Vermist (2007)

Regie : Jan Verheyen

Genre : Thriller

Acteurs : Koen Debouw, Joke Devynck, Kevin Janssens, Stan Van Samang,...

Speelduur : 85 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1133617/

Als ik me niet vergis is dit de pilootfilm van de gelijknamige serie die op VT4 speelde. Verheyen herconstrueert de gebeurtenissen rond de verdwijning van een 16-jarig meisje, Evy.

Ze verdween op discotheek nadat ze haar ouderlijk huis verliet, en werd gesignaleerd met een jongere man. De ouders roepen direct de cel Vermiste Personen op. Inspecteur Sibelius ontdekt dat de vader, Hendrik De Schrijver, soms hard optrad tegen zijn dochter, dat Evy niet vies was om seks te hebben voor een camera, en dat ze connecties had tot in het zware misdaadmilieu. Voor Sibelius en zijn experten wordt het een ingewikkelde affaire, waarin ze de rode draad moeten blijven vinden tussen de leugens en de halve waarheden van de getuigen.

Verheyen gaat ditmaal heel strak en technisch te werk. Soms voelt het aan als een docu-drama. Hij blijft de hele film door vasthouden aan de enquête rond Evy, die soms een bokkesprongetje naar links of naar rechts maakt. Hij heeft aandacht voor de bezorgdheid van de ouders, voor de domme dingen die aan de basis liggen van de verdwijning, voor valse pistes, voor de emotionele lasten, voor details die het onderzoek vooruit helpen. Hij schetst een realistisch beeld van wat een verdwijning impliceert maar regisseert het niet met genoeg verbeelding, waardoor de kwaliteit de gemiddelde VT4-serie niet overtreft, en hij een werk maakt die enkele dagen later vergeten zal zijn. Dit kon anders zijn, moest hij bijvoorbeeld de experten een privéleven gegeven hebben, waarop de verdwijning een impact op had. Misschien kon het ontvoeren van een hypothetische dochter van Sibelius voor meer rode peper gezorgd hebben.

Vinny's Rating : 6,5/10

How The Grinch Stole Christmas (2000)

Regie : Ron Howard

Genre : Komedie / Fantasy

Acteurs : Jim Carrey, Taylor Momsen, Jeffrey Tambor, Christine Baransky,...

Speelduur : 104 min

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0170016/

Om kerstdag door te komen, is "The Grinch" de ideale familiefilm. Het is een sprookje met een universele boodschap, die door Ron Howard heel sfeervol en dromerig in beeld gebracht werd. Het verhaal werd neergeschreven door de Amerikaanse kinderauteur Dr.Seuss. De mimiek en onnozelheden van Jim Carrey zijn een tot de verbeelding sprekende trekpleister, al is het personage op zich onsympathiek en lichtjes afschrikwekkend voor de allerkleinsten. Howard gaat hierin gelukkig nooit te ver.

Het verhaal brengt ons in het hart van een sneeuwvlok, waar we kennismaken met het wereldje van Whoville, waar alles in functie staat van de kerstviering. Kerstbomen worden gezet, de huizen worden met lichtjes versierd en de kinderen wachten vol ongeduld op de kadootjes. Eén personage deelt hun vreugde niet : een groene Who, de Grinch genaamd, heeft een gloeiende hekel aan kerstmis, omdat hij in zijn jeugd bespot en beschimpt werd. Hij heeft zich teruggetrokken op de top van een onherbergzame berg. Zijn wraak is nabij, en hij plant om alle kerstcadeaus uit de huizen te stelen en Whoville een zo triestig mogelijke kerst te bezorgen. Enkel het kleine meisje Cindy vindt hem aardig, is niet bang van hem, en probeert hem terug in de maatschappij te krijgen, waaruit hij verstoten is. Ze probeert ook haar volk duidelijk te maken waar de werkelijke bedoelingen van het kerstfeest liggen...

"The Grinch" vat in essentie de kerstwaarden samen : het belang van het familiale samenzijn en de gezelligheid van het gebeuren. Howard schotelt ons alle clichés opzettelijk voor, en stilaan komt die warmte en die gezelligheid onze harten binnen. Hoe kunnen we niet de eenzame zielen herkennen, die verbitterd kerstmis zonder familie moeten vieren? Hoe kunnen we niet de opwinding van de kerstcadeaus vergeten? We moeten toegeven dat kerstmis een feest is die de christelijke wereld verenigt, een lijm die tijdelijk de breuken in onze op de proef gestelde maatschappij verenigt en ons eraan herinnert dat we allemaal mensen met een hart zijn. De goede sentimenten primeren, en Jim Carrey zorgt voor een nerveuze en theatrale groene clown, die vanbinnen niet zo slecht is als hij zelf gelooft, en op de voet gevolgd wordt door een hond, die niet steeds goedkeurt wat zijn baasje doet, maar toch trouw blijft. Carrey's mimiek en de humor zijn eenvoudig maar effectief, en herinneren ons aan zijn rol in "The Mask". De wereld die Ron Howard opgebouwd heeft is feëriek en prikkelend. Voor de kinderen is het een portie gezonde pret, voor de volwassen is het de kans om mee te genieten en zich te laten overweldigen door het goede gevoel die de film uitstraalt.

Vinny's Rating : 8/10

Battle Beyond The Stars (1980)

Regie : Jimmy T. Murakami
Genre : Science-Fiction
Acteurs : Richard Thomas, Robert Vaughn, George Peppard, Darlanne Fluegel,...
Speelduur : 104 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0080421/

Goede Science Fiction is moeilijk, en toen ik deze onder ogen kreeg met de naam van Roger Corman presents, voorspelde dat niet veel goeds. Corman produceerde heel wat B-films en stond er zowat synoniem voor in de jaren '70. Als de film al succes oogstte bij kinderen, is hij sterk verouderd. "Battle" is een SF remake van "The Seven Samurai" van Akira Kurosawa.

Het verhaal is heel dunnetjes en kan in enkele lijnen samengevat worden. Een dictator uit de ruimte, Sador of the Malmori, koloniseert met geweld een klein vredig planeetje. De bevolking stuurt hun jonge held, Shad uit. De jongen moet bondgenoten zoeken om de oorlog te verklaren tegen Sador. Op zijn weg in de ruimte ontmoet hij Nanelia, dochter van een wetenschapper, de Space Cowboy, de ruimte-amazone Saint-Exmin, de hagedisachtige huurling Cayman of the Lambda Zone en Gelt, een verbannen misdadiger...

Het is kitscherig, ongelooflijk kitscherig zelfs, met veel neon en felle kleuren, en naieve personages zoals men ze enkel uit tekenfilms kent. De filmmakers hebben zich vreselijk laten gaan met ergerlijke special effects, en het verhaal heeft niet veel meer om het lijf dan hetgeen ik verteld heb. Wat is dan nog de reden om deze film te bekijken? Leefden ze nog lang en gelukkig? Hoe komt Sador aan zijn einde?
Maar voor kinderen met veel verbeelding zal het een leuke en onderhoudende film zijn, en misschien is het ook niet slecht zo. Vriendschap en collegialiteit zitten diep in de film ingeworteld en zou zelfs als moralistisch lesje niet misstaan in de bedrijfswereld. Laat je kinderen de film zien, maar kijk niet mee :-)

Vinny's Rating : 4,5/10

Quantum of Solace (2008)

Regie : Marc Forster

Genre : Actie

Acteurs : Daniel Craig, Olga Kurylenko, Mathieu Amalric, Judi Dench,...

Speelduur : 101 min

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0830515/

Na het prachtige "Casino Royale" was het reikhalzend uitkijken naar het vervolg, waarin Bond dieper raakt in zijn onderzoek naar de mysterieuze misdaadorganisatie Quantum. Forster, regisseur van "The Kite Runner", kan zijn voorganger niet evenaren en biedt ons iets dat meer op een ordinaire actiefilm lijkt dan op een Bondfilm "pur sang".

"Quantum of Solace" vangt aan waar "Casino Royale" ophield. Bond heeft Mr. White gevangengenomen en wordt belaagd door zijn vijanden in een wilde achtervolging met een hi-tech sportwagen. Tijdens de ondervraging van Mr White blijkt dat er een verrader zit binnen de geheime dienst, die White het zwijgen wil opleggen. Bond overmeestert Mitchell de verrader, maar White is gaan vliegen. De MI6 richt nu haar blik op een rijke investeerder, Dominic Greene, aan wie Mitchell financieel gelinkt was en zich in Haiti bevindt. Greene is ook in het gezelschap van Camille, een vrouw die haar eigen strijd voert tegen Greene. Bond ontdekt dat Greene plannen heeft om een staatsgreep te steunen in Bolivië in ruil voor de uitbating van belangrijke natuurlijke bronnen. Bond zal hier een voetje voor steken...

Een goede Bondfilm moet het hebben van zijn cliché's. Hier vinden we geen enkele terug. De dubbelzinnige sensualiteit van de Bondgirls is er niet. Ditmaal gaat hij niet onder de lakens, heeft de Bondgirl zelfs geen achternaam (Vesper Lynd is toch nog altijd Bond-achtiger dan alleen maar Camille) en neemt Bond geen nip van zijn favoriete drankje. De subtiel opgebouwde actie uit "Casino Royale" wordt vervangen door een opeenvolging van wilde actiescènes en bepaalde sleutelpersonages worden niet uitgewerkt, zoals de agente Fields of Guy Haines, één van de topmannen van Quantum. Hola, als ik zoiets wilde, dan huurde ik gewoon een Van Damme film. Dit is helaas een Bondfilm die, ondanks zijn vrij hoge entertaininggehalte, véél minder om het lijf heeft en die ook het verst verwijderd is van Ian Flemings idee van Bond. Ik hoop op beter voor Bond nr 23.

Vinny's Rating : 6/10

E.T. - The Extra Terrestrial (1982)

Regie : Steven Spielberg

Genre : SF / Familiefilm

Acteurs : Henry Thomas, Dee Wallace, Robert McNaughton, Drew Barrymore, Peter Coyote,...

Speelduur : 120 min (extended version)

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0083866/

Deze familiefilm verpulverde heel wat box-office records, en kende zijn succes vooral dank zij een grote merchandising campagne. Dit SF sprookje is een tijdloze filmervaring die vooral kinderen een magisch moment zal bezorgen. "E.T." bevat ook voldoende inhoud om volwassenen te ontroeren.

Een vreemd buitenaards wezentje wordt per ongeluk achtergelaten op aarde, en vindt toevlucht in het huis van Mary en haar kinderen, Elliott, Michael en Gertie, gespeeld door een toen nog 6-jarige Drew Barrymore. Het is een gezin die op dat moment in een moeilijke familiale situatie zit : de ouders zijn gescheiden en hun moeder doet haar best om haar kroost op te voeden. Elliott is degene die E.T. voor het eerst ziet, en verbergt hem in zijn kamer. Het blijkt ook dat het wezen een telepathische band met Elliott aanknoopt. Spielberg illustreerde dit met twee evenwijdige scènes : de ene speelt zich af in het klaslokaal, en de andere toont ons E.T. die op ontdekkingstocht gaat in het huis. Al snel worden ook Michael en Gertie betrokken in Elliotts geheim. E.T. wordt hun grote vriend waarover ze zich vol liefde ontfermen. Maar E.T. voelt zich eenzaam en verlangt naar huis...

E.T. zit vol goede sentimenten en is inhoudelijk ook heel sterk uitgewerkt. In een periode waar kwaadaardige aliens heel populair zijn, is deze koddige "man of the moon" een ware verademing. De relatie met de kinderen is hartverwarmend en we blijven nooit onverschillig. Spielberg zorgt voor grappige situaties, enkele spannende momenten zonder daarbij te gaan overdrijven, en een vleugje tragedie om op onze emoties in te spelen. Hij blijft bij bepaalde zaken met zijn voeten op de grond, en koos desondanks een gebroken gezin als omgevingsfactor. Ik heb nooit begrepen waarom hij dat gedaan heeft en ik geloof niet dat het zo'n toevallige keuze is geweest. Uiteraard is er dan nog de overaanwezige bombastische muziek van John Williams, die emotie koppelt aan muziek. De film is zijn hype in ieder geval wel waard, en zal ongetwijfeld de tand des tijds overleven.

Vinny's Rating : 9/10

Hard Candy (2005)

Regie : David Slade

Genre : Thriller

Acteurs : Patrick Wilson, Ellen Page Sandra Oh

Speelduur : 103 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0424136/

Na afloop van deze film vroeg ik me af of dit nu over pedofilie ging of niet. Hoewel het standpunt van de regisseur duidelijk anti is, spreekt hij zijn positie tegen door de pedofiel in een bedreigde positie uit te beelden waardoor het publiek hem sympathiek gaat vinden. Het verhaal drenkt in een "oog om oog tand om tand" atmosfeer.

Jeff (Patrick Wilson) is een professionele fotograaf. In zijn vrije tijd schuimt hij chatrooms af om contact te leggen met minderjarige meisjes. Hij maakt een afspraak met de 14-jarige Hayley (Ellen Page), en nodigt haar uit bij hem thuis. Daar doet ze slaapmiddel in zijn drank en bindt hem vast op een stoel. De rollen worden omgekeerd. Het meisje lijkt veel van hem af te weten, en heeft snode plannen met hem. Jeffs enige zorg is om te ontsnappen maar zijn situatie is nogal benard.

De volledige film speelt zich af in Jeffs huis, en is een lange dialoog tussen Wilson en Page. "Hard Candy" weet niet welke kant het moet opgaan. Over Hayley niet veel uitleg : ze liegt over haar identiteit en haar motivaties voor wat ze doet blijven onbekend. Werd ze zelf misbruikt? Geen antwoorden. Moeilijk om begrip te voelen voor wat ze doet en moeilijk ook om geen medelijden met de pedofiel te hebben. Daar bovenop trakteert regisseur David Slade ons nog op een flinke portie sadisme, die de film nog dieper de afgrond in duwt. Niet zozeer het sadisme op zich stoort, wel het feit dat er totaal geen aanleiding voor is. En zo worden smeekbedes en de uitlatingen van deze arrogante snol heen en weer geslingerd tot het belabberde einde. Werkelijk, dit vond ik absoluut geen goede thriller. Hij is niet "to the point" en provoceert nauwelijks onze percepties. Zoals ze in Nederland zouden zeggen : een baggerfilm.

Vinny's Rating : 3/10

4 months, 3 weeks and 2 days (2007)

Regie : Cristian Mungiu

Genre : Drama

Acteurs : Anamaria Marinca, Laura Vasiliu, Vlad Ivanov,...

Speelduur : 105 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1032846/

Abortus is niet iets waar je licht mee moet omgaan. De winnaar van de Gouden Palm in Cannes toont ons dit met klinisch en grauw pessimisme. Het is niet zozeer de abortus zelf die zo pessimistisch is, maar het feit dat ze die abortus moeten uitvoeren in de Ceausescu dictatuur van de jaren '80, waar deze illegale handeling een misdrijf is, waarop strenge straffen staan. "4 months" is een momentopname in de levens van twee jonge meisjes die niet goed weten waar ze aan beginnen.

Gabita en Otilia zijn twee kamergenotes. Gabita is zwanger en wil abortus doen. Beide meisjes huren een kamer in een hotel en Gabita maakt een afspraak met Bebe, een clandestiene dokter. De dokter is misnoegd, want Gabita heeft zijn instructies niet gevolgd : ze zitten niet in het hotel dat hij had gevraag en ze bracht haar vriendin mee. Bovendien loog ze ook nog over het aantal maanden dat ze zwanger was, wat implicaties heeft op de abortusmethode. De man is ook misnoegd want hij weet wat voor gevolgen dit voor hem kan hebben, en maakt zich kwaad op de naïviteit van de meisjes. Uiteindelijk laat hij zich overhalen om het toch te doen...

Deze Roemeense film is een zuivere "arthouse" film, zonder muziek, rauw in zijn realisme en met statisch camerawerk. Dat was een groot minpunt wat mij betreft, omdat de film visueel traag en vervelend wordt, zoals het familiale samenkomen bij Otilia's schoonouders. Ook dialogen waarin slechts één van de personages in beeld komt kan ik minder waarderen, hoewel ik de goedgemeende bedoelingen van Mungiu begrijp.

Hij zorgt wel voor een goede weergave van de onaangename Ceausescu sfeer : voedselrantsoeneringen, streng personeel, de angst om bespioneerd te worden, troosteloze straatbeelden. Deze maatschappij moedigt meteen ook een grote solidariteit aan tussen de personages : Otilia en de dokter helpen Gabita tot ze hun engagementen voldaan hebben. Het doet er niet of ze elkaar lang of niet lang kennen, goed of niet goed... er hangt iets van solidariteit. De camera besteedt vooral aandacht aan de gezichtsuitdrukkingen van de actrices en geloof me : het verloop van de volledige situatie valt op ieders gezicht te lezen. De film verdiept zich ook niet in uitleg : zo weten we niks over de antecedenten van de abortus of over de redenen ervan en stopt de film even plots als hij begonnen is. Hun levens gaan gewoon verder. Hoewel het niet mijn visuele stijl is, vond ik dat Mungiu de juiste toon heeft gevonden.

Vinny's Rating : 7/10

Penelope (2006)

Regie : Mark Palansky

Genre : Komedie

Acteurs : Christina Ricci, James McAvoy, Catherine O'Hara, Reese Witherspoon,...

Speelduur : 98 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0472160/

Het moderne sprookje "Penelope" vangt aan met een stukje familiegeschiedenis. Ergens in de 18de eeuw spreekt een heks een vloek uit over een man, die niet met de dienstmeid, waarmee hij een verhouding had, wilde trouwen omdat zijn sociale status hem dwong om een vrouw uit zijn klasse te trouwen. De ontroostbare dienstmeid pleegde zelfmoord. De eerstvolgende vrouwelijke nakomelinge zou een varkenssnoet krijgen tot ze een man zou vinden die oprecht verliefd op haar zou zijn. Die eerstvolgende nakomelinge is Penelope Wilhern.

Met een varkensneus is het geen makkie om een geschikte kandidaat te vinden. Haar moeder nodigt heel wat kandidaten in de grote woning, maar de jongens lopen allemaal geschrokken van haar weg. Eén van hen, Edward Vanderman (Simon Woods), spreekt over Penelope als van een monster, en huurt een detective in, Lemon (Peter Dinklage), om het verscholen meisje aan de buitenwereld te tonen. Om haar te benaderen huren ze een verslaafd gokker in, Max Campion (James McAvoy). Hij vlucht niet weg voor Penelope en weet haar gevoelens te raken. Penelope is diep ontgoocheld wanneer Campions bedoelingen duidelijk worden. Ze vlucht weg van thuis om de wereld te ontdekken.

"Penelope" is een luchtige en lieve romantische komedie, die een eeuwenoud thema terug tot leven brengt : verder kijken dan het uiterlijk. Penelope gelooft zelf niet dat ze iemand zal vinden om de vloek te verbreken die haar leven beheerst en is gecomplexeerd. De luchtigheid komt naar voor uit de afwezigheid van agressieve woorden en beelden, waardoor de film geschikt is voor kinderen (hoewel meisjes de film meer zullen waarderen dan de jongens). Met de dwerg Lemon vindt Palansky een welkome komische noot. Palansky werkt de relatie tussen Ricci en McAvoy niet voldoende uit. Er ontluikt duidelijk een band tussen hen wanneer Campion het meisje gaat bezoeken, en dan keert hij pas terug op het einde. Het romantische gehalte is niet zo sterk aanwezig als men zou denken. Ook de lelijke groene kostuums van Christina Ricci zijn een doorn in het oog. Ze ziet er allesbehalve sexy uit. De enkele gebreken mogen de jongsten er niet van weerhouden om deze lieve film te bekijken. Ik heb er in elk geval een warm gevoel aan overgehouden.

Vinny's Rating : 7/10

The Black Dahlia (2006)

Regie : Brian De Palma

Genre : Misdaad

Acteurs : Josh Hartnett, Scarlett Johansson, Hillary Swank, Aaron Eckhart,...

Speelduur : 116 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0387877/

Brian De Palma, regisseur van legendarische films als "Body Double", "Scarface" en "The Untouchables" waagt zich aan een film noir, "The Black Dahlia", die een onopgeloste moord uit de jaren '40 als leidraad neemt. Het verhaal is geïnspireerd door het gelijknamige boek van misdaadauteur James Ellroy.

De film volgt twee detectives in het Los Angeles van de jaren '40, Bucky Bleichert (Hartnett) en Lee Blanchard (Eckhart), die een gruwelijke moord moeten oplossen. Elizabeth Short werd in twee stukken gezaagd en haar organen werden verwijderd. Bleichert en Blanchard raken geobsedeerd door de zaak, en het begint stilaan hun privé levens te raken. Beide detectives zijn stevig bevriend en vormen een "ménage à trois" met Kay Lake (Johansson), een mooie blondine die Blanchard ooit redde uit de klauwen van gangster Bobby Dewitt. Kay koos om met Blanchard te leven om zichzelf te beschermen, maar haar gevoelens gaan naar Bleichert. Beide detectives zijn ook professionele boksers onder de namen Mr. Fire en Mr. Ice. Bleicherts onderzoek brengt hem in aanraking met de duistere kant van de filmwereld. Elizabeth Short liet zich voor wat geld, meeslepen in pornografische films, en ontekt dat ze een lesbische relatie had met Madeleine Linscott (Swank), de dochter van een rijke bouwondernemer...

De Palma stak veel energie in de film om alles stijlvol te maken. Femme fatales, oldtimers, passionele scènes en aangepaste muziek. Je voelt je werkelijk teruggezogen naar deze zowel decadente als nostalgische periode. Verder is er heel wat mis. Het verhaal zit vrij warrig in elkaar : logische verbanden zijn moeilijk te leggen. Het is telkens alsof een element ontbreekt om de brug te slaan tussen twee scènes. Ook de driehoeksverhouding is ongeloofwaardig. In dergelijke relaties is er altijd één jaloerse man. Hier komen ze alle drie perfect overeen. Wat is dan de meerwaarde hiervan voor de film? De rol van Johansson was er om een rokerig waas te scheppen. Het leek alsof ze veel te verbergen had, en op het einde is duidelijk dat, van alle personages uit de film, ze de meest betrouwbare is. Swank speelt een manipulerende slet, die ooit een relatie had met Short, en Bleichert om haar vinger probeert te winden. Het is complex zonder intrigerend te worden en de gaten in het verhaal worden opgevuld met onbegrijpelijke wendingen, zoals een personage dat helemaal op het einde uit de lucht komt vallen. Het acteerwerk is matig, met slechte casting van een nog onervaren Josh Hartnett, een afwezige Aaron Eckhart, een weinig sensuele Scarlett Johansson en een bijna puriteinse Swank. Ik zeg het met nadruk : "The Black Dahlia" van De Palma is een slechte film noir.

Vinny's Rating : 5/10

Cloverfield (2007)

Regisseur : Matt Reeves

Genre : Science Fiction

Acteurs : Lizzy Kaplan, Jessica Lucas, T.J. Miller, Michael Stahl-David, ...

Speelduur : 85 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1060277/

Zelden in films is de docustijl zo goed in de plot, of in de non-plot eigenlijk want van een consistent verhaal is niet echt sprake, ingepast. “Cloverfield” vertrekt van een idee en niet van een neergepend script. De dialogen zijn geïmproviseerd in functie van een aantal vooraf bepaalde situaties. De film wordt verteld via een handcamera. Deze stijl, die in 1999 door de ingenieuze horrorfilm “Blair Witch Project” ingevoerd werd, geeft de indruk dat je rechtstreeks betrokken bent bij de actie, wat een graad van realisme toevoegt die je niet kan bereiken via de gewone filmtechnieken. Maar is “Cloverfield” nu meer dan een “Godzilla” met digitale camera, zoals velen zouden verwachten ?

O ja, het is veel meer. Waar “Godzilla” verveelt met nutteloze uitleg over waar het beest vandaan komt, en die domme dialogen dan nog kruidt met bombastische effecten, bespaart de regisseur alle irrelevante uitleg, en gebruikt zijn FX zuinig en doelgericht. Ook gaat het hier niet om holle actiescènes om het publiek aandachtig te houden. Het gaat over jongeren die in een situatie verzeild raken, en op een spontane manier proberen te overleven. De psychologische impact van de gebeurtenissen rondom hen wegen veel zwaarder door dan de actie van het monster dat door New York een spoor van vernieling achterlaat. En dit maakt de film ook een stuk menselijker. Enkel de overdadige camerabewegingen maken de film tot een moeilijke kijkoefening. Maar ik begrijp Matt Reeves (regisseur van de TV reeks “Lost) dus ... that’s not the point.

In de eerste 20 minuten maken we kennis met de personages, zodat we hen kunnen identificeren met gewone mensen zoals u en ik. Hun relaties, bezigheden worden uitgebreid uit de doeken gedaan op een afscheidsfeestje waar iedereen over iedereen zit te roddelen. Het hoofdpersonage, Rob, gaat naar Japan gaan werken. En dan, net als het begint te vervelen, raken we betrokken bij de actie. Het is precies alsof New York aangevallen wordt door de vijand. Dat is het niet : in feite is een reusachtig monster uit zee gekomen. Het beest voelt zich, net zoals in het King Kong van 1933, ontheemd en bedreigd, en slaat alles in vernieling. De strijd van het leger tegen het beest is hier een bijzaak, want we volgen vanaf nu enkele jongeren in hun doelloze omzwervingen om aan de chaos te ontsnappen. Ze vluchten doorheen de metro en onderweg komen ze spinachtige schepsels tegen, die van het wezen vallen. Een niet onaardig idee, die de dreiging van wat er gebeurt altijd erg nabij houdt en ons met een gevoel van onbehagen vult.

Vergeet Godzilla. “Cloverfield” is de deal. Samen met het Koreaanse “The Host” blazen ze het uitgeputte genre op een erg waardige manier terug leven in.

Vinny's Rating : 8/10

Lakeview Terrace (2008)

Regie : Neil LaBute
Genre : Thriller
Acteurs : Samuel L. Jackson, Patrick Wilson, Kerry Washington, Ron Glass, ...
Speelduur : 105 min
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0947802/

Je vrouw kan je nog kiezen, je buurman moet je aanvaarden, wie hij ook is. Chris en Lisa Mattson komen toe in Lakeview, een zeg maar "chique" buitenwijk van Los Angeles. Hij is blank, zij is zwart. Ze zijn een modern interraciaal koppel die van elkaar houden. Chris' schoonvader is een rijke jurist die nog steeds sceptisch is of zijn dochter de goede keuze heeft gemaakt. De sfeer is wat gespannen. Hun buur, Abel Turner, is een zwarte ervaren politieagent, die ook een oogje in het zeil houdt voor de buurt en met zijn twee kinderen leeft. Chris probeert contact met Abel en zijn gezin te maken. In de ogenschijnlijk sympathieke communicatie tussen hen, laat Abel nu en dan een onwennige opmerking vallen, waarmee hij zijn ongenoegen uit over de gemengde relatie van Chris en Lisa. Het blijft niet bij verbale aanvallen. Abel begint de plagerijtjes op te drijven : hij laat een fel licht in hun kamer schijnen, houdt luidruchtige feestjes tot laat in de nacht en snoeit de hagen van Chris kaal... Eén ding is zeker, hij wil zijn buren weg.

"Lakeview Terrace" is een ongewone thriller. Neil LaBute klampt zich niet vast aan clichés over racisme. Hier is de racist zwart en het slachtoffer blank. Abel heeft zijn motivaties om zijn buren het leven zuur te maken, leren we, en wat we zien is een man die op de verkeerde manier met zijn persoonlijke frustraties omgaat. Hij geeft anderen de schuld voor wat hemzelf overkomt. Het feit dat hij agent is, maakt de situatie nog meer gepeperd en levert hem een machtsvoordeel op. Chris laat zich niet doen, en er volgt een trage maar zekere escalatie in de gebeurtenissen.

Jackson speelt een valse man met veel overtuiging. Het is de eerste keer dat hij een rol speelt die hem zo dicht bij zijn publiek brengt. Wilson en Washington brengen het er ook goed vanaf, al dien ik te vermelden dat ze een opvallend braaf en katholiek leventje leiden. Ze zijn jong, zitten nog vol onzekerheden, vol goede bedoelingen en zijn goed op weg om respectabele burgers te worden. Een man als Turner hadden ze niet voorzien, want hij is allesbehalve de buur die ze voor ogen hadden. "Lakeview Terrace" spreekt onrechtstreeks ook over de sociale rol die de "buur" dient te spelen, als "gids" in een nieuwe omgeving. LaBute verwerkt ook de dreiging van een bosbrand, die in zekere zin het tempo van de film aangeeft. Wanneer het vuur Lakeview bereikt, zijn de gemoederen van Chris en Abel ook al hoog opgelaaid. Het is een interessante film omdat hij zich op veel verschillende manieren laat zien, of het nu een racistisch drama is dan niet een beangstigende sociale thriller.


Vinny's Rating : 8,5/10

Catch A Fire (2006)

Regie : Phillip Noyce

Genre : Drama

Acteurs : Tim Robbins, Derek Luke, Bonnie Henna, Mncedisi Shabangu,...

Speelduur : 101 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0437232/

De autochtone Zoeloes hebben vele jaren gestreden voor gelijke rechten als de blanke. Het racismeprobleem is jarenlang uitgebreid in de Westerse media gekomen. De australiër Phillip Noyce waagt zich aan een nieuwe anti-apartheidfilm. Vraag is nog maar of hij ons nieuwe dingen kan vertellen die nog niet aan bod gekomen zijn in vorige films zoals bvb "Cry Freedom". Hij gebruikt het echt gebeurde verhaal van Patrick Chamusso als leitmotiv voor zijn film.

Chamusso is een Shangaan, werd geboren in Mozambique en keerde jaren later terug naar Zuid-Afrika, waar hij als ploegleider werkte in een olieraffinaderij. Hij is getrouwd met Precious en heeft twee kinderen. In zijn vrije tijd coacht hij een lokale kindervoetbalploeg. Het is de periode van de terroristische aanslagen van het ANC, de verzetsbeweging tegen het blanke bestuur. Op een dag wordt ook Secundo, de firma waar Chamusso werkt, getroffen. Onmiddellijk opent de sinistere Nic Vos een enquête om de daders bij de kraag te vatten. Ook Chamusso, die toevallig afwezig was op de dag van de aanslag, wordt opgepakt, gemarteld en ondervraagd. Na wekenlange ontberingen is Vos overtuigd dat de man niks met de aanslag te maken had. Ontgoocheld door zijn behandeling sluit hij zich aan bij het ANC en volgt een intensieve training in Mozambique. De organisatie wordt geleid en gesteund door Joe Slovo, een blanke kolonist die tegen de wil van zijn regering, ijverde voor gelijke rechten voor blank en zwart. De apartheidsbeweging krijgt informatie over de trainingskampen en plant een aanval. Chamusso keert opnieuw naar huis via Swaziland, en bereidt een nieuwe aanslag voor op Secundo. Vos herkent Chamusso op de spionagefoto's uit Mozambique, en vermoedt waar het allemaal naartoe gaat...

Shawn Slovo, dochter van Joe, schreef het script, en omdat ook Chamusso advies gaf bij de filmproductie, twijfel ik er niet aan dat "Catch a Fire" een betrouwbare film is. De beledigingen door de blanken, de precaire toestanden van de zwarten en de algemene mobilisatie voor het ANC hebben de gemoederen verhit in de jaren '80. Robbins speelt een minder sympathieke rol als verantwoordelijke voor de interne veiligheid. Hij doet zich voor als iemand met een hart, en probeert subtiel Chamusso's vertrouwen te winnen, maar aarzelt daarna niet om hem fysiek onder druk te zetten. Chamusso zelf is een man van zijn generatie, die op een punt komt waar het allemaal niet meer verder kan. Robbins is hiermee zelf de motor voor Chamusso's verzet en dat illustreert meteen de volledige problematiek. Met onderdrukking graaf je je eigen graf, vooral in Zuid-Afrika. Zoals Nic Vos het in een nuchter moment verwoordt : "Apartheid kan volgens mij niet blijven bestaan. Wij zijn met drie miljoen, jullie met 25 miljoen." Hij is gewoon een man die zijn job doet, zonder werkelijk te geloven in zijn regering.

Enkele aspecten verzwakken de film evenwel : het overmatige gebruik van lokale zang en muziek ergerde mij naar het einde toe want het was niet duidelijk waarom die er zo prominent in zat. Noyce brak met deze intermezzo's de dynamiek van zijn film. Ook wordt er over het ANC en over de regering relatief weinig verteld. De film dringt niet diep door in de twee kampen waardoor het verhaal wat oppervlakkig overkomt. De brutaliteiten van de blanken waren in werkelijkheid veel extremer. Noyce mist de goede toon.

Vinny's Rating : 6/10

La Balance (1982)

Regie : Bob Swaim

Genre : Politie

Acteurs : Richard Berry, Philippe Léotard, Nathalie Baye, Christophe Malavoy,...

Speelduur : 97 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0083611/

Informant zijn voor de politie is één van de vuilste taakjes die je je kunt indenken. De politie speelt met je en voor de onderwereld ben je een smerige verrader. Deze rauwe maar karikaturale thriller van Bob Swaim speelt zich af in Belleville, een wijk uit Parijs die ooit het hoofdkwartier was van de lokale misdaad.

Zonet is er weer een informant van de politie vermoord geweest door de bende van gangster Roger Massina,die al jaren uit handen van de politie weet te blijven. Palouzi (Richard Berry) en zijn collega Tintin (Christophe Malavoy) moeten nu een nieuwe informant vinden. Dédé Lafont (Philippe Léotard) lijkt de geschikte man. Hij werkte ooit voor Massina en liep weg uit diens bende naar aanleiding van een ruzie over een vrouw. De vrouw, Nicole (Nathalie Baye) is prostituée en heeft nog steeds een relatie met Lafont. Palouzi benadert Nicole om Lafont te overtuigen om Massina erin te luizen. Lafont weigert, waardoor de smerissen druk beginnen uit te oefenen. Maar Lafont heeft ook zijn eer, en ziet verklikken als iets wat hij niet kan doen.

Bob Swaim geeft een zwoele en broeierige Parijse sfeer uit de jaren '80 weer, met kleurrijke en gewetenloze gangsters en een decadente, door neon verlichte omgeving. Léotard, die broer is van een ex-minister van Mittérand, speelt een romantische boef die tussen twee vuren komt te zitten. Hoewel hij al lang niet meer voor Massina werkt, weigert hij om te verklikken. Zijn zwakke punt is Nathalie Baye, die hoopt op een betere toekomst met Dédé. Haar wens om uit "het milieu" te ontsnappen is zo groot, dat ze alle kansen neemt die zich aanbieden. De flikken zijn niet sympathieker dan de boeven : ze gebruiken en beledigen mensen om het kopstuk te kunnen pakken. De armoede en situatie waarin mensen als Lafont en Nicole zich bevinden, hebben ze aan zichzelf te denken, geloven ze. "La Balance" won in 1983 verschillende Césars (de Franse Oscars). Het is een verzuurde en agressieve kijk op de onderwereld, die te weinig dubbelzinnig is om werkelijk interessant te zijn. De hoeren zijn vulgair, de boeven flashy en de politie corrupt, vulgair én flashy. Zo'n karikaturen passen niet in een film die wil realistisch zijn en Swaim gaat hiermee in de fout. Gelukkig zijn het verhaal en de acteurprestaties onderhoudend genoeg om je tot het einde aan de zetel vast te kluisteren.

Vinny's Rating : 7/10

Aanrijding in Moscou (2007)

Regie : Christoph Van Rompaey

Genre : Komedie

Acteurs : Barbara Sarafian, Jurgen Delnaet, Johan Heldenbergh, Anemone Valcke,..

Speelduur : 102 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0948530/

Iemand zei me ooit : de enige zekerheid in het leven is dat alles onzeker is. Soms komen er verrassingen op onverwachte momenten en krijgt ons bestaan opnieuw schwung. De tragikomedie "Aanrijding in Moscou" lijkt zo uit het leven gegrepen, met zijn lichte toon en kleurig Gentse taalgebruik, en vertelt met humor en tederheid de kroniek van een vrouw, die niet gelukkig is, dat niet beseft, en plots tegen een verliefde man aanloopt die meer dan 10 jaar jonger is.

Matty (Barbara Sarafian), 43 jaar, botst op de parking van de Colruyt met haar auto in de truck van Johnny (Jurgen Delnaet), 29 jaar, die woedend naar haar uithaalt. Nog op hetzelfde moment probeert hij haar wat te bedaren. Maar Matty is een karaktervolle vrouw en wil niks van de truckchauffeur weten. Kort daarop belt hij haar thuis op (nummer gelezen op de aangifte!) en stelt voor om de bluts in haar auto te repareren. Wanneer hij er éénmaal is, nodigt ze hem binnen om mee te dineren en ontdekt zijn goede inborst. Vanaf dan verandert er iets in het routineuze bestaan van Matty. Haar leven is nochtans allesbehalve eenvoudig : ze leeft half gescheiden van haar wettige man, die een midlife crisis beleeft en een relatie onderhoudt met een 22-jarige studente, maar toch de deur naar huis veilig wil openlaten. Ze heeft drie kinderen, een introverte zoon, een jong dochtertje de toekomst voorspelt, en Vera, 16 jaar, die niet op haar mond gevallen is en in haar puberteitsrevolutie zit. Nu Matty er alleen voorstaat, heeft ze al haar energie nodig om de situatie te controleren. Johnny geeft toe dat hij verliefd is op haar. Op de eerste afspraak hebben ze seks. Maar Johnny komt op het verkeerde moment in het leven van Matty. Ze valt vlug terug met de voeten op de grond, wanneer haar man Werner haar vertelt dat de man een strafblad heeft voor het toebrengen van slagen en verwondingen op zijn ex-vrouw...

Voor een Vlaamse film is hij best aardig. Niet iedereen zal zich herkennen in de complexe situatie van Matty, maar we brengen er zeker begrip voor op. Ze is een ongecompliceerde vrouw die haar mannetje staat, en die niet beseft dat ze ongelukkig is, en zelfs niet gelooft dat het haar ook nog eens kan overkomen. Ze is ook nog steeds verliefd op Werner, omdat hij haar herinnert aan de momenten dat ze gelukkig was, en ze gelooft dat dit allemaal terug zal komen als hij terug is. De combinatie Sarafian-Delnaet geeft tot mijn spijt geen vonken; de afstand tussen hen is nooit echt close en liefde heb ik nauwelijks gezien. Enkel de laatste scène bracht wat meer emotie op het doek. Johan Heldenbergh vond ik goed acteren, met heel wat gezichtsuitdrukkingen die zijn aard en zijn bedoelingen verraadden. De humor, en dan zeg ik wel, de voortdurende humor houdt de film kaarsrecht en interessant. Het zijn herkenbare personages. De betere Vlaamse film, die me zeker aanmoedigt om nog films van eigen bodem te gaan proeven.

Vinny's Rating : 7,5/10

The Evil That Men Do (1984)

Regie : J. Lee Thompson
Genre : Actie
Acteurs : Charles Bronson, Theresa Saldana, Jose Ferrer, Josef Maher,...
Speelduur : 86 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0087222/

De "Death Wish" reeks bevestigde Charles Bronson in zijn status als actieheld. Het lukte hem wel, dus koos hij bewust om ermee verder te doen. De vroegere westernacteur had zijn niche gevonden. Dat leverde een opeenvolging op van goede en minder goede actieprenten. "The Evil That Men Do" is één van zijn slechtste films ooit.

In een Latijn Amerikaans land oefent de gevreesde Dr. Molloch, geïnspireerd door de Nazi arts Mengele, een heerschappij van terreur uit ten dienste van de lokale militaire dictatuur. Hij verhief folteren tot een kunst. Voor een groep militairen foltert hij een journalist, Jorge Hidalgo die zijn praktijken bekritizeerde. Het is precies een opleiding die hij aan het geven is. Holland, een kennis van Hidalgo en CIA-huurling, wordt door Dr. Lomelin ingehuurd om Molloch te liquideren. Hij neemt Rhiana, de weduwe van Hidalgo, en haar dochtertje mee als dekmantel naar het Latijn Amerikaans land. Daarna begint hij Molloch te bedreigen en zijn mannetjes uit te schakelen...

Daarmee is het verhaal bijna volledig verteld. De film werd voornamelijk in Mexico gedraaid. Veel morele waarde zit hier niet in. De enige gerechtigheid is de wet van de sterkste, en de dialogen blijven op een laag pitje. Ze beperken zich tot viriele gesprekkenover liquidatie en justitie. Al van het begin af aan, weten we waar alles naartoe gaat, en we twijfelen er geen minuut aan dat de dokter een wreed einde tegemoet gaat. Zo gaat dat nu éénmaal in zo'n films.

Regisseur Thompson komt met geen enkele, maar dan ook geen enkele verrassing op de proppen. Niemand biedt weerstand aan Bronson. Het is zowel een stijlloze als een oncreatieve no-brainer. Ik ben vrij nostalgisch naar films uit de eighties, en de zorgeloosheid van die films doet me meestal deugd. "The Evil that Men Do" is één om te passen. Je verliest er niet alleen je tijd mee, bovendien ben je die de volgende dag al vergeten.

Vinny's Rating : 3/10

Casino Royale (2006)

Regie : Martin Campbell

Genre : Actie / Spionage

Acteurs : Daniel Craig, Eva Green, Mads Mikkelsen, Jeffrey Wright,..

Speelduur : 145 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0381061/

Het is lang geleden dat er nog eens zo'n goede Bondfilm geweest is. Man, wat was dit een goede actiefilm !!! Na "Die Another Day", die een grote mislukking was, twijfelde ik eraan om ooit nog naar Bondfilms te kijken. De reeks was buiten adem geraakt. Martin Campbell, die al "Goldeneye" regisseerde, overtreft zichzelf met deze "Casino Royale", een volledige ommezwaai in het James Bond-concept. Daniel Craig speelt een menselijkere Bond, één die stiller is, één die fouten maakt, één die gefolterd en bijna vermoord wordt, die verliest in het spel. Dit is de James Bond die het dichtst in de buurt komt van wat zijn schepper, Ian Fleming, wilde.

James Bond is een topspion in wording, en heeft zojuist zijn dubbel O status verdiend. In Oeganda vertrouwt een rebel (Isaach de Bankolé) zijn geld toe aan Le Chiffre (Mads Mikkelsen), de bankier van een duistere, niet nader genoemde criminele organisatie. LeChiffre belegt gelden van terroristen, en stelt ze overal ter wereld beschikbaar. Bond zit op dat moment in Madagascar, waar hij een bommenlegger weet te klissen na een grandioze achtervolging. Tot grote woede van M, zijn superieur, overtreedt hij fundamentele regels en brengt schade toe op het grondgebied van een ambassade. Na zijn uitbrander begeeft hij zich naar de Bahamas, waar hij een man, Dimitrios, schaduwt die voor Le Chiffre werkt. Hij benadert hem door zijn mooie gefrustreerde vrouw te verleiden, en veredelt een plan om een nieuw vliegtuigmodel op te blazen. Om zijn financieel verlies terug te winnen organiseert hij een pokerwedstrijd in Montenegro, waar er met miljoenen ingezet wordt. Ook Bond koopt zich in met behulp van een mooie schatkistagente, Vesper Lind (Eva Green).

"Casino Royale" is op bijna alle vlakken geslaagd. De achtervolgingen en stunts zijn adembenemend en elegant. Vooral die eerste achtervolging laat je met open mond achter. En er volgen nog topscènes, de één al spannender dan de andere. Het was lang geleden dat de cinema nog voor zo'n goed entertainment zorgde. Deze 21ste Bond houdt niet op met het geven van wat we willen. Waar Pierce Brosnan meer een stripfiguur was, is Craig een stille, donkere en discrete man. De nieuwe Bondgirl, Vesper Lind (gespeeld door de oogverblindende Eva Green) is meer een karaktervolle assistente dan een karakterloos seksobject zoals in de vorige films. Le Chiffre is een charismatische slechterik met een doorborende blik en een stijlvolle présence. Campbell breekt met de Bondroutine van de vorige films op alle vlak, en met succes. In plaats daarvan legt de film de clichés uit : van waar komt Bonds voorkeur voor "Martini shaken not stirred"? Waarom dumpt Bond altijd de vrouwen die hij verleidt? Voor mij mogen ze in de toekomst nog zo'n Bond films maken, want die heeft me meegekregen tot het einde, en kostte me een zware vermoeiende dag op het werk de dag erop, want hij duurt toch bijna 2 h 30. Ik geef hem net geen 10 omdat de Bondsong (van Chris Cornell), toch een essentieel kenmerk van een goede James Bond, erg slecht is.

Vinny's Rating : 9,5/10

Silkwood (1983)

Regie : Mike Nichols

Genre : Drama

Acteurs : Meryl Streep, Kurt Russell, Cher, Craig T. Nelson, Fred Ward, Ron Silver,...

Speelduur : 131 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0086312/

De gevolgen voor milieu en gezondheid van de industrie zijn lang taboe gebleven. De industrie stelt mensen tewerk, dus waarom zou je je werkgever aanklagen omdat hij een beetje vervuilt en de veiligheidsvoorschriften aan zijn laars lapt? Ik wil er ook nog bijvoegen dat "Silkwood" zich in de jaren '70 afspeelt, waar mensen nog onderdanig reageerden tegenover hun superieurs. Deze Oscar genomineerde film grijpt terug naar het waargebeurde drama van Karen Silkwood, die tewerkgesteld werd bij Kerr McGee, een nucleair bedrijf waar ze plutoniumvaten maken voor kernreactoren. Karen, en ook haar vriend Drew, en vriendin Dolly, werken op dezelfde plaats. Een reeks incidenten laat hen vermoeden dat hun werk risico's inhoudt voor hun gezondheid, en Karen verwittigt de vakbond. Haar bewegingen worden met argusogen gadegeslaan door haar bazen. Ook haar vriend Drew vindt het niet verstandig dat ze zich de woede van de bedrijfsleiders op de hals haalt en pakt zijn biezen. De vakbond toont echter meer interesse voor eigen publiciteit dan voor de werkomstandigheden. Tot op het moment dat Karen zelf bestraald wordt.

Mike Nichols schetst een pessimistisch beeld van een arbeidsklasse, die geen andere keuze heeft dan om de beslissingen van het kader te ondergaan. Het is dat, of de job verliezen. Het sociale milieu waarin ze zich bevinden is verkrampt en uitzichtloos. Het kleine huisje tussen de grote schoorstenen, de trajecten van en naar het werk, de huiselijke routine... dat is wat er dagelijks te beleven valt. Gelukkig bevolkt Nichols die pessimistische omgeving met sympathieke mensen van goede wil. Karen is een vrouw met karakter die niet met zich laat sollen en aan de bel trekt, tegen alle advies in. Ze is ook een eenvoudige, grappige en gepassioneerde vrouw, die de zaken zegt zoals ze zijn en ernaar handelt. Streep geeft een echte acteursprestatie neer, en ook Cher, die een zeer gevoelige, eenzame en lesbische vrouw speelt, mag gezien zijn. Kurt Russell heb ik nooit een bijzonder acteur gevonden daarentegen, en ook hier blijft hij braafjes op de achtergrond en stelen de vrouwen de show. "Silkwood" heeft aandacht voor de privé-levens van de personages als voor de grotere invloeden die hun bestaan beheersen. Alleen is de verfilming zo "to the ground" en met een verplichte politieke boodschap ingekapseld, dat hij wat saai en documentaristisch wordt.

Vinny's Rating : 7/10

Iceman (1984)

Regie : Fred Schepisi

Genre : Drama

Acteurs : Timothy Hutton, John Lone, Lindsay Crouse, Joseph Sommer, David Strathairn,...

Speelduur : 100 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0087452/

Een groep wetenschappers ontdekt in het Noordpoolgebied iets dat ingesloten is in een ijsblok. Wanneer ze het blok ontdooien, zien ze verbijsterd dat ze een 40.000 jaar oude Neanderthaler gevonden hebben. Met behulp van de aanwezige expertise, wekken ze de oermens opnieuw tot leven en plaatsen hem in observatie in een kunstmatige omgeving. In eerste instantie is Charlie, zoals hij genoemd wordt, getraumatiseerd door alles rondom hem. Dr. Stanley Shepard, een antropoloog, besluit om contact te maken met Charlie, in een poging om hem duidelijk te maken dat zijn volk en zijn tijd volledig verdwenen zijn. Al vlug wordt duidelijk dat het onmogelijk is om in een duidelijke taal boodschappen over te brengen.

"Iceman" confronteert een humanistische visie met een wetenschappelijke visie. In het eerste geval is dokter Shepard een voorstander om via contact meer te weten te komen over Charlie, en verdedigt diens recht als menselijk wezen. De wetenschappers beschouwen hem als een studie-object en willen genetisch onderzoek doen op hem. Op een bepaald punt zullen beide standpunten tegen elkaar opbotsen. De Aziatische acteur John Lone, die in 1987 de rol van Pu Yi speelde in "The Last Emperor", zorgt voor een hypnotiserende rol als de Neanderthaler. Dit is fysiek acteren : de coördinatie van gezichtsuitdrukkingen, stemintonatie en fysieke gebarentaal moet een uitdagende oefening geweest zijn. Lone slaagt er met brio in. De verschillende ideeën die uit het verhaal voortspruiten houden de film overeind. Charlie's reacties op dieren, op moderne voorwerpen, op Shepard zelf en op de vrouwelijke dr. Brady.

Het zwakke punt van de film is de richting. Met een thema als dit, zijn er nog geen tien mogelijkheden om deze film bevredigend te beëindigen, en dat brengt het verhaal onvermijdelijk naar een tragedische en voorspelbare climax.

Het is een film om één keer te zien om zijn verstandige en originele aanpak.

Vinny's Rating : 7/10

The Dark Knight (2008)

Regie : Christopher Nolan
Genre : Avontuur
Acteurs : Christian Bale, Heath Ledger, Aaron Eckhart, Gary Oldman, Morgan Freeman,...
Speelduur : 146 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0468569/

De laatste Batman film reviewen is een moeilijke taak door de enorme hype die de film veroorzaakt geeft. Op IMDB, de grootste databank van films ter wereld, waar honderdduizenden filmgangers hun mening kunnen geven, haalt "The Dark Knight" de vierde plaats. De vraag is vooral of de hype veroorzaakt werd door het plotse overlijden van Heath Ledger, die de rol van de Joker speelt, of dat iedereen toevallig en unaniem deze film een meesterwerk vindt. Ik moet toegeven dat "The Dark Knight" niet aanvoelt als een comic verfilming, en Batman als personage de grenzen van de fantasiewereld verlaten heeft en dichter dan ooit in de realiteit staat. Christopher Nolan, een talentvolle jonge regisseur die eerder al "Memento", "Insomnia" (met Al Pacino) en "Batman begins" in beeld zette, filmt de meest grimmige versie van Batman.

Gotham City kreunt onder een reeks gewelddadige bankovervallen. Het brein hierachter is de Joker, een gestoorde psychopaat die de gedaante van een machiavellistische clown aanneemt, die de stad in anarchie wil onderdompelen. Hij zoekt hiervoor een verbond met de lokale Mafia, en is erop uit om Batman (Christian Bale) uit te schakelen, het enige obstakel die hem nog in de weg staat. Het leven van Bruce Wayne is gecompliceerd momenteel : zijn vriendin Rachel Dawes (Maggie Gyllenhaal) is van hem weggedreven en vertoeft nu in het gezelschap van een politicus, Harvey Dent (Aaron Eckhart), die het gezicht van de gerechtigheid is in Gotham. Bovendien groeit er protest bij de burgers tegen Batmans visie van justitie. Door bemiddeling van politie-agent James Gordon (Gary Oldman), pakken Dent en Batman de misdaad samen aan. De mafia beleeft kritische tijden... maar de Joker is andere koek. De man heeft geen vast plan, slaat demonstratief toe en is van plan om Batman, Dent en Gordon tot het uiterste te drijven.

Deze Batman geeft veel te bieden : een memorabele Joker, grootse actie, wat romantiek en emotie, en een duik in de corruptie van de morele waarden. Het is duidelijk ook iets te veel. Het verhaal breit voort op het typische goed-kwaad motief op een meer intellectuele manier dan gewoonlijk, maar uiteindelijk blijft het liedje hetzelfde, en wordt zelfs de hele film volgehouden. Het begin is verhaaltechnisch vrij chaotisch en moeilijk om te volgen. Er wordt veel getoond en weinig uitgelegd. Pas na iets meer dan een half uur komt er meer elan en samenhang in de film. Iedereen krijgt zijn rol toebedeeld en de actie neemt het over. Heath Ledger vult het scherm met een personage dat ongrijpbaar en anoniem is. De Joker is eerder een verpersoonlijking van het kwaad dan een mens van vlees en bloed met een verhaal. Zijn echte naam wordt nooit onthuld en hij lijkt een man zonder verleden. Het positieve aspect van de film is dat Nolan evenveel aandacht besteedt aan de menselijke dilemma's als aan de spetterende actie. Ja, het is goed geregisseerd en geacteerd, nee, niet beter dan andere blockbusters. De acteurs gaven geloofwaardigheid aan hun personages en iedereen is met elkaar verbonden. Ondanks mijn positieve commentaar is "Dark Knight" een film die me niet zal bijblijven en die naar mijn mening, ook in de toekomst geen klassieker zal worden, tenzij als beste versie van Batman ooit gefilmd.
Misschien ontbreekt mijn enthousiasme gewoon omdat ik zelf Batman als personage nooit volledig begrepen heb?


Vinny's Rating : 7,5/10

The Killing Fields (1984)

Regie : Roland Joffé

Genre : Drama / Oorlog

Acteurs : Sam Waterston, Haing S. Ngor, John Malkovich, Julian Sands,...

Speelduur : 141 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0087553/combined

De filmwereld besteedde veel aandacht aan de Vietnamoorlog, met films als "Apocalypse Now", "Platoon" en "The Deer Hunter". De Cambodiaanse genocide is in de geschiedenis van de film slechts éénmaal aan bod gekomen, met "The Killing Fields" van Roland Joffé. Dat is opmerkelijk, want ook daar kwamen de VS tussen. Dit is een waar gebeurd verhaal van een journalist, die tijdens de inval van de Khmer Rouge in Cambodja zat, en de Pulitzer prijs won voor zijn verslaggeving, die nooit tot stand zou gekomen zijn zonder de hulp van zijn Cambodiaanse collega en vriend Dith Pran.

1975. Sidney Schanberg (Waterston) is een oorlogsjournalist voor de New York Times, en geeft verslag over het nakende conflict in Cambodja. Ter plaatse wordt hij geholpen door Dith Pran, zijn lokale connectie, die hem op locaties moet krijgen en als tolk optreedt. Wanneer de Khmer Rouge de hoofdstad Phnom Penh binnenvallen, is het leven van Dith Pran in gevaar. Opgeleide burgers worden zonder pardon vermoord. Op een bepaald moment kon hij nog ontsnappen, en koos om te blijven. Hun plicht is om de gruwelijkheden van het nieuwe regime bloot te leggen voor de wereld. De Khmer Rouge vernietigden de volledige intellectuele elite en stuurden het volk naar heropvoedingskampen. Schanberg en Pran zitten vast in de ambassade. Samen met zijn fotograaf Rockoff, proberen ze een vals paspoort te maken voor Pran, om hem het land uit te loodsen. Dat lukt niet, en Pran komt terecht in een strafkamp, waar willekeurige executies schering en inslag zijn. Schanberg keert terug naar zijn land, nadat hij de belofte maakte om voor Prans vrouw en kinderen te zorgen...

"The Killing Fields" is meer drama dan oorlogsfilm, en vertelt het verhaal van de zijlijn. Joffé belicht de menselijke drama's die uit het conflict groeien, en richt zijn lens zelden op de gevechten aan de frontlinie. Het harde gevecht wordt alleen gesuggereerd met de geluiden van helikopters, de nabijheid van aanslagen en het verplaatsen van zwaargewonden. De vriendschap tussen Schanberg en Pran is erg voelbaar. Pran is een man die wil leven, en Schanberg, getroffen door zijn vriendschap, doet alles om zijn vriend te redden. Wanneer hij terug in de VS is, vraagt hij zich af om hij wel alles gedaan had wat hij kon. Het begint aan zijn geweten te knagen. "The Killing Fields" heeft ook een quasi-documentair gevoel, zoals de onruiming van Phnom Penh en de integratie van "real footage". Dan toont de film ons wat er met Pran gebeurt, die de dagelijkse ontberingen ondergaat in het strafkamp. De film neemt tijd om ons de filosofie van de Khmer politiek uit de doeken te doen. Je hebt het gevoel dat de film met zorg voor de historische waarheid gemaakt geweest is. Joffé gaat kritiek tegenover de Amerikaanse regering niet uit de weg. Integendeel. Dit is de grootste kracht van de film. Omdat de regisseur met zoveel objectiviteit tewerk is gegaan, bekijken we "The Killing Fields" als een authentieke en waarheidsgetrouwe film. Een must voor de liefhebber van goede historische films.

Vinny's Movie Rating : 9/10

Audrey Rose (1977)

Regie : Robert Wise

Genre : Thriller

Acteurs : John Beck, Marsha Mason, Anthony Hopkins, ...

Speelduur : 113 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0075704/

Reïncarnatie is een moeilijk onderwerp want het maakt geen deel uit van onze gebruikelijke geloofspatronen. In “Audrey Rose” verwijst regisseur Robert Wise naar India, waar de bewoners in de onsterfelijkheid van de ziel geloven.

De gelukkige momenten van Bill en Janice Templeton (John Beck, Marsha Mason) worden verstoord wanneer een onbekende man hen in de gaten houdt, en een bijzondere belangstelling koestert voor hun dochter Ivy. Die onbekende is Elliot Hoover (Anthony Hopkins), een man wiens vrouw en dochtertje Audrey Rose, omkwamen in een auto-ongeluk. Hoover is ervan overtuigd dat Audrey zich in Ivy, het dochtertje van Bill en Janice, heeft gereïncarneerd. Bill en Janice geloven de man niet en sturen hem weg. Kort daarna krijgt Ivy aanvallen tijdens haar slaap, waarbij ze haar handen “verbrandt” tegen een koud raam. De enige man die haar tot rust kan brengen is Hoover.

Voor een film over reïncarnatie is “Audrey Rose” behoorlijk saai. Ik verwachtte me niet aan een spinoff van “The Exorcist”, wel aan een film die mij het één en ander leerde over het onderwerp, of aan een extraatje die nieuwe vragen kon oproepen. Hier krijgt men een man die werkelijk gelooft dat de ziel van zijn dochter Audrey in Ivy zit, en twee ongelovige ouders, die de enige waarheid rond de stoornissen van Ivy voortdurend afwijzen. “Audrey Rose” werd meer een film over de geloofsstijd tussen Hopkins en de ouders, dan een film die verschillende ideeën rond reincarnatie belicht. Zelfs als ze de feiten met eigen ogen zien, geven ze Hoover geen gelijk, en dat is een wending die de film vergalt van wat een goede parapsychologische prent kon zijn, tot een ongeloofwaardige courtroom thriller, waarbij hypnose gebruikt wordt. Dit is niet de film waarvoor Robert Wise in de geschiedenis zal gaan.

Vinny's Rating : 4,5/10

Extreme Prejudice (1987)

Regie : Walter Hill
Genre : Actie
Acteurs : Nick Nolte, Powers Boothe, Maria Conchita Alonso, Michael Ironside,...
Speelduur : 100 min.
Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0092997/

"Extreme Prejudice" is een moderne western die zich in het hedendaagse Texas afspeelt. De tijden zijn veranderd. De cowboys zijn nu sheriffs en de bad guy is een drugsbaron in wit kostuum. Enkel de smerige zaakjes zijn dezelfde. Dit is de wereld van Walter Hill, een wereld van machistisch geweld, met wapens als enige logica om problemen op te lossen, en situaties die onvermijdelijk in een bloederige shootout eindigen.

Jack Benteen (Nick Nolte) is een Texas Ranger die onvermoeid jaagt op drugbaron Cash Bailey (Powers Boothe), die ooit zijn jeugdvriend was. Nu staan ze elk aan één kant van de wet, en in een laatste poging om elkaar over de streep te trekken, spreken ze af in de woestijn. Je voelt aan dat het praten bijna over is. De conversatie maakt plaats voor bedreigingen en provocaties. Terzelfdertijd stuurt de CIA een "zombie unit" naar Texas om Bailey uit te schakelen. Het commando bestaat uit officieel dode of vermiste paramilitairen, die ingezet worden in gevaarlijke operaties. Bijkomend zijn Cash en Jack ook verliefd op dezelfde vrouw, de Mexicaanse Sarita, die eerst Cashs vriendin was vooraleer ze bij Jack introk. Wanneer de zombie-eenheid van Paul Hackett (Michael Ironside) toekomt, worden de pistolen getrokken en sluiten ze een deal af met Benteen om in Baileys buurt te raken. Maar ook Hackett heeft een verborgen agenda.

Nick Nolte en Powers Boothe zijn twee sterke figuren, en hun dialogen zitten vol venijn en dubbelzinnigheid. Het is enkel hun oude vriendschap die voorkomt dat ze elkaar ter plekke afmaken. De driehoeksrelatie met Sarita kruidt het verhaal nog verder. Ze speelt de trofee, zoals er meestal één is in films als deze. Ze speelt geen betekenisvolle rol, behalve dat van inzet in een duel. De zombie-eenheid is een overtollig element die de kwaliteit van het verhaal lichtjes aantast. Het zou zoveel meer spanning betekend hebben moest het enkel om Jack en Cash gaan.

Vinny's Movie Rating : 7/10

Le Retour de Martin Guerre (1981)

Regie : Daniel Vigne

Genre : Drama

Acteurs : Gérard Depardieu, Nathalie Baye, Maurice Barrier, Roger Planchon,...

Speelduur : 122 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0084589/

“Le Retour de Martin Guerre” uit 1981 won 3 Césars (de Franse Oscars) nl die van beste scenario, beste muziek en beste decors. Het verhaal is echt gebeurd en speelde zich af in het midden van de 16de eeuw.

Een klein dorpje in het Zuiden van Frankrijk. Martin Guerre (Gérard Depardieu) trouwt met Bertrande de Rols (Nathalie Baye). Het wordt geen gelukkig huwelijk. Het duurt acht jaar voor het koppel kinderen krijgt en Martin verwaarloost zijn echtgenote op affectief vlak. Zijn vader beschuldigt hem om graan te stelen. In 1548 verdwijnt hij uit het dorp. Bertrande mocht, volgens de toenmalige wetgeving, niet hertrouwen zolang er geen zekerheid bestond over zijn dood. Nog eens acht jaar gaan voorbij, tot een man terug in het dorp komt, en beweert Martin Guerre te zijn. Hij wordt als een held ontvangen en is in alle opzichten veranderd : hij is minder gesloten, toont zich een passionele echtgenoot en een harde werker. Wanneer enkele zwervers in het dorp verblijven, herkent één van hen de man als een zekere Arnaud. Wanneer Martin het erfdeel van zijn vader vraagt aan zijn oom Pierre, krijgt deze laatste twijfels. Pierre haalt het gerecht erbij. Daarna volgt een proces om de identiteit van de man vast te stellen die Martin Guerre beweert te zijn, en die de bewoners van het dorp in twee kampen verdeelt.

Het vreemde verhaal van de identiteitsroof liet zo’n indruk achter dat de bevoegde jurist het neerpende in een document dat tot vandaag bestaat. Daaruit blijkt ook het nut van identiteitskaarten. Niemand in het dorp twijfelde eraan dat de man Martin Guerre was, omdat hij details en namen van de dorpelingen spontaan herkende. Zelfs zijn vrouw erkende de man als haar echtgenoot in haar hunkering naar liefde. Enkel zijn oom was ervan overtuigd dat de man een bedrieger is. De film is een getrouwe reconstructie van de belangrijkste feiten uit deze zaak. De film geeft een geloofwaardig beeld van de middeleeuwen en hun mensen en zorgt voor een bijna documentaire feeling. Depardieu, die een sterk karakteracteur is, speelt een welbespraakte Martin Guerre, en de mooie Nathalie Baye zijn naar liefde smachtende vrouw. Een mooie en interessante reconstructie van een middeleeuwse fait-divers die het juridische tegenover het menselijke plaatst.

Vinny's Rating : 8/10

Eden Lake (2008)

Regie : James Watkins

Genre : Thriller / Horror

Acteurs : Kelly Reilly, Michael Fassbender, Tara Ellis, Jack O'Connell, ...

Speelduur : 87 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt1020530/

De beste horror, zei Stephen King ooit, is de horror die binnen de grenzen van de werkelijkheid liggen. "Eden Lake" stelt ons anderhalf uur lang op de proef met een brutaal verhaal over subversief kinderamusement.

Jenny en Steve gaan er een weekendje op uit aan een afgelegen meer op het platteland. De rust wordt enkel verstoord door een groep tieners, wier hormonen hun eerste opstoot kennen. Provocaties gaan heen en weer, en daar blijft het bij. Jenny en Steve zetten hun tent op en overnachten aan de oevers van Eden Lake. De volgende morgen wordt Steve woedend, wanneer hij ziet dat één van de jongeren een band doorgesneden heeft. Hij wil absoluut de ouders gaan inlichten over het foute gedrag van hun kinderen, maar het komt er niet van. Jenny en Steve keren terug naar de oever om te genieten van hun weekend. Dan is hun tas gestolen, en weldra zien ze dezelfde jongeren als de dag ervoor rondrijden met hun jeep. De situatie ontspoort helemaal wanneer Steve per ongeluk één van hun honden doodt.

Het is niet de eerste keer dat er films komen met dat thema. "Vacancy" en "Turistas" hebben "Eden Lake" reeds voorafgegaan, zonder aan het grijpende realiteitsgevoel te raken. Hier lijkt de situatie angstaanjagend dicht bij de werkelijkheid. Of jongeren tot de extreme daden in staat zijn die hier uitgebeeld worden betwijfel ik nog wel, hoewel iedereen in België zich nog wel het drama met Joe Van Holsbeek herinnert. Wordt dergelijk geweld verheerlijkt? Ik denk het niet, hoewel ik het uitbeelden van dergelijke wreedheden door kinderen niet bepaald een aangename kijkervaring vond. Als horrorfilm doorstaat "Eden Lake", de test. Het is sadistisch, ijzingwekkend en spannend en beeldt de angsten uit van een comfortabele middenklasse voor de armere werkersklasse. Door ons op het einde binnen de huizen van deze delinquenten te laten indringen, benadrukt de regisseur dat de appel nooit ver van de boom valt. Niet voor gevoelige kijkers.

Vinny's Rating : 7,5/10

Limbo (1999)

Regie : John Sayles

Genre : Drama

Acteurs : David Strathairn, Mary Elizabeth Mastrantonio, Vanessa Martinez, Casey Siemaszko,...

Speelduur : 122 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0164085/

John Sayles is een regisseur die veel meer eerbied verdient dan hij tot nu toe gekregen heeft. "The Secret of Roan Inish" en "Lone Star" zijn terecht meesterwerken die de krantenkoppen niet gehaald hebben. Met "Limbo" uit 1999, brengt Sayles ons naar Juneau, de hoofdstad van Alaska. Zoals we van hem gewend zijn, mengt hij sociaal drama met wat thriller, en gooit de mythe van het romantische hoge noorden in de prullenmand. Alaska is een plaats waar het leven geen pretje is.

In Alaska kent iedereen elkaar. Joe Gastineau was vroeger een visser. Sinds een tragisch ongeluk waarbij twee mensen zijn omgekomen knapt hij allerhande klusjes op om te overleven. Hij ontmoet Donna de Angelo, een cafézangeres, die heel wat tijdelijke relaties heeft gehad. Ze leeft met haar 16-jarige dochter Noelle. Noelle verwijt haar moeder dat ze haar opvoedende rol verwaarloosd heeft en beleeft dit gebrek aan familiale genegenheid erg negatief. Ze begint zichzelf te verminken. Gastineau en Donna worden closer naarmate het verhaal vordert. Beiden geloven dat ze elkaar eindelijk gevonden hebben. Dan plannen ze een weekend op een boot in de wildernis. Dan duikt Bobby op, de broer van Joe, die in de kleine criminaliteit geraakt is. Hij is nog geld verschuldigd aan drugshandelaars en vraagt aan Joe om hen te vergezellen...

De eerste helft van "Limbo" komt traag op gang, met een focus op de relatie tussen Joe en Donna. Sayles dompelt ons onder in dit wereldje waar niemand anoniem is, en waar wrok en vijandschap weggeborgen worden tot de kans zich voordoet om oude rekeningen te vereffenen. Sayles gaat veel verder, en besteedt ook aandacht aan het fragiele dochtertje van Donna. In de tweede helft van de film slaan ze op de vlucht in de wildernis, ver van Juneau. De dreiging komt niet zozeer van de natuur, zoals we misschien zouden kunnen verwachten, maar van de mensen zelf. Ze schuilen in een verlaten hut, en Noelle vindt er een dagboek, die toebehoorde aan een meisje die een geïsoleerd leven leidde met haar ouders. De film heeft een open einde, laat ons met een onafgewerkt gevoel achter, en kostte de film heel wat woedende kritiek. Maar was het niet de bedoeling van Sayles om te tonen wat het limbus is, "a state of profound anxiety brought on by the unknown" ? En is het verre Alaska daar niet het schoolvoorbeeld van? "Limbo" is een trage en complexe film die wat denkwerk vereist, zoals de meeste werken van Sayles. De broosheid van de menselijke contacten wordt op de proef gesteld door het gevoel van geografische isolatie.

Vinny's Rating : 7/10

Red Rock West (1992)

Regie : John Dahl

Genre : Thriller

Acteurs : Nicolas Cage, Dennis Hopper, Lara Flynn Boyle, J.T. Walsh, ...

Speelduur : 98 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0105226/

Sommige films blijven om één of andere ongrijpbare reden in het onderbewustzijn hangen. Je ziet ze en vergeet ze nooit meer. “Red Rock West”, de debuutfilm van John Dahl had dat effect op mij. Het is geen big budget film. Dahl leert ons een onvergetelijk lesje cinema : een goed verhaal is de essentie van een goede film. Niet de actie, niet de special effects. Enkel de plot. De film bekruipt je al vanaf het begin. De road-movie atmosfeer wordt neergezet. Weidse vergezichten, de zwervende eenzaat met de strakke jeansbroek. De mythe van de “Wild West”. Daarna komt een complex maar vakkundig verweven verhaal over hebzucht, wraak en passie erin. Voor een “film noir” is hij helemaal niet ontdaan van humor.

Michael Williams doolt rond, op zoek naar werk en komt in het dorpje Red Rock terecht. In de bar biedt Wayne, die hem verkeerdelijk aanziet voor de persoon die hij ingehuurd had om zijn vrouw koud te maken, hem een som geld aan om Suzanne te vermoorden. Michael neemt het geld aan en verwittigt Suzanne, die hem dezelfde som aanbiedt om Wayne te vermoorden. Michael voelt aan dat dit het slechte pad opgaat, en besluit te vertrekken.
Hier eindigt zijn geluk, want hij rijdt per ongeluk een man aan, en moet noodgedwongen terugkeren naar Red Rock om de man naar de kliniek te brengen en een aangifte te doen bij de sheriff... die niemand anders dan Wayne is. Het vervolg laat ik aan u over.

Wel kan ik vertellen dat er heel wat plotwendingen in zitten. En het wordt nog boeiender wanneer de echte huurmoordenaar in Red Rock aankomt. De omstandigheden brengen de vier hoofdrolspelers in een dodelijk spelletje, dat alleen maar slecht kan aflopen. Nicholas Cage speelt de zwerver, die geluk heeft op de goede momenten en pech op de slechte momenten. Wayne, gespeeld door J.T. Walsh is een rationele en diplomatieke crimineel. In films ziet men zelden een slechterik zich zo goed inspannen om de situatie zo goed mogelijk onder controle te houden. Dennis Hopper speelt de huurmoordenaar, een vent die duidelijk met een losse vijs zit. Daarvoor speelde hij gelijkaardige personages in “Blue Velvet” en “Speed”. En tot slot mag Lara Flynn Boyle de meest mysterieuze rol van het viertal vertolken. Er is zo goed als niks slechts over de film te vertellen, want dit is op alle niveaus een uiterst genietbare film noir geregisseerd door een man die duidelijk van film noir houdt.

Vinny's Rating : 9/10

On Peut Toujours Rêver (1991)

Regie : Pierre Richard

Genre : Komedie

Acteurs : Pierre Richard, Smaïn, Pierre Palmade, Edith Scob, Jacques Seiler,...

Speelduur : 90 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0102589/

Het is altijd leuker om een film te reviewen waarvoor mijn hart klopt. Het is de derde keer dat ik "On peut toujours rêver" zie, en hij blijft me doen lachen. Pierre Richard, een Franse komiek uit de jaren '70 en '80 die vooral gekend is voor zijn onhandige, slungelige personages, en Smaïn, een jonge Algerijnse humorist van de jonge generatie, vormen een duo in een pretentieloze feelgood komedie over het verlangen naar jong zijn.

Charles de Boilesve (Pierre Richard) is een rijke, genadeloze ondernemer met kranten, fabrieken en een voetbalploeg, die omringd is door strontvervelende zakenlui en door een verwende familie. Hij verveelt zich. Uit verveling, en ook uit gierigheid, gebruikt hij zijn vrije tijd om in supermarkten te gaan stelen. Op een dag wordt hij betrapt en uitgescholden door Rachid Merzahoui (Smaïn), een jonge Algerijn die als assistent werkt in een volks kapsalon. De Boilesve vindt het leuk dat er nog iemand is die hem zo durft aan te spreken, en volgt hem tot de allochtonenbuurt waar hij werkt en woont. Hij biedt hem aan om zijn persoonlijke kapper te worden en zijn ondeugende gedrag maakt een opgemerkte intrede in de intieme kring (hoofdzakelijk saaie grijze muizen) van de Boilesve. In feite benijd Boilesve de eenvoud en de jeugdige zorgeloosheid van Rachid, en samen gaan ze een nachtje stappen. De zoon van Charles zet een detective (Jacques Seiler) op zijn spoor om hem terug naar het bedrijf te brengen.

De twee acteurs zorgen voor een sociaal contrast. Beiden leven in hun wereldje die ze nooit verlaten. De één is een rijke bouwondernemer die zich alleen omringt met strontvervelende zakenmensen en een verwend gezin. De ander komt uit de arme allochtonenbuurten en zijn kansen lijken erg beperkt. De Boilesve is niet gelukkig : hij heeft al jaren niet meer gelachen door het verkillende zakelijke contact met zijn omgeving. In Rachid vindt hij iemand die hem opnieuw uit zijn apathie kan wekken en hem doet verlangen naar zijn jeugd. Het meest emotionele moment die dit verlangen uitdrukt, is wanneer hij op een bepaald moment "La Bohême" zingt van Charles Aznavour.

Het personage van Boilesve, en zelfs het thema, deed me sterk denken aan dat van Nicholas van Orton uit "The Game" met Michael Douglas, waarin een asociale bedrijfsleider op de proef gesteld wordt. Leuke scènes zijn die waarbij ze beiden naar de McDonalds gaan en waarbij ze een discotheek voor zwarten binnengaan. De film mocht nog gerust een half uur langer zijn en de fratsen iets talrijker want het werkte zoals het moest ... en was te plots gedaan.

Vinny's Rating : 8/10

The Mighty Quinn (1989)

Regie : Carl Schenkel

Genre : Komedie / Politie

Acteurs : Denzel Washington, Robert Townsend, M. Emmet Walsh, ...

Speelduur : 94 min.

Meer info : http://www.imdb.com/title/tt0097880/

Deze politiekomedie was één van de vroege films met Denzel Washington, die inmiddels één van de meest toonaangevende zwarte acteurs is. Het verhaal speelt zich af in een niet nader genoemd exotisch eiland, die verdacht veel op Jamaica lijkt. Iedereen kent er iedereen en niemand weet van de ander. Xavier Quinn (Denzel Washington) is de pas benoemde politiechef van het eiland. Hij studeerde in de Amerikaanse politieschool en zorgt voor de handhaving van de wet. Hij heeft een zoontje en leeft gescheiden van de moeder, die haar man zag veranderen in contact met de Amerikanen. Quinn krijgt een moeilijke opdracht. Pater, een rijke hoteleigenaar wordt dood teruggevonden in zijn zwembad. Thomas Elgin, de arrogante uitbater van het hotel, en de gouverneur van het eiland, Chalk, verzoeken hem om discreet te blijven om de toeristen niet weg te jagen. De vrouw van Elgin is heel coöperatief en niet ongevoelig voor Quinns charmes. De enquête voert hem naar één van zijn beste jeugdvrienden, Maubee (Robert Townsend), die met een koffer op de vlucht is geslaan.

"The Mighty Quinn" is een politiekomedie die meer aanvoelt als een aflevering uit een TV-serie zoals Magnum P.I. Dezelfde humor, een ongecompliceerde enquête en Quinns aantrekkingskracht bij vrouwen typeren de film. Dankzij de netwerking van de eilandbewoners raakt hij vooruit in een onderzoek waarin Maubee, een goedlachse joker, een centrale rol speelt. Verder zit er ook een intrige met geldbiljetten van 10.000 dollar in verweven. De volledige film wiegt verder op commerciële reggae muziek uit de jaren '80 waarvan Michael Roses openingsnummer "Guess who's coming to dinner" het meest aanspreekt.

Naar mijn zin was dit niet altijd goed uitgewerkt, met onderbenutte rollen van Mimi Rogers en James Fox, de oppervlakkige integratie van Quinns ex-vrouw en kind en met een onderzoek die niet boeit. Deze film is een halve mislukking omdat er teveel onuitgewerkte elementen zijn. Er schiet enkel nog de locatie en Denzel Washington over, die de film tot het einde dragen.

Vinny's Rating : 6/10