Regie : Martin Scorsese
Genre : Thriller / Drama
Acteurs : Nick Nolte, Robert De Niro, Jessica Lange, Juliette Lewis, ...
Speelduur : 128 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0101540/
Het was weer eens tijd voor een meesterwerkje van Scorsese. En waarom niet een herziening van "Cape Fear", die in feite een remake is van de gelijknamige film uit 1962? Scorsese brengt het moreel goede en kwade in de weegschaal, en creëert een film waarin alles in grijstonen gekleurd is.
Het gaat al van het begin af aan niet goed bij de Bowdens. Het echtpaar Sam, een advocaat, en Leigh zit voortdurend te kibbelen, en de dochter, Danielle, sluit zich in haar kamer op. Max Cady is een verbitterd man die na 14 jaar vrijkomt. Hij wordt geleid en verblind door wraak om Sam een lesje te leren. Destijds hield Sam, die Cady verdedigde, bewijs achter om hem alsnog achter de tralies te krijgen voor verkrachting en brutaliteiten. Hij begint met druk uit te oefenen op het gezin, door steeds in de buurt rond te hangen, maar zonder de wet te overtreden. De aanwezigheid van Cady enerveert Sam, die te rade gaat bij collega's. En intussen wordt Max dreigender, wanneer hij de dochter van Sam op een subtiele manier verleidt. Bowden is meer en meer geneigd om drastische maatregelen te nemen en de wet te overtreden om zijn gezin veilig te stellen...
De hele film heeft iets klassieks over zich. Scorsese neemt zijn tijd om de spanning op te bouwen, door de situatie stilaan te laten escaleren. Hij zorgt hierbij ook voor psychologisch vrij intense momenten, zoals de "verleiding" van Danielle, die Juliette Lewis bevestigde in Hollywood en een perfect uitgevoerd stukje acteerwerk is. De chemie tussen De Niro en Lewis is een hoogtepunt uit de jaren '90. Ook de finale is een juweeltje, met de muziek die in volle vaart terugkeert en zo passend is bij de stormachtige sfeer. Ondanks de theatrale hoogstandjes, heeft de film ook een uitstraling, die niet zo realistisch is. Ik denk dat de alomtegenwoordigheid van De Niro en zijn schijnbare onoverwinnelijkheid (de afranseling) hier voor iets tussen zitten. Ook de bijbelse parallellen vond ik niet zo gepast. Ik snap waar Scorsese naartoe gaat, met zijn toespelingen op schuld en boete, maar die religieuze verlichting paste niet echt bij het personage van Cady. Robert Mitchum en Gregory Peck, die in de versie van 1962 de hoofdrollen vertolkten, komen hier ook even langs kijken in cameorollen. Zeker een behoorlijke klassieker, die juist iets teveel dat bijbelse aanhaalt.
Vinny's Movies : 7/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten