Silkwood (1983)

Regie : Mike Nichols

Genre : Drama

Acteurs : Meryl Streep, Kurt Russell, Cher, Craig T. Nelson, Fred Ward, Ron Silver,...

Speelduur : 131 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0086312/

De gevolgen voor milieu en gezondheid van de industrie zijn lang taboe gebleven. De industrie stelt mensen tewerk, dus waarom zou je je werkgever aanklagen omdat hij een beetje vervuilt en de veiligheidsvoorschriften aan zijn laars lapt? Ik wil er ook nog bijvoegen dat "Silkwood" zich in de jaren '70 afspeelt, waar mensen nog onderdanig reageerden tegenover hun superieurs. Deze Oscar genomineerde film grijpt terug naar het waargebeurde drama van Karen Silkwood, die tewerkgesteld werd bij Kerr McGee, een nucleair bedrijf waar ze plutoniumvaten maken voor kernreactoren. Karen, en ook haar vriend Drew, en vriendin Dolly, werken op dezelfde plaats. Een reeks incidenten laat hen vermoeden dat hun werk risico's inhoudt voor hun gezondheid, en Karen verwittigt de vakbond. Haar bewegingen worden met argusogen gadegeslaan door haar bazen. Ook haar vriend Drew vindt het niet verstandig dat ze zich de woede van de bedrijfsleiders op de hals haalt en pakt zijn biezen. De vakbond toont echter meer interesse voor eigen publiciteit dan voor de werkomstandigheden. Tot op het moment dat Karen zelf bestraald wordt.

Mike Nichols schetst een pessimistisch beeld van een arbeidsklasse, die geen andere keuze heeft dan om de beslissingen van het kader te ondergaan. Het is dat, of de job verliezen. Het sociale milieu waarin ze zich bevinden is verkrampt en uitzichtloos. Het kleine huisje tussen de grote schoorstenen, de trajecten van en naar het werk, de huiselijke routine... dat is wat er dagelijks te beleven valt. Gelukkig bevolkt Nichols die pessimistische omgeving met sympathieke mensen van goede wil. Karen is een vrouw met karakter die niet met zich laat sollen en aan de bel trekt, tegen alle advies in. Ze is ook een eenvoudige, grappige en gepassioneerde vrouw, die de zaken zegt zoals ze zijn en ernaar handelt. Streep geeft een echte acteursprestatie neer, en ook Cher, die een zeer gevoelige, eenzame en lesbische vrouw speelt, mag gezien zijn. Kurt Russell heb ik nooit een bijzonder acteur gevonden daarentegen, en ook hier blijft hij braafjes op de achtergrond en stelen de vrouwen de show. "Silkwood" heeft aandacht voor de privé-levens van de personages als voor de grotere invloeden die hun bestaan beheersen. Alleen is de verfilming zo "to the ground" en met een verplichte politieke boodschap ingekapseld, dat hij wat saai en documentaristisch wordt.

Vinny's Rating : 7/10

Iceman (1984)

Regie : Fred Schepisi

Genre : Drama

Acteurs : Timothy Hutton, John Lone, Lindsay Crouse, Joseph Sommer, David Strathairn,...

Speelduur : 100 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0087452/

Een groep wetenschappers ontdekt in het Noordpoolgebied iets dat ingesloten is in een ijsblok. Wanneer ze het blok ontdooien, zien ze verbijsterd dat ze een 40.000 jaar oude Neanderthaler gevonden hebben. Met behulp van de aanwezige expertise, wekken ze de oermens opnieuw tot leven en plaatsen hem in observatie in een kunstmatige omgeving. In eerste instantie is Charlie, zoals hij genoemd wordt, getraumatiseerd door alles rondom hem. Dr. Stanley Shepard, een antropoloog, besluit om contact te maken met Charlie, in een poging om hem duidelijk te maken dat zijn volk en zijn tijd volledig verdwenen zijn. Al vlug wordt duidelijk dat het onmogelijk is om in een duidelijke taal boodschappen over te brengen.

"Iceman" confronteert een humanistische visie met een wetenschappelijke visie. In het eerste geval is dokter Shepard een voorstander om via contact meer te weten te komen over Charlie, en verdedigt diens recht als menselijk wezen. De wetenschappers beschouwen hem als een studie-object en willen genetisch onderzoek doen op hem. Op een bepaald punt zullen beide standpunten tegen elkaar opbotsen. De Aziatische acteur John Lone, die in 1987 de rol van Pu Yi speelde in "The Last Emperor", zorgt voor een hypnotiserende rol als de Neanderthaler. Dit is fysiek acteren : de coördinatie van gezichtsuitdrukkingen, stemintonatie en fysieke gebarentaal moet een uitdagende oefening geweest zijn. Lone slaagt er met brio in. De verschillende ideeën die uit het verhaal voortspruiten houden de film overeind. Charlie's reacties op dieren, op moderne voorwerpen, op Shepard zelf en op de vrouwelijke dr. Brady.

Het zwakke punt van de film is de richting. Met een thema als dit, zijn er nog geen tien mogelijkheden om deze film bevredigend te beëindigen, en dat brengt het verhaal onvermijdelijk naar een tragedische en voorspelbare climax.

Het is een film om één keer te zien om zijn verstandige en originele aanpak.

Vinny's Rating : 7/10

The Dark Knight (2008)

Regie : Christopher Nolan
Genre : Avontuur
Acteurs : Christian Bale, Heath Ledger, Aaron Eckhart, Gary Oldman, Morgan Freeman,...
Speelduur : 146 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0468569/

De laatste Batman film reviewen is een moeilijke taak door de enorme hype die de film veroorzaakt geeft. Op IMDB, de grootste databank van films ter wereld, waar honderdduizenden filmgangers hun mening kunnen geven, haalt "The Dark Knight" de vierde plaats. De vraag is vooral of de hype veroorzaakt werd door het plotse overlijden van Heath Ledger, die de rol van de Joker speelt, of dat iedereen toevallig en unaniem deze film een meesterwerk vindt. Ik moet toegeven dat "The Dark Knight" niet aanvoelt als een comic verfilming, en Batman als personage de grenzen van de fantasiewereld verlaten heeft en dichter dan ooit in de realiteit staat. Christopher Nolan, een talentvolle jonge regisseur die eerder al "Memento", "Insomnia" (met Al Pacino) en "Batman begins" in beeld zette, filmt de meest grimmige versie van Batman.

Gotham City kreunt onder een reeks gewelddadige bankovervallen. Het brein hierachter is de Joker, een gestoorde psychopaat die de gedaante van een machiavellistische clown aanneemt, die de stad in anarchie wil onderdompelen. Hij zoekt hiervoor een verbond met de lokale Mafia, en is erop uit om Batman (Christian Bale) uit te schakelen, het enige obstakel die hem nog in de weg staat. Het leven van Bruce Wayne is gecompliceerd momenteel : zijn vriendin Rachel Dawes (Maggie Gyllenhaal) is van hem weggedreven en vertoeft nu in het gezelschap van een politicus, Harvey Dent (Aaron Eckhart), die het gezicht van de gerechtigheid is in Gotham. Bovendien groeit er protest bij de burgers tegen Batmans visie van justitie. Door bemiddeling van politie-agent James Gordon (Gary Oldman), pakken Dent en Batman de misdaad samen aan. De mafia beleeft kritische tijden... maar de Joker is andere koek. De man heeft geen vast plan, slaat demonstratief toe en is van plan om Batman, Dent en Gordon tot het uiterste te drijven.

Deze Batman geeft veel te bieden : een memorabele Joker, grootse actie, wat romantiek en emotie, en een duik in de corruptie van de morele waarden. Het is duidelijk ook iets te veel. Het verhaal breit voort op het typische goed-kwaad motief op een meer intellectuele manier dan gewoonlijk, maar uiteindelijk blijft het liedje hetzelfde, en wordt zelfs de hele film volgehouden. Het begin is verhaaltechnisch vrij chaotisch en moeilijk om te volgen. Er wordt veel getoond en weinig uitgelegd. Pas na iets meer dan een half uur komt er meer elan en samenhang in de film. Iedereen krijgt zijn rol toebedeeld en de actie neemt het over. Heath Ledger vult het scherm met een personage dat ongrijpbaar en anoniem is. De Joker is eerder een verpersoonlijking van het kwaad dan een mens van vlees en bloed met een verhaal. Zijn echte naam wordt nooit onthuld en hij lijkt een man zonder verleden. Het positieve aspect van de film is dat Nolan evenveel aandacht besteedt aan de menselijke dilemma's als aan de spetterende actie. Ja, het is goed geregisseerd en geacteerd, nee, niet beter dan andere blockbusters. De acteurs gaven geloofwaardigheid aan hun personages en iedereen is met elkaar verbonden. Ondanks mijn positieve commentaar is "Dark Knight" een film die me niet zal bijblijven en die naar mijn mening, ook in de toekomst geen klassieker zal worden, tenzij als beste versie van Batman ooit gefilmd.
Misschien ontbreekt mijn enthousiasme gewoon omdat ik zelf Batman als personage nooit volledig begrepen heb?


Vinny's Rating : 7,5/10

The Killing Fields (1984)

Regie : Roland Joffé

Genre : Drama / Oorlog

Acteurs : Sam Waterston, Haing S. Ngor, John Malkovich, Julian Sands,...

Speelduur : 141 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0087553/combined

De filmwereld besteedde veel aandacht aan de Vietnamoorlog, met films als "Apocalypse Now", "Platoon" en "The Deer Hunter". De Cambodiaanse genocide is in de geschiedenis van de film slechts éénmaal aan bod gekomen, met "The Killing Fields" van Roland Joffé. Dat is opmerkelijk, want ook daar kwamen de VS tussen. Dit is een waar gebeurd verhaal van een journalist, die tijdens de inval van de Khmer Rouge in Cambodja zat, en de Pulitzer prijs won voor zijn verslaggeving, die nooit tot stand zou gekomen zijn zonder de hulp van zijn Cambodiaanse collega en vriend Dith Pran.

1975. Sidney Schanberg (Waterston) is een oorlogsjournalist voor de New York Times, en geeft verslag over het nakende conflict in Cambodja. Ter plaatse wordt hij geholpen door Dith Pran, zijn lokale connectie, die hem op locaties moet krijgen en als tolk optreedt. Wanneer de Khmer Rouge de hoofdstad Phnom Penh binnenvallen, is het leven van Dith Pran in gevaar. Opgeleide burgers worden zonder pardon vermoord. Op een bepaald moment kon hij nog ontsnappen, en koos om te blijven. Hun plicht is om de gruwelijkheden van het nieuwe regime bloot te leggen voor de wereld. De Khmer Rouge vernietigden de volledige intellectuele elite en stuurden het volk naar heropvoedingskampen. Schanberg en Pran zitten vast in de ambassade. Samen met zijn fotograaf Rockoff, proberen ze een vals paspoort te maken voor Pran, om hem het land uit te loodsen. Dat lukt niet, en Pran komt terecht in een strafkamp, waar willekeurige executies schering en inslag zijn. Schanberg keert terug naar zijn land, nadat hij de belofte maakte om voor Prans vrouw en kinderen te zorgen...

"The Killing Fields" is meer drama dan oorlogsfilm, en vertelt het verhaal van de zijlijn. Joffé belicht de menselijke drama's die uit het conflict groeien, en richt zijn lens zelden op de gevechten aan de frontlinie. Het harde gevecht wordt alleen gesuggereerd met de geluiden van helikopters, de nabijheid van aanslagen en het verplaatsen van zwaargewonden. De vriendschap tussen Schanberg en Pran is erg voelbaar. Pran is een man die wil leven, en Schanberg, getroffen door zijn vriendschap, doet alles om zijn vriend te redden. Wanneer hij terug in de VS is, vraagt hij zich af om hij wel alles gedaan had wat hij kon. Het begint aan zijn geweten te knagen. "The Killing Fields" heeft ook een quasi-documentair gevoel, zoals de onruiming van Phnom Penh en de integratie van "real footage". Dan toont de film ons wat er met Pran gebeurt, die de dagelijkse ontberingen ondergaat in het strafkamp. De film neemt tijd om ons de filosofie van de Khmer politiek uit de doeken te doen. Je hebt het gevoel dat de film met zorg voor de historische waarheid gemaakt geweest is. Joffé gaat kritiek tegenover de Amerikaanse regering niet uit de weg. Integendeel. Dit is de grootste kracht van de film. Omdat de regisseur met zoveel objectiviteit tewerk is gegaan, bekijken we "The Killing Fields" als een authentieke en waarheidsgetrouwe film. Een must voor de liefhebber van goede historische films.

Vinny's Movie Rating : 9/10

Audrey Rose (1977)

Regie : Robert Wise

Genre : Thriller

Acteurs : John Beck, Marsha Mason, Anthony Hopkins, ...

Speelduur : 113 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0075704/

Reïncarnatie is een moeilijk onderwerp want het maakt geen deel uit van onze gebruikelijke geloofspatronen. In “Audrey Rose” verwijst regisseur Robert Wise naar India, waar de bewoners in de onsterfelijkheid van de ziel geloven.

De gelukkige momenten van Bill en Janice Templeton (John Beck, Marsha Mason) worden verstoord wanneer een onbekende man hen in de gaten houdt, en een bijzondere belangstelling koestert voor hun dochter Ivy. Die onbekende is Elliot Hoover (Anthony Hopkins), een man wiens vrouw en dochtertje Audrey Rose, omkwamen in een auto-ongeluk. Hoover is ervan overtuigd dat Audrey zich in Ivy, het dochtertje van Bill en Janice, heeft gereïncarneerd. Bill en Janice geloven de man niet en sturen hem weg. Kort daarna krijgt Ivy aanvallen tijdens haar slaap, waarbij ze haar handen “verbrandt” tegen een koud raam. De enige man die haar tot rust kan brengen is Hoover.

Voor een film over reïncarnatie is “Audrey Rose” behoorlijk saai. Ik verwachtte me niet aan een spinoff van “The Exorcist”, wel aan een film die mij het één en ander leerde over het onderwerp, of aan een extraatje die nieuwe vragen kon oproepen. Hier krijgt men een man die werkelijk gelooft dat de ziel van zijn dochter Audrey in Ivy zit, en twee ongelovige ouders, die de enige waarheid rond de stoornissen van Ivy voortdurend afwijzen. “Audrey Rose” werd meer een film over de geloofsstijd tussen Hopkins en de ouders, dan een film die verschillende ideeën rond reincarnatie belicht. Zelfs als ze de feiten met eigen ogen zien, geven ze Hoover geen gelijk, en dat is een wending die de film vergalt van wat een goede parapsychologische prent kon zijn, tot een ongeloofwaardige courtroom thriller, waarbij hypnose gebruikt wordt. Dit is niet de film waarvoor Robert Wise in de geschiedenis zal gaan.

Vinny's Rating : 4,5/10

Extreme Prejudice (1987)

Regie : Walter Hill
Genre : Actie
Acteurs : Nick Nolte, Powers Boothe, Maria Conchita Alonso, Michael Ironside,...
Speelduur : 100 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0092997/

"Extreme Prejudice" is een moderne western die zich in het hedendaagse Texas afspeelt. De tijden zijn veranderd. De cowboys zijn nu sheriffs en de bad guy is een drugsbaron in wit kostuum. Enkel de smerige zaakjes zijn dezelfde. Dit is de wereld van Walter Hill, een wereld van machistisch geweld, met wapens als enige logica om problemen op te lossen, en situaties die onvermijdelijk in een bloederige shootout eindigen.

Jack Benteen (Nick Nolte) is een Texas Ranger die onvermoeid jaagt op drugbaron Cash Bailey (Powers Boothe), die ooit zijn jeugdvriend was. Nu staan ze elk aan één kant van de wet, en in een laatste poging om elkaar over de streep te trekken, spreken ze af in de woestijn. Je voelt aan dat het praten bijna over is. De conversatie maakt plaats voor bedreigingen en provocaties. Terzelfdertijd stuurt de CIA een "zombie unit" naar Texas om Bailey uit te schakelen. Het commando bestaat uit officieel dode of vermiste paramilitairen, die ingezet worden in gevaarlijke operaties. Bijkomend zijn Cash en Jack ook verliefd op dezelfde vrouw, de Mexicaanse Sarita, die eerst Cashs vriendin was vooraleer ze bij Jack introk. Wanneer de zombie-eenheid van Paul Hackett (Michael Ironside) toekomt, worden de pistolen getrokken en sluiten ze een deal af met Benteen om in Baileys buurt te raken. Maar ook Hackett heeft een verborgen agenda.

Nick Nolte en Powers Boothe zijn twee sterke figuren, en hun dialogen zitten vol venijn en dubbelzinnigheid. Het is enkel hun oude vriendschap die voorkomt dat ze elkaar ter plekke afmaken. De driehoeksrelatie met Sarita kruidt het verhaal nog verder. Ze speelt de trofee, zoals er meestal één is in films als deze. Ze speelt geen betekenisvolle rol, behalve dat van inzet in een duel. De zombie-eenheid is een overtollig element die de kwaliteit van het verhaal lichtjes aantast. Het zou zoveel meer spanning betekend hebben moest het enkel om Jack en Cash gaan.

Vinny's Movie Rating : 7/10

Le Retour de Martin Guerre (1981)

Regie : Daniel Vigne

Genre : Drama

Acteurs : Gérard Depardieu, Nathalie Baye, Maurice Barrier, Roger Planchon,...

Speelduur : 122 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0084589/

“Le Retour de Martin Guerre” uit 1981 won 3 Césars (de Franse Oscars) nl die van beste scenario, beste muziek en beste decors. Het verhaal is echt gebeurd en speelde zich af in het midden van de 16de eeuw.

Een klein dorpje in het Zuiden van Frankrijk. Martin Guerre (Gérard Depardieu) trouwt met Bertrande de Rols (Nathalie Baye). Het wordt geen gelukkig huwelijk. Het duurt acht jaar voor het koppel kinderen krijgt en Martin verwaarloost zijn echtgenote op affectief vlak. Zijn vader beschuldigt hem om graan te stelen. In 1548 verdwijnt hij uit het dorp. Bertrande mocht, volgens de toenmalige wetgeving, niet hertrouwen zolang er geen zekerheid bestond over zijn dood. Nog eens acht jaar gaan voorbij, tot een man terug in het dorp komt, en beweert Martin Guerre te zijn. Hij wordt als een held ontvangen en is in alle opzichten veranderd : hij is minder gesloten, toont zich een passionele echtgenoot en een harde werker. Wanneer enkele zwervers in het dorp verblijven, herkent één van hen de man als een zekere Arnaud. Wanneer Martin het erfdeel van zijn vader vraagt aan zijn oom Pierre, krijgt deze laatste twijfels. Pierre haalt het gerecht erbij. Daarna volgt een proces om de identiteit van de man vast te stellen die Martin Guerre beweert te zijn, en die de bewoners van het dorp in twee kampen verdeelt.

Het vreemde verhaal van de identiteitsroof liet zo’n indruk achter dat de bevoegde jurist het neerpende in een document dat tot vandaag bestaat. Daaruit blijkt ook het nut van identiteitskaarten. Niemand in het dorp twijfelde eraan dat de man Martin Guerre was, omdat hij details en namen van de dorpelingen spontaan herkende. Zelfs zijn vrouw erkende de man als haar echtgenoot in haar hunkering naar liefde. Enkel zijn oom was ervan overtuigd dat de man een bedrieger is. De film is een getrouwe reconstructie van de belangrijkste feiten uit deze zaak. De film geeft een geloofwaardig beeld van de middeleeuwen en hun mensen en zorgt voor een bijna documentaire feeling. Depardieu, die een sterk karakteracteur is, speelt een welbespraakte Martin Guerre, en de mooie Nathalie Baye zijn naar liefde smachtende vrouw. Een mooie en interessante reconstructie van een middeleeuwse fait-divers die het juridische tegenover het menselijke plaatst.

Vinny's Rating : 8/10

Eden Lake (2008)

Regie : James Watkins

Genre : Thriller / Horror

Acteurs : Kelly Reilly, Michael Fassbender, Tara Ellis, Jack O'Connell, ...

Speelduur : 87 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1020530/

De beste horror, zei Stephen King ooit, is de horror die binnen de grenzen van de werkelijkheid liggen. "Eden Lake" stelt ons anderhalf uur lang op de proef met een brutaal verhaal over subversief kinderamusement.

Jenny en Steve gaan er een weekendje op uit aan een afgelegen meer op het platteland. De rust wordt enkel verstoord door een groep tieners, wier hormonen hun eerste opstoot kennen. Provocaties gaan heen en weer, en daar blijft het bij. Jenny en Steve zetten hun tent op en overnachten aan de oevers van Eden Lake. De volgende morgen wordt Steve woedend, wanneer hij ziet dat één van de jongeren een band doorgesneden heeft. Hij wil absoluut de ouders gaan inlichten over het foute gedrag van hun kinderen, maar het komt er niet van. Jenny en Steve keren terug naar de oever om te genieten van hun weekend. Dan is hun tas gestolen, en weldra zien ze dezelfde jongeren als de dag ervoor rondrijden met hun jeep. De situatie ontspoort helemaal wanneer Steve per ongeluk één van hun honden doodt.

Het is niet de eerste keer dat er films komen met dat thema. "Vacancy" en "Turistas" hebben "Eden Lake" reeds voorafgegaan, zonder aan het grijpende realiteitsgevoel te raken. Hier lijkt de situatie angstaanjagend dicht bij de werkelijkheid. Of jongeren tot de extreme daden in staat zijn die hier uitgebeeld worden betwijfel ik nog wel, hoewel iedereen in België zich nog wel het drama met Joe Van Holsbeek herinnert. Wordt dergelijk geweld verheerlijkt? Ik denk het niet, hoewel ik het uitbeelden van dergelijke wreedheden door kinderen niet bepaald een aangename kijkervaring vond. Als horrorfilm doorstaat "Eden Lake", de test. Het is sadistisch, ijzingwekkend en spannend en beeldt de angsten uit van een comfortabele middenklasse voor de armere werkersklasse. Door ons op het einde binnen de huizen van deze delinquenten te laten indringen, benadrukt de regisseur dat de appel nooit ver van de boom valt. Niet voor gevoelige kijkers.

Vinny's Rating : 7,5/10

Limbo (1999)

Regie : John Sayles

Genre : Drama

Acteurs : David Strathairn, Mary Elizabeth Mastrantonio, Vanessa Martinez, Casey Siemaszko,...

Speelduur : 122 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0164085/

John Sayles is een regisseur die veel meer eerbied verdient dan hij tot nu toe gekregen heeft. "The Secret of Roan Inish" en "Lone Star" zijn terecht meesterwerken die de krantenkoppen niet gehaald hebben. Met "Limbo" uit 1999, brengt Sayles ons naar Juneau, de hoofdstad van Alaska. Zoals we van hem gewend zijn, mengt hij sociaal drama met wat thriller, en gooit de mythe van het romantische hoge noorden in de prullenmand. Alaska is een plaats waar het leven geen pretje is.

In Alaska kent iedereen elkaar. Joe Gastineau was vroeger een visser. Sinds een tragisch ongeluk waarbij twee mensen zijn omgekomen knapt hij allerhande klusjes op om te overleven. Hij ontmoet Donna de Angelo, een cafézangeres, die heel wat tijdelijke relaties heeft gehad. Ze leeft met haar 16-jarige dochter Noelle. Noelle verwijt haar moeder dat ze haar opvoedende rol verwaarloosd heeft en beleeft dit gebrek aan familiale genegenheid erg negatief. Ze begint zichzelf te verminken. Gastineau en Donna worden closer naarmate het verhaal vordert. Beiden geloven dat ze elkaar eindelijk gevonden hebben. Dan plannen ze een weekend op een boot in de wildernis. Dan duikt Bobby op, de broer van Joe, die in de kleine criminaliteit geraakt is. Hij is nog geld verschuldigd aan drugshandelaars en vraagt aan Joe om hen te vergezellen...

De eerste helft van "Limbo" komt traag op gang, met een focus op de relatie tussen Joe en Donna. Sayles dompelt ons onder in dit wereldje waar niemand anoniem is, en waar wrok en vijandschap weggeborgen worden tot de kans zich voordoet om oude rekeningen te vereffenen. Sayles gaat veel verder, en besteedt ook aandacht aan het fragiele dochtertje van Donna. In de tweede helft van de film slaan ze op de vlucht in de wildernis, ver van Juneau. De dreiging komt niet zozeer van de natuur, zoals we misschien zouden kunnen verwachten, maar van de mensen zelf. Ze schuilen in een verlaten hut, en Noelle vindt er een dagboek, die toebehoorde aan een meisje die een geïsoleerd leven leidde met haar ouders. De film heeft een open einde, laat ons met een onafgewerkt gevoel achter, en kostte de film heel wat woedende kritiek. Maar was het niet de bedoeling van Sayles om te tonen wat het limbus is, "a state of profound anxiety brought on by the unknown" ? En is het verre Alaska daar niet het schoolvoorbeeld van? "Limbo" is een trage en complexe film die wat denkwerk vereist, zoals de meeste werken van Sayles. De broosheid van de menselijke contacten wordt op de proef gesteld door het gevoel van geografische isolatie.

Vinny's Rating : 7/10

Red Rock West (1992)

Regie : John Dahl

Genre : Thriller

Acteurs : Nicolas Cage, Dennis Hopper, Lara Flynn Boyle, J.T. Walsh, ...

Speelduur : 98 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0105226/

Sommige films blijven om één of andere ongrijpbare reden in het onderbewustzijn hangen. Je ziet ze en vergeet ze nooit meer. “Red Rock West”, de debuutfilm van John Dahl had dat effect op mij. Het is geen big budget film. Dahl leert ons een onvergetelijk lesje cinema : een goed verhaal is de essentie van een goede film. Niet de actie, niet de special effects. Enkel de plot. De film bekruipt je al vanaf het begin. De road-movie atmosfeer wordt neergezet. Weidse vergezichten, de zwervende eenzaat met de strakke jeansbroek. De mythe van de “Wild West”. Daarna komt een complex maar vakkundig verweven verhaal over hebzucht, wraak en passie erin. Voor een “film noir” is hij helemaal niet ontdaan van humor.

Michael Williams doolt rond, op zoek naar werk en komt in het dorpje Red Rock terecht. In de bar biedt Wayne, die hem verkeerdelijk aanziet voor de persoon die hij ingehuurd had om zijn vrouw koud te maken, hem een som geld aan om Suzanne te vermoorden. Michael neemt het geld aan en verwittigt Suzanne, die hem dezelfde som aanbiedt om Wayne te vermoorden. Michael voelt aan dat dit het slechte pad opgaat, en besluit te vertrekken.
Hier eindigt zijn geluk, want hij rijdt per ongeluk een man aan, en moet noodgedwongen terugkeren naar Red Rock om de man naar de kliniek te brengen en een aangifte te doen bij de sheriff... die niemand anders dan Wayne is. Het vervolg laat ik aan u over.

Wel kan ik vertellen dat er heel wat plotwendingen in zitten. En het wordt nog boeiender wanneer de echte huurmoordenaar in Red Rock aankomt. De omstandigheden brengen de vier hoofdrolspelers in een dodelijk spelletje, dat alleen maar slecht kan aflopen. Nicholas Cage speelt de zwerver, die geluk heeft op de goede momenten en pech op de slechte momenten. Wayne, gespeeld door J.T. Walsh is een rationele en diplomatieke crimineel. In films ziet men zelden een slechterik zich zo goed inspannen om de situatie zo goed mogelijk onder controle te houden. Dennis Hopper speelt de huurmoordenaar, een vent die duidelijk met een losse vijs zit. Daarvoor speelde hij gelijkaardige personages in “Blue Velvet” en “Speed”. En tot slot mag Lara Flynn Boyle de meest mysterieuze rol van het viertal vertolken. Er is zo goed als niks slechts over de film te vertellen, want dit is op alle niveaus een uiterst genietbare film noir geregisseerd door een man die duidelijk van film noir houdt.

Vinny's Rating : 9/10

On Peut Toujours Rêver (1991)

Regie : Pierre Richard

Genre : Komedie

Acteurs : Pierre Richard, Smaïn, Pierre Palmade, Edith Scob, Jacques Seiler,...

Speelduur : 90 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0102589/

Het is altijd leuker om een film te reviewen waarvoor mijn hart klopt. Het is de derde keer dat ik "On peut toujours rêver" zie, en hij blijft me doen lachen. Pierre Richard, een Franse komiek uit de jaren '70 en '80 die vooral gekend is voor zijn onhandige, slungelige personages, en Smaïn, een jonge Algerijnse humorist van de jonge generatie, vormen een duo in een pretentieloze feelgood komedie over het verlangen naar jong zijn.

Charles de Boilesve (Pierre Richard) is een rijke, genadeloze ondernemer met kranten, fabrieken en een voetbalploeg, die omringd is door strontvervelende zakenlui en door een verwende familie. Hij verveelt zich. Uit verveling, en ook uit gierigheid, gebruikt hij zijn vrije tijd om in supermarkten te gaan stelen. Op een dag wordt hij betrapt en uitgescholden door Rachid Merzahoui (Smaïn), een jonge Algerijn die als assistent werkt in een volks kapsalon. De Boilesve vindt het leuk dat er nog iemand is die hem zo durft aan te spreken, en volgt hem tot de allochtonenbuurt waar hij werkt en woont. Hij biedt hem aan om zijn persoonlijke kapper te worden en zijn ondeugende gedrag maakt een opgemerkte intrede in de intieme kring (hoofdzakelijk saaie grijze muizen) van de Boilesve. In feite benijd Boilesve de eenvoud en de jeugdige zorgeloosheid van Rachid, en samen gaan ze een nachtje stappen. De zoon van Charles zet een detective (Jacques Seiler) op zijn spoor om hem terug naar het bedrijf te brengen.

De twee acteurs zorgen voor een sociaal contrast. Beiden leven in hun wereldje die ze nooit verlaten. De één is een rijke bouwondernemer die zich alleen omringt met strontvervelende zakenmensen en een verwend gezin. De ander komt uit de arme allochtonenbuurten en zijn kansen lijken erg beperkt. De Boilesve is niet gelukkig : hij heeft al jaren niet meer gelachen door het verkillende zakelijke contact met zijn omgeving. In Rachid vindt hij iemand die hem opnieuw uit zijn apathie kan wekken en hem doet verlangen naar zijn jeugd. Het meest emotionele moment die dit verlangen uitdrukt, is wanneer hij op een bepaald moment "La Bohême" zingt van Charles Aznavour.

Het personage van Boilesve, en zelfs het thema, deed me sterk denken aan dat van Nicholas van Orton uit "The Game" met Michael Douglas, waarin een asociale bedrijfsleider op de proef gesteld wordt. Leuke scènes zijn die waarbij ze beiden naar de McDonalds gaan en waarbij ze een discotheek voor zwarten binnengaan. De film mocht nog gerust een half uur langer zijn en de fratsen iets talrijker want het werkte zoals het moest ... en was te plots gedaan.

Vinny's Rating : 8/10

The Mighty Quinn (1989)

Regie : Carl Schenkel

Genre : Komedie / Politie

Acteurs : Denzel Washington, Robert Townsend, M. Emmet Walsh, ...

Speelduur : 94 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0097880/

Deze politiekomedie was één van de vroege films met Denzel Washington, die inmiddels één van de meest toonaangevende zwarte acteurs is. Het verhaal speelt zich af in een niet nader genoemd exotisch eiland, die verdacht veel op Jamaica lijkt. Iedereen kent er iedereen en niemand weet van de ander. Xavier Quinn (Denzel Washington) is de pas benoemde politiechef van het eiland. Hij studeerde in de Amerikaanse politieschool en zorgt voor de handhaving van de wet. Hij heeft een zoontje en leeft gescheiden van de moeder, die haar man zag veranderen in contact met de Amerikanen. Quinn krijgt een moeilijke opdracht. Pater, een rijke hoteleigenaar wordt dood teruggevonden in zijn zwembad. Thomas Elgin, de arrogante uitbater van het hotel, en de gouverneur van het eiland, Chalk, verzoeken hem om discreet te blijven om de toeristen niet weg te jagen. De vrouw van Elgin is heel coöperatief en niet ongevoelig voor Quinns charmes. De enquête voert hem naar één van zijn beste jeugdvrienden, Maubee (Robert Townsend), die met een koffer op de vlucht is geslaan.

"The Mighty Quinn" is een politiekomedie die meer aanvoelt als een aflevering uit een TV-serie zoals Magnum P.I. Dezelfde humor, een ongecompliceerde enquête en Quinns aantrekkingskracht bij vrouwen typeren de film. Dankzij de netwerking van de eilandbewoners raakt hij vooruit in een onderzoek waarin Maubee, een goedlachse joker, een centrale rol speelt. Verder zit er ook een intrige met geldbiljetten van 10.000 dollar in verweven. De volledige film wiegt verder op commerciële reggae muziek uit de jaren '80 waarvan Michael Roses openingsnummer "Guess who's coming to dinner" het meest aanspreekt.

Naar mijn zin was dit niet altijd goed uitgewerkt, met onderbenutte rollen van Mimi Rogers en James Fox, de oppervlakkige integratie van Quinns ex-vrouw en kind en met een onderzoek die niet boeit. Deze film is een halve mislukking omdat er teveel onuitgewerkte elementen zijn. Er schiet enkel nog de locatie en Denzel Washington over, die de film tot het einde dragen.

Vinny's Rating : 6/10

Teeth (2007)

Regie : Mitchell Lichtenstein

Genre : Satire

Acteurs : Jess Weixler, John Hensley, Hale Appleman, Lenny Von Dohlen,...

Speelduur : 94 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0780622/

"No man was harmed during the making of this movie", kun je lezen wanneer de eindcredits rollen. Een humoristische noot om deze bizarre satirische komedie af te sluiten, en die ook de toon weergeeft waarop hij bekeken moet worden. "Teeth" steekt van begin tot einde de draak met de taboe-sfeer rond seksualiteit op een provocerende manier.

Dawn (Jess Weixler) is een mooi romantisch tienermeisje, die vreselijk puriteins is en het idee van maagdelijkheid tot het huwelijk overbrengt aan haar medestudenten in voorlichtingssessies. Haar ouders zijn liefhebbend maar afwezig, en ze heeft nog een halfbroer, Brad, een opgefokte psychoot met oncontroleerbare seksuele driften. Ze wordt verliefd op Tobey, en wil zichzelf niet vlug geven aan hem. Haar wil om zuiver te blijven tot het huwelijk vindt ze erg belangrijk. Tobey denkt er niet zo over en probeert haar te verkrachten. Op het moment zelf wordt zijn penis eraf gehapt en hij verlaat krijsend het decor. Dawn is geschokt en begrijpt niet wat er verkeerd is met haar. Ze stapt naar de gynaecoloog en ook daar loopt het verkeerd af. Stilaan begrijpt Dawn het anatomische voordeel dat ze heeft op mannen...

Als je stout bent komt Zwarte Piet met de roe, vertellen de ouders aan hun kinderen. Mitchell Lichtenstein, zoon van pop art goeroe Roy, zorgt hier voor een identieke Sinterklaasboodschap met de mythe van de "vagina dentata". Als een vrouw nee zegt, dan gaat 'm eraf. Lichtenstein gebruikt een satirisch gevoel voor humor om het seksueel analfabetisme bij de man voor de vrouwelijke behoeften te illustreren. De man, die onbewust en op een egoistische manier zijn biologische lotsbestemming moet vervullen, krijgt de rol van "horny underdog" toebedeeld. En eerlijk gezegd verdienen de mannen in deze film wat hen overkomt. En Dawn, die haar edele delen leert controleren, wordt zelfzekerder en volwassener.

Allemaal provocerend leuk zonder vulgair te worden. Het acteerwerk steekt soms wat tegen en het eerste half uur is het even doorbijten vooraleer de film onderhoudend wordt. Moraalridders en liefhebbers van horror slaan "Teeth" best over. Feministes daarentegen zullen dit tot een cultfilm verheffen.

Vinny's Rating : 7,5/10

Bring Me The Head Of Alfredo Garcia (1974)

Regie : Sam Peckinpah

Genre : Misdaad

Acteurs : Warren Oates, Isela Vega, Robert Webber, Gig Young,...

Speelduur : 112 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0071249/

Om "Bring me..." te begrijpen, moeten we het personage van Sam Peckinpah zelf wat kennen. Hij was een man met alcohol- en drugsproblemen doorheen zijn hele leven, trouwde en scheidde driemaal. Dat laat tekens achter bij een mens. Het personage van Bennie (Warren Oates), beeldt meer uit van zijn persoon dan men zou denken. Niet voor niks noemde Peckinpah deze film zijn meest persoonlijke werk en was er bijna provocerend trots op. Want de filmcritici spaarden deze film niet : terwijl Amerika nog vrij puriteins deed over buitensporig geweld in films, beeldde Peckinpah een realistisch geweld uit, waartegen de critici afkerig stonden.

De film begint met de zwangere Theresa, die onder geweld aan haar vader, El Jefe, een rijke industrieel, moet bekennen wie de vader is. Alfredo Garcia, zegt ze. En onmiddellijk looft El Jefe een premie van 1 miljoen dollar uit aan degene die hem Garcia's hoofd brengt, de man die El Jefe gekozen had als zijn opvolger. Tientallen huurlingen zakken af naar Mexico. Twee van hen, Sappensly en Quill raken aan de praat met een barman van Amerikaanse origine, Bennie, die hen misschien meer over Garcia kan vertellen. Van zijn vriendin, de prostituée Elita, hoort Bennie dat ze zelf ooit nog Garcia's minnares was, maar dat de man in een auto-ongeluk is omgekomen. Gelokt door het geld, biedt hij zich aan om de klus te klaren voor de premiejagers . Bennie, die niet weet dat er in werkelijkheid een miljoen op het spel staat, neemt voorlopig genoegen met enkele honderden dollars en gaat op zoek naar het lijk van Alfredo Garcia, samen met Elita.

Inhoudelijk zit er veel meer in dan gewoon een verhaal rond het brengen van een hoofd naar een op wraak beluste oude man. Elita en Bennie maken plannen om te trouwen, en voor Bennie is het de eerste keer in zijn miserabele bestaan dat hij perspectief heeft. Later in de film raakt Bennie in het bezit van het hoofd, en in een proces van mentale aftakeling volgend op de dood van Elita, begint hij conversaties ermee te voeren. Dit is het type films waar Tarantino dol op is. Bennie is geschift, geldzuchtig en verslaafd aan tequila. Daarna gaat het van kwaad naar erger en gaat hij over tot moord. Tegen dan draait het helemaal niet meer rond het miljoen dollar maar rond bittere wraak. De hele film komt surrealistisch over en de psychotische toestand van Bennie wordt gezien als een bewijs van de mentale toestand van Peckinpah. Voor sommigen is het één van de slechtste films ooit gemaakt, voor anderen is het een cultfilm. Persoonlijk vond ik dat de Mexicaanse atmosfeer van overleven in een oneervolle maatschappij goed geslaagd was. Spijtig genoeg overlaadt Peckinpah ons met lange saaie dialogen en situaties, en na meer dan een uur is de film nauwelijks opgeschoten.

Vinny's Rating : 5,5/10

King Kong (2005)

Regie : Peter Jackson

Genre : Avontuur / Fantasy

Acteurs : Naomi Watts, Jack Black, Adrien Brody, Thomas Kretschmann,...

Speelduur : 188 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0360717/

Toen Merian C. Cooper in 1933 de originele "King Kong" in elkaar stak, wist hij nog niet dat hij één van de mijlpalen uit de geschiedenis van de film maakte. Het verhaal is een tijdloos en modern sprookje geworden rond geldzucht en een vreemde band tussen mens en dier. Inmiddels heeft Coopers verhaal vier generaties geïnspireerd. Het was wachten tot 1976 voor John Guillermin de eerste remake maakte, met Jessica Lange en Jeff Bridges in de hoofdrollen.Deze versie respecteerde het origineel niet. De personages hadden andere namen en Kong klom op de WTC torens in plaats van het Empire State Building. Het nieuws kwam wat onverwacht, toen "Lord of the Rings" regisseur Peter Jackson in 2003 aankondigde dat hij zijn eigen versie wilde maken, uiteraard met gebruik van CGI beelden. En zo wordt "King Kong" voortdurend herwerkt met de technologie van het moment.

Het verhaal zal iedereen welgekend zijn : Ann Darrow (Naomi Watts) is een romantische vrouw, die werk zoekt als actrice. Carl Denham (Jack Black) is een geldzuchtige egoïstische regisseur die op het punt staat om ontslaan te worden door de studio waarvoor hij werkt. Hij betrapt Ann op het stelen van een appel en neemt haar aan voor zijn film, die op een exotische locatie zal plaatsvinden. De boot verlaat New York met de volledige filmploeg. Aan boord bevindt zich ook Jack Driscoll, de scriptwriter van Denham, wiens werk ook door Ann gekend is. Ze voelt zich tot hem aangetrokken. Na een lange zeereis komen ze aan op een eiland die op geen enkele kaart staat en waar de tijd stil is blijven staan, Skull Island. Een groep zombie-achtige inboorlingen wil de bemanning opofferen aan een onbekende God, Kong genaamd. Ze kunnen ontsnappen, maar Ann wordt ontvoerd. Driscoll, Denham en een deel van de bemanning gaan achter haar aan. Intussen wordt ze opgeofferd aan Kong, een 8 meter hoge aap die haar meeneemt naar zijn schuilplaats. Wat de filmploeg niet weet, is dat het eiland ook bewoond is door dino's. Kong beschermt haar tegen de wilde dieren en er ontstaat een affectieve band tussen hen. Voor het eerst voelt Kong zich niet alleen meer...

Jackson blijft trouw aan de versie uit 1933 en zorgt voor een adembenemende prent. Hij verlengde sterk het stuk op Skull Island, en voegde er elementen toe die recht uit "Jurassic Park" lijken te komen. Maar dat was ook al het geval in de oorspronkelijke versie dus geen verwijten. Hoewel je weet dat het digitaal is, laat je je meeslepen. De shots op Skull Island en de eindscène op de Empire State Building zijn grandioos en steken de mythe in een jonger kleedje. Jackson heeft er in elk geval voor gezorgd dat "King Kong" nu nog enkele generaties zal overgebracht worden. Zijn visuele flair maakte van deze remake de meest volledige en volmaakte versie die er is. Dit is wat Cooper voor ogen moest gehad hebben.

En de aap is ditmaal levensecht, waar hij in de eerste film totaal ongeloofwaardig overkwam, en in de tweede te log en mechanisch. Ditmaal krijgen we een levensechte aap, die ijzersterk is, vliegensvlug en zelfs beangstigend. Naomi Watts doet denken aan Fay Wray, de actrice die Ann Darrow in 1933 vertolkte. Ze draagt hetzelfde witte kleedje, en heeft dezelfde blik vol compassie. Wanneer ze geofferd werd, dacht ik aan de Griekse mythe van Andromeda die aan de Kraken wordt geofferd. De scène heeft een bijna bijbelse uitstraling. Toch is de film niet perfect. Het overdadige gebruik van CGI en de lengte van de film (3 uur) zijn misschien wel de twee enige zwakke punten. De lengte is er, door de integratie van heel wat extra actie op Skull Island, en een focus op de boottocht. De scènes zijn niet nutteloos, maar remmen het tempo wat af. En de CGI doet wonderen maar als het overdadig wordt gebruikt lijkt het een beetje artificieel, en beginnen er schoonheidsfoutjes op te duiken. "King Kong" is een geweldige film !

Vinny's Rating : 9/10

The Straight Story (1999)

Regie : David Lynch

Genre : Speelfilm

Acteurs : Richard Farnsworth, Sissy Spacek, Jane Galloway Heitz, Joseph Carpenter,...

Speelduur : 107 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0166896/

Het lijkt gek, en toch heeft Alvin Straight het gedaan : 400 kilometers afgelegd met zijn grasmaaier om zijn broer te gaan bezoeken. Deze film van David Lynch is misschien wel zijn ernstigste werk. Lynch heeft een reputatie als regisseur van bizarre, bijna onbegrijpelijke verhalen. "Blue Velvet", "Lost Highway" en "Mulholland Drive" zijn hier typische voorbeelden van. Hier staat hij met beide voeten op de grond om een verfrissend relaas te maken van Straights odyssée.

De gezondheid van de bijna 80-jarige Alvin Straight (Richard Farnsworth) laat het afweten. Zijn dochter Rose (Sissy Spacek), die wat achterlijk is, woont bij hem in en doet het huishouden. Het dorpje waar hij woont, Laurens (in Iowa) is een ingeslapen plaatsje waar iedereen elkaar kent. Op een dag hoort hij dat zijn broer Lyle, die hij al meer dan tien jaar niet heeft gehoord, een hartaanval heeft gehad. Omdat hij beseft dat zijn leven stilaan naar zijn einde gaat, besluit hij om Lyle te gaan opzoeken uit broederliefde. Maar hoe? Zowel Rose als hijzelf kunnen geen auto rijden. Hij gebruikt zijn oude grasmaaier om de tocht te ondernemen. Het toestel laat het na enkele kilometers afweten, en hij koopt zich een nieuw exemplaar, een "John Deere". Ditmaal laat hij Laurens achter zich en ontmoet boeiende mensen onderweg, die hem allemaal op één of andere manier willen helpen.

De tocht van Straight is een reis naar zijn verleden. Terwijl hij reist, dwalen zijn gedachten vaak af naar het leven dat achter hem ligt : zijn vrouw, zijn jeugdjaren en ouders, de oorlogstijd en tot slot zijn broer. Hij vertelt de anecdotes aan de mensen die hij ontmoet en willen luisteren, en haalt uit al die ervaringen een stukje wijsheid. Straight is geen beleerde man. Hij is eenvoudig en heeft de nodige lessen uit zijn levenservaring getrokken. Nu is hij op weg naar zijn broer, en dan pas weet hij, zal hij gelukkig kunnen sterven. Lynch toont ons een Amerika zoals de films die ons meestal nooit tonen : slaperige dorpjes, behulpzame bewoners en een rurale omgeving. We zien Straight vaak kijken naar de sterren, en naar de natuur rondom hem. Hij kijkt ernaar met de wetenschap dat het misschien de laatste keren zijn dat hij de wereld op die manier ziet. Een mooie introspectieve film, die het oudere publiek meegeeft dat oud zijn nog altijd mogelijkheden open houdt in het leven, en het jongere publiek dat ze moet genieten van haar jonge jaren terwijl ze er nog zijn. Dit was ook de laatste rol van acteur Farnsworth, die het jaar erop zelfmoord pleegde.

Vinny's Rating : 7,5/10

K-Pax (2001)

Regie : Iain Softley

Genre : Drama

Acteurs : Kevin Spacey, Jeff Bridges, Mary McCormack, Alfre Woodard, David Patrick Kelly,...

Speelduur : 120 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0272152/

Beeld je in dat een mens je zegt dat hij van een andere planeet komt ? Wat zou je doen? Hem opsluiten in een psychiatrische instelling. Juist ! Dat is ook wat Prot (Kevin Spacey) overkomt, een vreemde man met een donkere zonnebril die uit het niks lijkt te komen en in het station aan politie-agenten vertelt dat hij van de planeet K-Pax komt. Eén van de beste psychologen, Dr. Mark Powell (Jeff Bridges) moet hem verzorgen. Powell raakt gefascineerd door deze man, die zo overtuigend klinkt, dat hij bijna gelooft dat Prot werkelijk van K-Pax komt. Dat is niet alles: Powell ziet de andere patiënten stilaan veranderen. Howie (David Patrick Kelly) raakt stilaan uit zijn dwangneurose en Doris, die al 15 jaar geïsoleerd leeft in een kamertje, komt er uit. Prot heeft namelijk beloofd dat hij één iemand terug zou meenemen naar K-Pax. Nu wil iedereen die persoon zijn.

Bovendien lost hij astrofysische vraagstukken op die niemand voor hem had opgelost, geeft hij theorieën over reizen aan lichtsnelheid en vertoont een ongelooflijke weerstand aan Thorazine. Powell raakt geobsedeerd door het vinden van de waarheid, want nog nooit ontmoette hij iemand die zo overtuigd was van wat hij vertelde. De wetenschapper in hem haalt het en hij wil Prot aan hypnose onderwerpen.

Die psychologische praat kan wat saai klinken, maar de film is absoluut een aanrader. Je wordt bevangen zoals Powell, om de waarheid rond Prot te kennen, en je blijft kijken. “K-Pax” is humoristisch door Prots perceptie van de wereld, prikkelend door zijn uitdagende standpunt tegenover de psychologie en dan weer dramatisch als duidelijk wordt wie Prot is. Voor Spacey is het één van zijn mooiste rollen na de gestoorde psychoot uit “Seven” en de vader in midlife crisis in “American Beauty”. Regisseur Softley maakt tijd voor verrijkende dialoog tussen dokter en patiënt. Saai wordt het niet. Iedere scène staat in relatie tot het verhaal en wanneer het einde er onvermijdelijk komt, staat er een logische conclusie op de loer die onze verbeelding aan het werk zet. Ondanks de algemene kritiek dat de film een open einde had vond ik het slot nochtans overduidelijk. Het komt er gewoon op aan de dialogen aandachtig te volgen. Eén zin tegen het einde van de film toe, die Prot tegen de dokter zegt, onthult de waarheid in cryptisch taalgebruik. De soundtrack is ook niet slecht. Waarom dan maar 8,5? Omdat de film toch geen traantje over mijn wangen kreeg. Er ontbrak juist dat beetje extra verbondenheid tussen de acteurs.

Vinny's Rating : 8,5/10

He Was A Quiet Man (2007)

Regie : Frank A. Cappello

Genre : Komedie / Drama

Acteurs : Christian Slater, Elisha Cuthbert, William H. Macy, Jamison Jones,...

Speelduur : 95 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0760311/

"He was a quiet man" is een film die in het alternatief circuit gebleven is. Het is een bijzonder bijtende satire over de tirannie van de werkvloer en zijn effecten op de mens. Alle personages zijn hier sociopaten. Je hebt Bob Maconel, een grijze man zonder vriendin, zonder vriendenkring en met een saaie job, die ervan droomt om in de frustratie van zijn bestaan iedereen neer te knallen. Hij wordt uitgebuit door zijn machtswellustige onderdirecteur Harper en geminacht door zijn collega’s. Hij staat op het punt het wapen boven te halen tot één van zijn collega’s, Coleman, hem voor is en vijf mensen doodschiet. Enige overlevende is Vanessa Parks, die tetraplegisch is voor de rest van haar leven. Maconel schiet Coleman neer en wordt een held. De bedrijfsbaas, Shelby, maakt een postje voor hem en promoveert hem tot “VIP of creative thinking”. Nu is hij opgenomen in het kringetje kontlikkers waarvan Harper deel uitmaakt en deelt hun sociale standing. Maconel bezoekt Vanessa, die gezien haar toestand, zelfmoord wil plegen, hem eerst vervloekt en dan om zijn hulp vraagt. Omdat hij voor de eerste keer in zijn bestaan medelijden voelt, laat hij haar leven. Ze worden verliefd op elkaar, vooral uit compassie voor elkaars hopeloze situatie. Desondanks blijft Maconels gestoorde geest hem gevangen houden.

Christian Slater zet een lege persoonlijkheid neer. Iemand die niet voor zichzelf kan opkomen en die daardoor de slaaf is van zijn oversten. Hij is ook een man zonder interesses en zonder privé-leven. Terwijl de tuin van zijn buurvrouw netjes en verzorgd is, is zijn tuin een heus woud. Wat me niet beviel aan de film is de toon. Sommige situaties, en eigenlijk de hele situatie uit deze film is gewoon niet grappig. De humor van Cappello balanceert toch wel op het randje.

De personages uit de film zijn karikaturen, die naargelang de situaties veranderen in andere karikaturen. We zien Maconel ook dialogen voeren met zijn goudvissen, die de stemmen zijn van zijn onderbewustzijn. En dan is er nog het bizarre liefdesverhaal tussen Bob en Vanessa, die meer iets heeft van twee mensen die eigenlijk bij elkaar blijven om te overleven. De film zal de meningen erg verdeeld houden. Voor mijn part liet de film me even met een somber gevoel achter. Het is gewoon zoveel mooier als we elke dag met een positief gevoel naar ons werk gaan.

Vinny's Rating : 5/10

Wall-E (2008)

Regie : Andrew Stanton

Genre : Animatie

Acteurs : Ben Burtt, Elisa Knight, Fred Willard, Sigourney Weaver (stemmen)

Speelduur : 98 min

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0910970/

Disney en Pixar zorgden met "Wall-E" voor een flinke portie digitale magie. Wall-E is een afvalverwerkende robot, die eenzaam en alleen zijn dagen vult met het opstapelen van blokken afval. De Aardbewoners verlieten 700 jaar geleden de planeet , die onleefbaar is geworden door de vervuiling en het gebrek aan gezonde lucht. Wall-E's enige metgezel is een kakkerlak, die hem overal volgt als een hondje. Wall-E verzamelt menselijke curiosa en kijkt naar oude musicals. Op een dag landt een ruimteschip op aarde. Een eivormige robot wordt op aarde gedropt. Wall-E, die al lang van gezelschap droomt, probeert de zoekende robot te benaderen. De robot heet EVE en er groeit een romance tussen hen. Tot EVE een plant ziet in Wall-E's schuilplaats. EVE neemt het plantje in zich op en schakelt zich, tot Wall-E's verdriet, definitief uit. Kort daarop komt het ruimteschip EVE ophalen. Wall-E achtervolgt zijn vriendinnetje, hecht zich aan het schip vast en reist de ruimte in. Het schip heeft als bestemming de Axiom, een ruimtebasis waar de afstammelingen van de aardbewoners een lui en gecontroleerd leventje leiden.

De nieuwe film van de Pixar studio's overtreft nog hun vorige producties zoals "Finding Nemo" en "Ratatouille". Het realiteitsgevoel is erg sterk. De makers zorgden voor een uniek universum. De aarde is een dorre planeet met de overblijfselen van wolkenkrabbers en met torens verwerkt afval. De Axiom is een steriele wereld met een gerobotiseerde maatschappij die zorg draagt voor een lui mensenras die allemaal het slachtoffer van obesitas lijken te zijn. Wall-E is nog veel meer dan gewoon een virtuele SF-wereld. De robots zelf zijn levendig echt, met een breed palet van menselijke emoties en een naïef romantisch zoals we alleen in films te zien krijgen. Wall-E deed me wat denken aan Johnny 5 uit de film "Short Circuit" (1986). Het zou me niet verbazen dat Pixar erdoor geïnspireerd geweest is, want ook Johnny 5 had de eigenschap om op een menselijke manier te denken en te reageren. EVE is een erg simplistische creatie, wier gemoedstoestanden enkel in haar ogen te zien zijn (ik zeg haar, want we moeten aannemen dat EVE van vrouwelijk is hoewel robots geslachtsloos zijn. Dat zijn zo van die paradoxen die enkel in kinderanimatie te vinden zijn).

De kracht zit in de mimiek van de robots, die aanleiding zou kunnen geven tot een studie in non-verbale communicatie, en de humor, die vooral visueel is, werkt volledig en herinnert aan de Chaplin films van vroeger. Wat de (ecologisch getinte) plot betreft, dit komt slechts in het tweede deel van de film tot leven, en heeft genoeg in zijn mars om het ritme van de film constant te houden. Een échte Disneyfilm voor jong en oud over vriendschap en hoop, ideaal om tijdens de kerstvakantie te bekijken, en later opnieuw te bekijken.

Vinny's Rating : 9/10