Regie : Pierre Richard
Genre : Komedie
Acteurs : Pierre Richard, Smaïn, Pierre Palmade, Edith Scob, Jacques Seiler,...
Speelduur : 90 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0102589/
Het is altijd leuker om een film te reviewen waarvoor mijn hart klopt. Het is de derde keer dat ik "On peut toujours rêver" zie, en hij blijft me doen lachen. Pierre Richard, een Franse komiek uit de jaren '70 en '80 die vooral gekend is voor zijn onhandige, slungelige personages, en Smaïn, een jonge Algerijnse humorist van de jonge generatie, vormen een duo in een pretentieloze feelgood komedie over het verlangen naar jong zijn.
Charles de Boilesve (Pierre Richard) is een rijke, genadeloze ondernemer met kranten, fabrieken en een voetbalploeg, die omringd is door strontvervelende zakenlui en door een verwende familie. Hij verveelt zich. Uit verveling, en ook uit gierigheid, gebruikt hij zijn vrije tijd om in supermarkten te gaan stelen. Op een dag wordt hij betrapt en uitgescholden door Rachid Merzahoui (Smaïn), een jonge Algerijn die als assistent werkt in een volks kapsalon. De Boilesve vindt het leuk dat er nog iemand is die hem zo durft aan te spreken, en volgt hem tot de allochtonenbuurt waar hij werkt en woont. Hij biedt hem aan om zijn persoonlijke kapper te worden en zijn ondeugende gedrag maakt een opgemerkte intrede in de intieme kring (hoofdzakelijk saaie grijze muizen) van de Boilesve. In feite benijd Boilesve de eenvoud en de jeugdige zorgeloosheid van Rachid, en samen gaan ze een nachtje stappen. De zoon van Charles zet een detective (Jacques Seiler) op zijn spoor om hem terug naar het bedrijf te brengen.
De twee acteurs zorgen voor een sociaal contrast. Beiden leven in hun wereldje die ze nooit verlaten. De één is een rijke bouwondernemer die zich alleen omringt met strontvervelende zakenmensen en een verwend gezin. De ander komt uit de arme allochtonenbuurten en zijn kansen lijken erg beperkt. De Boilesve is niet gelukkig : hij heeft al jaren niet meer gelachen door het verkillende zakelijke contact met zijn omgeving. In Rachid vindt hij iemand die hem opnieuw uit zijn apathie kan wekken en hem doet verlangen naar zijn jeugd. Het meest emotionele moment die dit verlangen uitdrukt, is wanneer hij op een bepaald moment "La Bohême" zingt van Charles Aznavour.
Het personage van Boilesve, en zelfs het thema, deed me sterk denken aan dat van Nicholas van Orton uit "The Game" met Michael Douglas, waarin een asociale bedrijfsleider op de proef gesteld wordt. Leuke scènes zijn die waarbij ze beiden naar de McDonalds gaan en waarbij ze een discotheek voor zwarten binnengaan. De film mocht nog gerust een half uur langer zijn en de fratsen iets talrijker want het werkte zoals het moest ... en was te plots gedaan.
Vinny's Rating : 8/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten