speelduur : 113 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0488120/

Hopkins is een groot acteur. Vooral in thrillers als deze kan hij zowel dreigend als zelfverzekerd overkomen en dat laat zich smaken op het scherm. Het verhaal is vrij eenvoudig, al wil het ons doen geloven dat het een zeer complexe rechtszaak wordt. Voor Hoblit is dit niet de eerste courtroom thriller. In 1996 regisseerde hij al het vernuftige "Primal Fear" met Richard Gere, die hier vorig jaar ook al een (positieve) review kreeg. "Fracture" is een minder ingenieus, maar daarom niet minder intrigerend broertje.

Crawford is een ingenieur die zijn eigen bedrijf in aerodynamica heeft. Hij is natuurlijk steenrijk, zoals in Amerikaanse films hoort. Zijn vrouw is ontrouw en heeft een affaire met een flik. Crawford is de zoveelste man die denkt om de perfecte moord te plannen, en er mee weg te komen. Hij schiet zijn vrouw een kogel in het hoofd en bekent dat hij haar vermoordde. Willy Beachum is ambitieus en heeft zonet zijn ticket bemachtigd om bij het prestigieuze advocatenbureau Wooton Sims te gaan werken. Tot zijn werkgever hem belast met de taak van openbaar aanklager in de zaak Crawford. Wat aanvankelijk een eenvoudige rechtszaak lijkt te worden, begint stilaan in een valstrik te ontaarden. Het moordwapen is verdwenen en niemand wist dat de vrouw een minnaar had. Beachums mogelijke carrière bij Wooton Sims begint stilaan een verre droom te worden en hij vestigt zijn hoop in Crawford's vrouw, die nog leeft maar in een diepe coma ligt...

Zo bijzonder is "Fracture" niet als rechtsthriller, maar wel bijzonder boeiend verteld. Beachum, die als het kruim van de juristenwereld voorgesteld wordt, doet uiteindelijk niet zoveel. Hij zoekt een moordwapen die hij niet vindt, en moet in de rechtszaak enkel bekennen dat hij geen genoeg bewijsmateriaal heeft tegen Crawford. Waw hoor... elke advocaat kan dat. Dan zie je nog de romance met zijn bazin-in-wording al van mijlenver afkomen. Opvallend is dat heel wat elementen, zoals die romance, niet verder uitgewerkt worden en gewoon uit het verhaal gedropt worden. Dat is ook het geval met de Wooton Sims promotie. De twist op het einde verbaast nog wel even, maar je kon je uiteindelijk wel aan zoiets verwachten. "Fracture" is een film die zich au sérieux neemt. Gelukkig redt Hopkins de boel als rijke machiavelli, en doet Gosling ook zijn best als jonge "turk".

Vinny's Rating : 6/10

17 Again (2008)

Regie : Burr Steers
Genre : Komedie
Acteurs : Zac Efron, Leslie Mann, Thomas Lennon, Matthew Perry,...
Speelduur : 102 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0974661/

Deze komedie richt zich vooral naar een puberpubliek, en slaagt er ook in om die met de nodige bekommernissen van de doorsnee-teenager te bereiken. Zelfvertrouwen, eerste liefde, party's, ... het komt allemaal aan bod. De film is een hulde aan de mooiste tijd van ons leven. De schoolkomedie is een genre die zichzelf elk decennium vernieuwt. Zoals "The Breakfast Club" in de jaren '80 het genre definieerde, staat "17 Again" synoniem voor de jeugd van tegenwoordig.

Mike O'Donnell is getrouwd met zijn jeugdliefde Scarlett, en ze hebben twee kinderen, Alex, een nerdy mannetje, en Maggie, die allesbehalve op dezelfde golflengte zit als haar vader. Wat Mike betreft, zijn carrière wil maar niet doorbreken en hij staat op scheiden met zijn vrouw. Met bitterheid beseft hij dat hij de laatste 20 jaar alles verwaarloosd heeft waar hij om gaf. En als er nu eens een tweede kans zou bestaan om alles opnieuw te beginnen? Het vleugje magie komt er met een vreemde conciërge, die hem terug in het lichaam van een 17-jarige tovert. Aan school zit hij samen met zijn eigen kinderen, en ontdekt dat Maggie verliefd is op de bullebak van de school, en dat Alex een bedeesde jongen is met een talent voor basket en met een oogje op de cheerleader teamleidster. De enige die Mike's geheim kent is zijn beste vriend Ned Gold, een steenrijke weirdo, die er alles aan zal doen om de directrice van de school, juffrouw Masterson, te versieren...

Volwassenen zullen deze film met een glimlach bekijken. Naar "17 Again" kijken is als in de spiegel van het verleden kijken. Regisseur Steers weet wat er zich in de geest van pubers afspeelt : denken aan liefjes, de competitiegeest in de schoolsport, fuifjes. Het zit er allemaal in, en ongetwijfeld zal iedereen eens aan die emanciperende periode terugdenken. Toch zijn er ook een aantal storende elementen aan die film. Hoe kan het nu dat zelfs zijn kinderen Mike niet herkennen. Uit foto-albums weet toch iedereen hoe zijn ouders eruit zagen toen ze jong waren? Steers vond het ook nodig om weliswaar met humor, maar ook met een soort misplaatste moraal, in de richting van een bijna-incest insinuatie te gaan tussen Mike en zijn dochter. Om dan nog maar niet te spreken over de dubieuze aantrekkingskracht van jongere mannen op oudere vrouwen. "17 Again" is een film die amuseert, die meestal positief overkomt, maar zijn boodschap niet goed kan overbrengen. Waar het foutgelopen is met Mikes vrouw, komt over als een flauw motief in het verhaal en komt onduidelijk over naar de kijker.

Vinny's Rating : 5,5/10

The Train (1964)

Regie : John Frankenheimer

Genre : Oorlog / Thriller

Acteurs : Burt Lancaster, Paul Scofield, Jeanne Moreau, Werner Preuss,...

Speelduur : 133 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0059825/

"The Train" is een avonturenfilm die zich afspeelt op het eind van de Tweede Wereldoorlog. De Fransen wachten ongeduldig op de komst van de Geallieerde troepen om hen te bevrijden. De Duitsers voelen aan dat het verlies vlakbij is. Kolonel Von Waldheim, een groot kunstliefhebber, plundert een museum leeg met schilderijen van Picasso, Van Gogh, Renoir. Hij vindt dat kunst bij een kunstzinnig volk hoort, en wil de kunstwerken per trein naar Duitsland vervoeren. Voor het derde rijk zijn ze trouwens ook cash waard, overtuigt hij zijn superieurs. Mevrouw Villard doet een beroep op Labiche, een spoorverantwoordelijke, om de trein ten allen koste tegen te houden. Labiche is echter niet bereid om zijn leven te riskeren voor kunst. Wanneer zijn oude vriend papa Boule door de Duitsers vermoord wordt voor sabotage, begint hij de Nazi's tegen te werken en alles in het werk te stellen om te voorkomen dat de trein Duitsland bereikt...

Voor een film uit 1964 is die ongemeen spannend. De schitterende camerashots, die vaak vanuit de lucht gebeurden, en de snelle opeenvolging van actie in het verhaal zorgde ervoor, dat ik een volle twee uur voor de beeldbuis gekluisterd was. Ook het plot gaat uit van een origineel uitgangspunt. Het is geen oorlogsfilm over het oorlogsgebeuren zelf, met zijn historische referenties. Nee, hier is het enkel een achtergrond, en dat maakt "The Train" tot een avonturen- en actiefilm voor een breed publiek. Burt Lancaster speelt een uiterst sportieve rol wanneer hij met behulp van het verzet, de boel voortdurend saboteert. Ook Paul Scofield, met zijn boze doordringende blik, speelt een overtuigende Nazi, die koppig vasthoudt aan het idee om die schilderijen in Duitsland te krijgen. Een zeer goede film.

Vinny's Rating : 9/10

The Broken (2008)

Regie : Sean Ellis
Genre : Thriller
Acteurs : Lena Headey, Richard Jenkins, Melvin Poupaud, Ulrich Thomsen,...
Speelduur : 88 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0906734/

Deze Britse experimentele thriller opende het "After Dark Horrorfest", een distributie van 8 vrij onafhankelijke horrorfilms in de Amerikaanse zalen. "The Broken" is een kille en verwarrende psychologische thriller met een heel eigen visie.

Gina McVey werkt voor een kliniek. Ze leidt een rustig en normaal leventje met haar vriend Stefan, en de hele familie organiseert een etentje voor de verjaardag van haar vader, een diplomaat. Tijdens het diner breekt een spiegel. Betekent dit nu 7 jaar ongeluk? Niemand durft er mee spotten. Kort daarop ziet Gina een vrouw voorbijrijden, die als twee druppels water op haar lijkt. Ze volgt de auto en vindt de vrouw in kwestie niet terug. Bij het terugrijden is ze betrokken in een frontale botsing. Ze herstelt met enkele kneuzingen, maar er zijn toch wat zaken veranderd in haar perceptie. Ze herkent haar vriend Stefan niet meer, wordt geplaagd door visioenen. Waar zal dit alles toe leiden?...

De film deed me nog het meest denken aan "Invasion of the Bodysnatchers". Hier worden de mensen niet overgenomen, maar worden ze geconfronteerd met boosaardige dubbelgangers, die uit spiegels kruipen. Je krijgt geen uitleg over het hoe en waarom, en dat maakt de film toch erg ontoegankelijk voor een breed publiek. Vooral het gebrek aan een verhaal die weet waar het naartoe gaat ontbreekt, en dat vind ik toch een essentieel onderdeel voor een goede film. Hier is het irrelevant. Het is een film die het moet hebben van allerlei camera-effecten. Ellis zorgt voor schrikmomenten, enge muziek in de film, maar door de schaarse plotelementen weet je als kijker amper waar je je aan moet verwachten. "The Broken" is ook erg traag voor een film die slechts 88 minuten duurt. Eén om te skippen.

Vinny's Rating : 4/10

It's a Free World (2007)

Regie : Ken Loach

Genre : Drama

Acteurs : Kierston Wareing, Juliet Ellis, Leslaw Zurek, Davoud Rastagou,...

Speelduur : 91 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0807054/

Illegalen en tewerkstelling van allochtonen zijn sociale topics die momenteel vaak in discussies voorkomen en om die reden ook boeien. Het is ook een thema die Loach ongetwijfeld nauw aan het hart ligt, en hij laat zich gaan. Er valt ook heel wat te vertellen, als je er maar veel van afweet natuurlijk. Ik vond dat Loach in deze film vaak met vooroordelen zat.

Angela krijgt haar ontslag in een recruteringsbureau. Ze besluit haar eigen (illegale) interimzaak te beginnen samen met haar vriendin Rose. Bedoeling is om allochtone, goedkopere werknemers aan het werk te zetten in de bedrijven waar ze al voordien contact meehad. De zaak werkt, maar ze rekende helemaal niet op de bijkomende problemen die ze moet oplossen : arbeiders die ondermaats presteren en werkgevers die de lonen niet op tijd doorstorten. De allochtonen die we in de film zien, zijn mensen die meestal in precaire situaties leven en niet kunnen lachen om laattijdige betalingen. Verder declareren Angie en Rose ook niks aan de fiscus. Het verhaal richt zich ook op het droevige privé-leven van Angie, die stilaan vervreemd van haar opstandige zoon...

Het zijn allemaal bestaande problemen dat je als kijker ziet, waarvan de oorzaken diep in de verschillen liggen tussen welvaartslanden en wat in de film "derde wereld" landen genoemd worden, met verwijzing naar het oostblok. Oostblokkers komen niet altijd naar hier omdat ze thuis geen werk hebben, wel omdat ze hier meer verdienen dan in hun thuisland. Ik hoor vaak het verhaal dat ze daar kasten van huizen zetten met hetgeen ze hier verdienen. Verder wordt ons eigen kapitalistische rot-systeem over de hekel gehaald. Wanneer het geld om de hoek komt loeren, dan verliest het hoofdpersonage al vlug de gewetensbezwaren. Kierston Wareing is een jonge actrice om in de gaten te houden. Wat een madam zeg! Ze acteert geloofwaardig en energiek, en dat was nodig in een rol als deze waar ze haar mannetje moet staan. Ze zou de pittige 'girl next door" kunnen zijn en kreeg me direct mee in de film. Hoe boeiend het onderwerp ook was, en hoe goed ik het ook geacteerd vond, ik kon de stereotiepe uitbeelding van die allochtonen als ordinaire criminelen (zie het einde), en levend in karavanen, niet echt lusten en vond dit mijlenver van de werkelijkheid.

Vinny's Rating : 6,5/10

Largo Winch (2008)

Regie : Jerôme Salle

Genre : Avontuur / Thriller

Acteurs : Thomas Sisley, Kristin Scott-Thomas, Karel Roden, Mélanie Thierry,...

Speelduur : 104 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0808339/

"Largo Winch" is de verfilming van de gelijknamige stripreeks geschreven door de Belg Jean Van Hamme, waarin de geadopteerde zoon van een steenrijke magnaat zijn vaders imperium erft, en het doelwit wordt van een complot.

In de film worden tegelijkertijd twee verhalen verteld. Nerio Winch, een rijke industrieel, wordt vermoord. Al snel begrijpen de andere topmensen van het bedrijf dat er een vijandige overname in het verschiet is, die vanuit de hoek van een Russische bedrijfsleider, Mikhail Korsky, moet komen. Wat niemand weet, is dat Nerio zijn opvolging al had verzekerd. Zijn geadopteerde zoon, Largo, is een twintiger die de wereld rondreist en in gevaarlijke situaties belandt. Wanneer hij naar Hong Kong gebracht wordt, waar de bedrijfszetel ligt, keert het complot achter de schermen zich stilaan tegen hem. Intussen zoekt hij ook de waarheid naar de gebeurtenissen rond zijn geboorte en zijn adoptie, die zich in Kroatië situeert.

Largo ligt ergens tussen de bedrijfsthriller (deed me denken aan die complotten die je leest in boeken van Grisham) en de James Bond film. De vrij goed geschoten actiescènes bereiken gelukkig niet het niveau van een 007-film, en zijn ook niet vaak aanwezig. Gelukkig, want anders zou men Salle minstens van de naieve ambitie kunnen verwijten, dat hij het niveau van een Bondfilm wil bereiken. Wel is die actie een welkome variatie in een verhaal die anders snel een afknapper zou zijn, met zijn ingewikkelde plot over participaties en aandeelverkopen. Dit is het type films waar vaak in technische termen gesproken wordt, en waar een doorsnee-publiek weinig interesse voor heeft. De technische praat is er wel, maar ook hier wordt er zuinig mee omgegaan. Largo is een zuinige film in zijn geheel en houdt soms iets te hardnekkig vast aan enkele clichés. Sisley als Winch valt mee. Hij komt enthousiast over en gaat ervoor in zijn rol. Dat kan niet gezegd worden van de andere spelers, die er wat duf bijlopen. Ook jammer dat de taal van de film voortdurend overgaat van Frans naar Engels en Servo-kroatisch. Toch een redelijke prent, die beter uit de hoek kwam dan ik verwachtte.

Vinny's Rating : 6,5/10

The Water Horse (2007)

Regie : Jay Russell

Genre : Avontuur / Fantasy

Acteurs : Alex Etel, Emily Watson, Ben Chaplin, Brian Cox,...

Speelduur : 111 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0760329/

Nee, the Water Horse is geen Disney film. Hij werd gemaakt door een iets kleinere studio, “Walden Entertainment” genaamd, en die al zorgde voor de "Chronicles of Narnia". Deze jeugdfilm moet zeker niet onderdoen voor een Disney en is met stip een heel goede herwerking van het Loch Ness mythe, van de hand van de schrijver van "Babe".

Twee toeristen stappen een pub binnen in Schotland en zien een foto hangen van het Loch Ness monster. “Het is fake”, zegt de man. In de hoek zit een oude man, die hen vertelt dat er meer aan de hand is dan ze denken. Hij vertelt hen een verhaal dat zich tijdens de tweede wereldoorlog afspeelt. Angus McMorrow is een jongen die alleen met zijn moeder woont op een grote hoeve. Zijn vader is al een jaar weg om te gaan vechten. Angus mist zijn vader. Tijdens een wandeling langs de kust vindt hij een ei, waaruit gauw een klein en schattig monstertje uit komt. Hij geeft het beestje een naam, Crusoë, geeft het eten en zorgt er voor, maar verbergt zijn ontdekking voor zijn moeder. Zijn plannen vallen wat in het water wanneer zijn moeder een conciërge aanstelt, en de lokale Engelse troepen tijdelijk onderdak biedt. De pogingen om het steeds groter wordende dier te verbergen beginnen onmogelijk te worden en hij licht zijn zuster en Lewis in...

“The Water Horse” is een lieve film met het hart op de goede plaats, en is ideaal vermaak voor kinderen tussen 6 en 12 jaar. Het is zowel prikkelend voor de verbeelding als prettig, en het mooi vormgegeven Loch Ness monster komt vaak in beeld en ziet er niet afschrikwekkend uit. De klassieke elementen voor een goede jeugdfilm komen allemaal aan bod en spelen op de goede manier in op emoties. De aanwezigheid van de militairen speelt geen onbelangrijke rol in het totaalplaatje, en maakt de context geloofwaardig. Het fantasy gedeelte, waarin Angus op de rug van Crusoë zit voor een wilde rit, is een ware uitbeelding van kinderfantasie. De film deed me vaak denken aan E.T. door het speelse en huisdierachtige karakter van het wezen. Er komen dan ook nog enkele weetjes in voor over de echte Loch Ness mythe, één van de fascinerendste hedendaagse raadsels.

Vinny's Rating : 8/10

The Station Agent (2003)

Regie : Tom McCarthy
Genre : Drama / Komedie
Acteurs : Peter Dinklage, Patricia Clarkson, Bobby Cannavale, Raven Goodwin,...
Speelduur : 86 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0340377/

Voor zijn eerste film koos McCarthy voor een greep uit het leven van Fin McBride, een dwerg. Veel verhaal zit er niet in de film. De ontmoeting tussen drie totaal verschillende mensen staat centraal.

Fin is gek van treinen. Hij werkt in een speelgoedwinkel die gespecialiseerd is in de verkoop van treinen. Zijn baas, Henry, overlijdt aan een hartaanval. Hij erft een beetje land en een klein stationsdepot ergens in het hol van Pluto. Omdat Fin een eenzame en teruggetrokken persoon is, lijkt hem dat een ideale plaats om te leven, ver van de onwelkome aandacht die zijn kleine gestalte trekt. Hij is toch niet zo alleen als hij dacht. Een hotdog en koffieverkoper, Joe Oramas, komt elke dag met zijn bestelwagen vlakbij staan. Oramas is een erg extraverte kerel, die voortdurend babbelt en nieuwsgierig is naar de interesses en het leven van Fin. Fin ontmoet ook de zo-goed-als-gescheiden Olivia, die nog steeds rouwt om haar overleden zoon en op de rand van een depressie zit. Verder zoeken een jonge bibliothecaresse en een afro-amerikaans schoolmeisje, die ook door treinen is geboeid, ook contact met hem...

In deze film is het dwerg-zijn niet zo belangrijk. McCarthy maakte vooral een karakterstudie. McBride komt er stilletjesaan achter dat de mensen die hij in de buurt van zijn stationshutje ontmoet, eigenaardiger zijn dan hijzelf. Deze verschillende mensen lijken het met elkaar te kunnen vinden, hoe zeer ze ook van elkaar verschillen. Wat hen bindt is hun eenzaamheid en de behoefte om die eenzaamheid met elkaar te delen, en dat is wat McCarthy zo mooi in beeld brengt. Grappige en ernstige dialogen wisselen elkaar af. Het meisje Cleo reageert spontaan op Fin, omdat ze hem ook aanziet als een kind. Soms spreken de beelden voor zich en het is hartverwarmend om dit vreemde trio te horen praten over onbenulligheden. Clarkson speelt met talent een moeilijk te doorgronden vrouw die niet goed met haar verwarde emoties overweg kan. De dwerg Fin is het meest ingewikkelde personage. In het begin een somber en misantroop kereltje, die het beu is om met de vinger aangewezen te zijn en opmerkingen te krijgen over zijn gestalte. Zijn contacten met Joe en Olivia verlopen eerst moeizaam. Dan ontdekt hij dat hij wel van hun gezelschap geniet. Een kleine en rustige film die gaat over de lijm die mensen aan elkaar bindt.

Vinny's Rating : 7/10

Rescue Dawn (2006)

Regie : Werner Herzog
Genre : Drama / Oorlog
Acteurs : Christian Bale, Steve Zahn, Jeremy Davies, ...
Speelduur : 126 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0462504/

De laatste film van Herzog is mooi geschoten, maar vaak langdradig. Het is veel meer een psychologisch drama op zijn "heart of darkness" dan een rasechte oorlogsfilm. Bale, die een zeer grote rol speelt in deze survival film, speelt een Duitse vliegtuigpiloot die neergeschoten wordt, en zowel fysiek als mentaal moet zien te overleven.

De jungle

Herzog kan als geen ander de atmosfeer van de jungle weergeven. Hij bewees het al met "Aguirre" en "Cobra Verde". Je kan bijna de vochtigheid aanvoelen en deze open zee van groen is veel meer een gevangenis dan het kamp waaruit de personages willen ontsnappen.

Dieter

Het personage van Dieter Dengler heeft een ongelooflijk sterke wil, meer dan zijn medegevangenen, die vol angst en twijfel zitten. Hij neemt de leiding en plant van A tot Z de ontsnapping. En het einde leert ons dat hij nog vier crashes overleeft . Meermaals toont Dieter aan de vijand dat hij niet bang is om te sterven. Hij laat zich niet onder druk zetten, denkt nuchter en houdt vast aan de mogelijkheid dat hij zijn leven kan redden. Herzog toont ook het volledig tegengestelde karakter van Dieter. Gene is laf en wacht liever gewillig zijn eigen dood af. En wanneer hij mee ontsnapt, wil hij zijn eigen weg gaan maar lijdt het geen twijfel dat hij ook nu zijn dood tegemoet treedt

Het kamp

Toegegeven, het stuk in het kamp is erg lang. Dat was dan ook meteen het grootste nadeel in de film en ik moest vaak eens doorbijten om de aandacht erbij te houden. Maar ja, in een gevangenenkamp kun je erg lang vastzitten, en de tijd speelt ook op gemoedstoestand in. Daarom denk ik dat de regisseur dit stuk opzettelijk liet rekken. Wanneer ze daarna toch ontsnappen komt één van Herzogs favoriete thema's terug naar boven : mentale aftakeling en het terugkeren van de rationele mens naar zijn dierlijke overlevingsinstincten.

Vinny's Rating : 7/10

Nankyoku Monogatari (1983)

Engelse titel : Antarctica
Regie : Koreyoshi Kurahara
Genre : Drama / Avontuur
Acteurs : Ken Takakura, Tsunehiko Watase, Eiji Okada, Masako Natsume,...
Speelduur : 143 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0085991/

Veel films slagen er op een artistieke manier in om de kijker een verhaal te tonen. De keuze van de beelden hangt dan af van wat er te vertellen valt. Weinig slagen er echter in om terzelfdertijd voor een overweldigend gevoel te zorgen, het gevoel om erbij te zijn. Dat deed deze Japanse film met mij. Hier beleef je de "true spirit" van de Zuidpool ten volle en voel je bijna aan den lijve aan wat een harde plek op Aarde dit is.

Ushioda en Ochi zijn twee wetenschappers die op een wetenschappelijke basis werken in Antarctica. Ze leven er samen met hun sledehonden, die volwaardige metgezellen zijn. De levens van die mensen en honden zijn van elkaar afhankelijk. Terwijl ze op missie gaan om een vlag te planten op de Bottnuten, worden ze verrast door een verblindende mist, en bevrijden ze twee van hun honden om redding te halen. Er is nog slechter weer op komst, en iedereen moet de basis verlaten. Noodgedwongen moeten ze hun honden achterlaten. Ushioda en Ochi worden op een ijsbreker gebracht, die onverbiddellijk terugkeert naar Japan. De dieren bevrijden zich van hun kettingen, en proberen in groep te overleven. Je hebt Taro en Jiro, twee broers die onafscheidelijk zijn, je hebt Kuma, die altijd in zijn eentje wil zwerven, Anko, die een goede band heeft met Shiro. Maar Antarctica is een ruige omgeving, waar het gevaar van overal kan komen...

Het is een verbluffende film. De hele film door heb je het gevoel naar een documentaire te kijken. Het realisme was zelfs zo sterk, dat er een controverse ontstond, waarbij sommigen dachten dat de honden mishandeld waren. De regisseur ontkende alles, en vertelde dat de honden over een heel lange periode gefilmd waren. De rest is een kwestie van montage en van special effects. Enerzijds volgt de film de wetenschappers, die terneergeslagen zijn over het onvrijwillig achterlaten van hun honden, met wie ze zoveel momenten hadden gedeeld. De band tussen mens en dier is iets moois door de ogen van Kurahara, en hij besteedt er veel aandacht aan. De scène waarin Ushioda een puppie geeft aan een jong meisje ter vervanging van één van de sledehonden, spreekt boekdelen. Elke hond heeft een eigen persoonlijkheid en het meisje wil niks van die puppie hebben. Ze wil de andere hond terug. De beelden zijn vaak hard, maar niet harder dan een natuurdocumentaire van de National Geographic. De honden vriezen dood, vallen in het ijskoude water enz. Op het einde kon ik een traan in de ooghoek niet bedwingen. Dat is het andere verhaal in de film : de overlevingsstrijd van de honden, gebracht met de mystiek van de melodische synths van Vangelis, met de dramatiek van het desolate ijslandschap en met een drang naar sublimatie. Bovenal werkt het : ik werd er stil van en begreep meer dan in andere films, hoe het aanvoelt om daar te leven. Deze film is erg moeilijk te vinden op DVD, maar is zeker een kleine zoektocht waard.

Vinny's Rating : 10/10

Half Light (2006)

Regie : Craig Rosenberg

Genre : Drama / Thriller

Acteurs : Demi Moore, Hans Matheson, James Cosmo, Kate Isitt,...

Speelduur : 110 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0412798/

Het was al een tijdje geleden dat ik Demi Moore nog eens aan het werk had gezien. Deze kruising tussen Hitchcockiaanse thriller en "Sixth Sense" achtige mysteries is een wat trage film, die zijn best doet om een mysterieuze uitstraling te scheppen, en er uiteindelijk niet in slaagt om het plot mooi sluitend te krijgen.

Rachel Carlson is een succesvolle romanschrijfster. Ze leidt een rustig leventje samen met haar tweede man, Brian, en haar zoontje Thomas. Op een dag valt Thomas in het kanaal voor hun huis en verdrinkt. Rachel is ontroostbaar, scheidt van Brian en vertrekt naar een afgelegen cottage in Schotland om haar rouw te verwerken. Tijdens haar lange eenzame wandelingen langs de ruige kustlijn ontmoet ze de vuurtorenwachter, Angus McCulloch. Er groeit al vlug een romance tussen hen, en ze maken een afspraak op het dorpsfeest. Angus komt niet opdagen, en wanneer ze bij de dorpelingen informeert, vertellen ze haar dat Angus al 8 jaar dood is, nadat hij zijn vrouw en haar minnaar vermoordde in een vlaag van woede. Verder lijkt de lokale helderziende de aanwezigheid van de geest van haar zoon te zien...

Rosenberg heeft veel aandacht voor de vormgeving. De shots van de Schotse kustlijn en de digitale vuurtoren zijn adembenemend. Visueel is dit één van de prachtigste zaken die ik de laatste tijden heb gezien. Het fotografische talent van Rosenberg verbergt wel wat onaardigheden in het nochtans interessante script. Het bovennatuurlijke van het verhaal en het machiavellisme van de thriller vermengen zich niet altijd op een harmonieuze manier. Ik kan hier niet veel dieper op ingaan om belangrijke momenten uit de film niet te verklappen. Demi Moore zet een goede prestatie neer, en ziet er nog altijd prachtig uit voor haar 45 jaren. De grootste handicap is de traagheid waarmee het verhaal vooruit gaat, waardoor het lijkt alsof er niks gebeurt. Geen film die ik twee keer zal bekijken.

Vinny's Rating : 6/10

Air Force One (1997)

Regie : Wolfgang Petersen
Genre : Actie / Thriller
Acteurs : Harrison Ford, Gary Oldman, Glenn Close, Wendy Crewson,...
Speelduur : 124 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0118571/

Deze blockbuster viel me nogal tegen. Stel je voor dat de privé-jet van de Amerikaanse president gekaapt wordt door een groep terroristen. Wat ga je allemaal verzinnen om de tijd twee uur lang te vullen?

Na een speech over de strijd tegen het terrorisme (toen al!!!) in Moscou, keert president James Marshall terug naar huis met zijn Air Force One. Aan boord bevinden zich zijn vrouw en dochter, zijn adviseurs en veiligheidsgarde. Ook een groep terroristen klimt met valse papieren op de jet. In een gewelddadige hijacking nemen ze het toestel over en hun leider, Korshunov, dicteert zijn eisen. Ze willen dat Ivan Radek, de dictator van een kleine Sovjetstaat die beschuldigd is van genocide, terug op vrije voeten komt. Zoniet dreigt hij de gijzelaars één voor één te vermoorden. Het lukte de veiligheidsagenten om Marshall veilig te stellen in een pod, maar de president vreesde voor zijn familie, kroop uit de pod en is nu de enige die actie kan ondernemen tegen de terroristen...

Dit is zeker niet één van Petersens beste. Alleen het idee van een Amerikaanse president die de actieheld uithangt en vliegtuigen bestuurt is zo absurd, dat je de neiging hebt om de film al vanaf zijn eerste minuten af te schieten. De special effects zijn slecht, vooral wanneer het vliegtuig van buitenaf in beeld komt. Dat past toch niet voor een film van 1997. Dat dit een blockbuster is geworden gaat mijn verstand wat te boven, want films als "Passenger 57" met Wesley Snipes en zelfs "Delta Force" met Chuck Norris waren toch een stuk beter. Enkel Oldman kan nog de film wat opkrikken met een magnetische acteerprestatie van een geflipte en dreigende terrorist. Wat dan ook : de film is een onverdiend succes.

Vinny's Rating : 4/10

Jigokumon (1953)

Engelse titel : Gate of Hell
Regie : Teinosuke Kinugasa
Genre : Drama
Acteurs : Kasuo Hasegawa, Machiko Kyo, Isao Yamagata,...
Speelduur : 89 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0045935/

"Jigokumon" is een kleine Japanse klassieker, die de Gouden Palm van het festival van Cannes won in 1954. Het is meteen ook één van de eerste Japanse films (zoniet de eerste?) die in kleur is.

In het midden van de 12e eeuw plegen twee krijgsheren een staatsgreep tegen de keizer. Moritoh is een dappere krijger in dienst van de keizer, en zet een list op om de familie toe te laten om in veiligheid te vluchten. Hij vermomt één van de diensters als zus van de keizerin. Na de mislukking van de staatsgreep mag Moritoh om een gunst vragen bij de keizer. Hij wil met de dienster trouwen. De vrouw, Kesa, is echter al gehuwd met een andere samoerai, Wataru Watanabe, en wil niks weten van Moritoh. Moritoh raakt stilaan geobsedeerd door de vrouw en zet haar onder druk...

Het verhaal is erg klassiek. Films waarin een hoodrolspeler de vrouw van iemand anders bemint is een thema die zo oud is als de straat zelf, maar in de taboesfeer van Japan was dit onbespreekbaar. De kleuren en decors zijn erg mooi, en het verhaal kabbelt erg traagjes vooruit. Wat eerst leek op een oorlogsfilm in het feodale Japan verandert in een psychologisch drama, waarbij waarden als trouw, eer en boetedoening een grote rol spelen. Het acteerwerk doet meer denken aan theater dan aan film, met de grote gebaren en de overdreven expressies. Een must voor wie een boontje heeft voor de Oosterse cinema.

Vinny's Rating : 6/10